Του Νίκου Καραμπάση από την Κυριακάτικη Kontranews
Πάνε αρκετά χρόνια πίσω όταν στην Ουρουγουάη, κάποιο βράδυ άρχισαν να γράφουν έξω από τα νυχτερινά «κέντρα και κλαμπ» – στα οποία η είσοδος επιτρεπόταν σε λίγους και…«εκλεκτούς» – το εξής σύνθημα: Ο Bailan Todos, O No Bailan Nadie – ή θα χορέψουμε όλοι ή δεν θα χορέψει κανένας!
Ήταν ένα απόγευμα του Μαΐου του 1969 και διεξαγόταν (στο γήπεδο «Σεντενάριο») ο ποδοσφαιρικός αγώνας για το «Κόπα Λιμπερταδόρες» μεταξύ της Νασιονάλ (Ουρουγουάης) και της Εστουντιάντες (Αργεντινής). Στο ημίχρονο «κάποιοι» κατέλαβαν τον ραδιοφωνικό σταθμό που μετέδιδε τον ποδοσφαιρικό αγώνα (τότε δεν υπήρχαν απευθείας τηλεοπτικές μεταδόσεις ή το… διαδίκτυο και όλοι ήταν «καρφωμένοι» με ένα τρανζιστοράκι στο αυτί τους).
Ηταν «αντάρτες» του MLN (δηλαδή οι «Τουπαμάρος) που μιλούσαν για το χάσιμο της ελπίδας από τους περιορισμούς και τις στερήσεις που επέβαλλε στο λαό μια ανάξια πολιτική τάξη. Που έτρεφε διαρκώς τις αδικίες σε βάρος των πολλών. Η «φωνή» υποσχόταν σε όσους τους άκουγαν «δάκρυα, αίμα και θυσίες για να φτάσουμε σε μια πιο δίκαιη κοινωνία». Και κατέληγαν στο ραδιοφωνικό τους μήνυμα: «Εμπρός, ας ενωθούμε για τον κοινό μας αγώνα και θα νικήσουμε»!
Την Πέμπτη τα συνδικάτα και ορισμένες πολιτικές δυνάμεις διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι, στις κυβερνητικές προθέσεις, για ριζικές αλλαγές στο μέχρι σήμερα καθεστώς, των εργασιακών σχέσεων. Αν και έγιναν πάλι «τα συνήθη επεισόδια» όλα δείχνουν να έχουν χαθεί μέσα «στα σβησμένα από απελπισία μάτια των νέων μας αλλά και των γονιών τους».
Διαδηλώσεις και συνθήματα και πορείες «για την τιμή των όπλων» χωρίς να παράγουν κανένα απολύτως πρακτικό αποτέλεσμα. Η (εκάστοτε) κυβέρνηση το γνωρίζει, πίνει το καφεδάκι της και περιμένει να… περάσει η ώρα να φύγουν από «το κέντρο», να ανοίξουν οι δρόμοι και η ζωή να… συνεχιστεί (με τα δικά της σχέδια). Κατά τη γνώμη μου ένα και μόνο αίτημα-απαίτηση θα έπρεπε να προβληθεί από όλους, χωρίς «εκπτώσεις»: Κατώτατος μισθός στα 1.200€ και μετά «συζητάμε, τα υπόλοιπα». Χωρίς ένα μίνιμουμ «συμβόλαιο αξιοπρέπειας» τι να συζητήσει κανείς; Τους όρους της αθλιότητας και δουλείας του; Πότε θα σταματήσει άραγε η απύθμενη υποκρισία σε αυτόν τον τόπο;
Επίσης, για να… καταλάβει «κάτι» η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση και «να ανακρούσει πρύμνα» θα πρέπει να είναι «κάτι πολύ περισσότερο» από μια εθιμοτυπικού τύπου «διαδήλωση» με τις… «εθιμικές χημικές κλωτσοπατινάδες» των ΜΑΤ με τους… «αναρχικούς» (ή κάποιες φορές και τους «προβοκάτορες»). Αυτά μπορεί να είχαν «κάποια πέραση» τον προηγούμενο αιώνα… Πλέον οι κυβερνήσεις περισσότερο «γελάνε»…
Ας δούμε ένα σημερινό παράδειγμα σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στη Γαλλία οι ψαράδες μόλις είδαν τις νέες αλιευτικές άδειες που τους έδωσαν οι αρχές του Νησιού Τζέρσεϋ (την προηγούμενη Παρασκευή), σύμφωνα με τους νέους εμπορικούς όρους μετά το Brexit, κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό. Στην ουσία «τους πέταγαν έξω» από εκεί που ψάρευαν και έβγαζαν το «μεροκάματό τους».
Και τι έκαναν; Ανάγκασαν τον Γάλλο Πρόεδρο Ε. Μακρόν να στείλει το πολεμικό πλοίο «Athos» και πήραν «τις βάρκες τους» και απέκλεισαν το λιμάνι του Σεν Χέλιερ. Και τους απείλησαν ότι θα κόψουν το ρεύμα σε όλο το νησί –με ό,τι συνεπάγεται για τη ζωή τους αυτό – εάν δεν ανακαλούσαν αυτές τις «άδειες» (το 95% του ηλεκτρικού ρεύματος το προμηθεύονται από την Γαλλία).
Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον τι έκανε; Έστειλε αμέσως κι αυτός δυο πολεμικά πλοία «για παν ενδεχόμενο» έτοιμος «εάν χρειαζόταν να πολεμήσει με τη…Γαλλία»! Μέχρι «χθες» νομίζω κανένας μας δεν είχε ασχοληθεί με αυτό το νησί στη θάλασσα της Μάγχης (με πληθυσμό 108.000 κατοίκους και καθεστώς ημι-αυτονομίας υπό την προστασία του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά που απέχει μόλις 23 χ.λμ. από τις Βόρειες Ακτές της Γαλλίας στη Νορμανδία και 140 χ.λμ. από τις ακτές της Βρετανίας).
Οι αρχές του νησιού είναι αυτές όμως που δίνουν τις άδειες στους ψαράδες της περιοχής και ήταν αυτές που έδωσαν και μετά το Brexit στους Γάλλους τις νέες άδειες που τους έκαναν… βαπόρια! Μόνο που δεν τους… βούλιαξαν –ακόμη– το νησί! Μέσα σε μια νύχτα επιστρέψαμε στην πολιτική των… κανονιοφόρων!
Όταν στα τέλη του 2018 εμφανίσθηκε στη Γαλλία το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» (από τα φωσφορίζοντα γιλέκα που φορούσαν) για «οικονομική δικαιοσύνη» συντάραξε όλον τον πλανήτη γιατί «δεν ήταν πλάκα ή… εθιμική διαμαρτυρία». Ξεκίνησε από τις αυξήσεις των φόρων στα καύσιμα, αλλά στην συνέχεια έθεσε το ίδιο αίτημα: ή θα χορέψουμε όλοι ή δεν θα χορέψει κανένας!
*Δημοσιογράφος, Πολιτικός Επιστήμονας
