Διαβάσαμε σε χθεσινό παραπολιτικό σχόλιο, για την επιστροφή στη ΔΗΜΑΡ, στελέχους που είχε αποχωρήσει, στην πρώτη μεγάλη κρίση του σχήματος, επί Φώτη Κουβέλη.
Όπως διαβάσαμε, το εν λόγω στέλεχος, πριν επιστρέψει στα «πάτρια εδάφη», πέρασε από τη ΜΕΤΑρύθμιση του Σπύρου Λυκούδη, το ΠΟΤΑΜΙ, αλλά και το βραχύβιο σχήμα του Χάρη Θεοχάρη, τώρα δε, προφανώς, θα συμμετάσχει, στο εγχείρημα δημιουργίας του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς. Παραθέσαμε τη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι με διάθεση ψόγου ή απαξίωσης, αλλά για να γίνει αντιληπτό, πόσο υποθηκευμένη είναι η προσπάθεια, ανεξάρτητα από τις ειλικρινείς προθέσεις των πρωταγωνιστών, εξαιτίας της γενικότερης κατάστασης, στο χώρο που, από πολλές απόψεις, είναι χειρότερη και από τη δεκαετία του ’50, όταν ο τότε χώρος του Κέντρου, παρουσίαζε εικόνα διάλυσης και παρακμής. Τότε, τουλάχιστον, υπήρχαν ηγετικές φυσιογνωμίες, που συνέπηξαν μερικά χρόνια αργότερα, το σχήμα της Ένωσης Κέντρου, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Σάββας Παπαπολίτης, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Λουκής Ακρίτας και, μέχρι την πρόωρη απώλεια του, ο Γεώργιος Καρτάλης. Προσωπικότητες με αναμφισβήτητο ηγετικό παράστημα, αυτοί που αργότερα καθιερώθηκαν ως «πρωθυπουργήσιμοι». Προσωπικότητες και ηγετικές φυσιογνωμίες που, επιπλέον, διέθεταν και λαϊκό εκτόπισμα. Εκείνο που δεν υπήρχε, ήταν το σαφές, διακριτό στίγμα, που να προσδίδει μια συνεκτική ιδεολογική ταυτότητα και μια ελάχιστη πολιτική ομοιογένεια στο χώρο. Πρόσωπα με πιο προωθημένες απόψεις, όπως οι Παπαπολίτης, Τσιριμώκος, Ακρίτας, συνυπήρχαν με εξίσου ισχυρές προσωπικότητες, με έναν, όμως, συντηρητισμό που, ελάχιστα απείχε από τις τότε εκφράσεις της Κεντροδεξιάς. Κάποιοι εξ αυτών, άλλωστε, είχαν υπηρετήσει σε τέτοιες κυβερνήσεις. Έτσι εξηγούνται προσπάθειες, όπως η ανερμάτιστη «Κίνηση των 10», με συμμετοχή και στελεχών που μόλις είχαν αποχωρήσει από την ΕΡΕ και επίδοξο αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα-Διγενή.
Αν κάτι διδάσκει, επομένως, η Ιστορία είναι πως, αν θα είχε κάποιο νόημα η δημιουργία του νέου φορέα, αυτή θα είναι η αναζήτηση ή επαναβεβαίωση της διακριτής ταυτότητας του χώρου, κάτι που, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί τη μεγαλύτερη συνεισφορά του Ανδρέα Παπανδρέου. Ως εκ τούτου, αναζητήσεις, όπως η αυτή για το «προοδευτικό Κέντρο» με ταυτόχρονο «κλείσιμο του ματιού» προς την, υποτίθεται, «εκσυγχρονισμένη» ΝΔ, μάλλον αναπαράγει την παθολογία της προδικτατορικής περιόδου.
Εκείνο, όμως, που ακόμη αναζητείται είναι οι ηγέτες με το πολιτικό εκτόπισμα και τη λαϊκή απήχηση, που πλεόναζαν στο προδικτατορικό Κέντρο.
