Διαπρεπής αναλυτής, από εκείνους που, αν μη τι άλλο, έβλεπαν τα Μνημόνια, ως ευκαιρία για την αντιμετώπιση χρόνιων παθογενειών, με έμφαση στο πεδίο της Δημόσιας Διοίκησης, παραδέχεται, με έκδηλη απογοήτευση, ότι, εντέλει, η επί επτά χρόνια εφαρμογή των συγκεκριμένων, «εξαναγκαστικών» πολιτικών, οδήγησε σε μια περαιτέρω ενίσχυση της δημοσιοϋπαλληλίας, σε βάρος της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Εννοεί ο περί ου ο λόγος αναλυτής και έχει δίκιο, πως οι μνημονιακές πολιτικές, κατέστησαν ακόμη περισσότερο «προνομιούχα» τη θέση στο Δημόσιο, απέναντι στην ολοκληρωτική αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, στον ιδιωτικό τομέα. Ο «συνωστισμός» ενδιαφερόμενων, όπως και το επίμονο αίτημα μονιμοποίησης των συμβασιούχων, επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Ομολογούμε πως μεγαλύτερη ομολογία πλήρους αποτυχίας, των μνημονιακών πολιτικών, δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Να υπενθυμίσουμε ότι κεντρικός πυρήνας στην επιχειρηματολογία των υποστηρικτών των Μνημονίων, ήταν η αλλαγή της ισορροπίας μεταξύ Δημόσιου και ιδιωτικού, δημιουργώντας αντικίνητρα για επιλογή του πρώτου και, αντιστρόφως, καθιστώντας πιο ελκυστική την επιλογή του δεύτερου, ως το σημείο τομής, για τη συνολική ανάταξη και του ελληνικού Δημοσίου. Σκέψου ατυχία, όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης Πουλικάκος. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιγράφει ο διαπρεπής αρθογράφος, χωρίς τη μόνιμη επωδό, ότι, τάχα μου, δε φταίνε τα μνημόνια, αλλά το ότι δεν εφαρμόστηκαν. Το επιχείρημα δεν πείθει πια, όταν όλοι έχουμε υποστεί τις συνέπειες της εφαρμογής αυτών των πολιτικών. Να θυμίσουμε, άλλωστε, ότι ο νυν διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, με την ιδιότητα του υπουργού Οικονομικών στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, είχε διακηρύξει, από του βήματος της Βουλής μάλιστα, ότι το Μνημόνιο είναι το μόνο πρόγραμμα που υπάρχει στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια. Δε μπορεί, λοιπόν, κάποιοι να επαίρονται για τα δημοσιονομικά αποτελέσματα και τα πρωτογενή πλεονάσματα, εμφανίζοντας τα ως «ευεργετικές» συνέπειες των Μνημονίων, αλλά για την οφθαλμοφανή αποτυχία σε όλους τους άλλους τομείς (βλέπε και την ισχνή απήχηση στο καταναλωτικό κοινό, από την επιβληθείσα Κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων) να την αποδίδουν σε άλλους.
Όταν, οι δανειστές, αξιοποιώντας την καταπλεονεκτική τους θέση, επέβαλαν, εκεί που ήθελαν, μέχρι και αναίρεση δικαστικών αποφάσεων, είναι αστείο να ισχυρίζονται κάποιοι (όλο και λιγότεροι) πως δεν είχαν τη δυνατότητα να επιβάλουν μια εκ βάθρων ανασυγκρότηση στην κρατική μηχανή, εάν ήθελε. Αλήθεια, τι απέγινε η «Task Force», του κ. Ράιχενμπαχ;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
