Του Γιάννη Δελή από την Κυριακάτικη Kontranews
Χιλιάδες είναι τα εργατικά και λαϊκά νοικοκυριά που βρίσκονται σε απόγνωση. Δε φτάνει που συνεχίζουν να πληρώνουν ακριβά τα σπασμένα της προηγούμενης κρίσης, η κυβέρνηση –με πρόσχημα και εργαλείο την πανδημία του κορωνοϊού– ξεκίνησε να φορτώνει στην πλάτη τους και τα βάρη της καινούργιας κρίσης.
Με το καλημέρα της πανδημίας και «σαν έτοιμη από καιρό» η κυβέρνηση, βγάζει αβέρτα Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, νόμους και αμέτρητες Υπουργικές Αποφάσεις, που όλα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: Νέες μειώσεις μισθών, νέα σφαγεία εργασιακών δικαιωμάτων και μια απογείωση της ευελιξίας στη δουλειά που κάνει τη ζωή των εργατικών-λαϊκών οικογενειών άνω κάτω.
Κι όσο έκτακτα δεν αποδείχτηκαν τελικά, μα τακτικότατα, τα μέτρα των μνημονίων, έτσι και τα νέα μέτρα έρχονται για να μείνουν.
Κι έτσι, από το Μάρτη και δώθε, απογειώθηκε η απλήρωτη δουλειά και με τη βούλα του νόμου έγιναν κανονικότητα οι απλήρωτες υπερωρίες, θέριεψε η μισή δουλειά με το μισό μισθό με την εκ περιτροπής εργασία και απαλλάχθηκαν οι μεγαλοεργοδότες ακόμα και από αυτά τα 534 ευρώ το μήνα που τα δίνει πια το κράτος στους εργαζόμενους που μπαίνουν σε αναστολή εργασίας.
Τους άνοιξε, μάλιστα, τόσο πολύ η όρεξη, που οι μεγαλοεργοδότες ονειρεύονται ακόμα μεγαλύτερη μείωση στο λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος με τις ασφαλιστικές εισφορές, για να τις τσεπώνουν και αυτές, λες και δεν είναι αυτές οι εισφορές βγαλμένες από τη δουλειά, τον ιδρώτα και μερικές φορές από το αίμα των εργαζομένων. Ακόμα και το δώρο των Χριστουγέννων που τέτοιες μέρες δίνει μια ανάσα στα λαϊκά σπίτια το πετσοκόβουν, με τον υπολογισμό του να γίνεται όχι στον κανονικό μισθό του καθενός, μα στα 534 ευρώ.
Αλήθεια, όμως, τι σημαίνουν όλα αυτά για τις λαϊκές οικογένειες; Πώς ζουν, αλήθεια, οι 900.000 άνεργοι που δεν παίρνουν ούτε σεντς επιδόματος ανεργίας; Δεν υπάρχει πια λαϊκό σπίτι χωρίς άνεργο! Τι να πρωτοπροφτάσουν οι εργατικές οικογένειες με 500 και 800 ευρώ το μήνα; Πώς να ζήσουν οι χιλιάδες οικογένειες που είναι μικρομαγαζάτορες με κλειστά μαγαζιά και ανύπαρκτους τζίρους εδώ και μήνες; Μπορούν να ζήσουν με 500 ευρώ κάθε δυο και τρεις μήνες κι ενώ τα χρέη τους αυγαταίνουν από τους φόρους, που η κυβέρνηση δε λέει ούτε τώρα να καταργήσει;
Βλέπεις, άμα έχεις αεροπορική εταιρεία παίρνεις ζεστό παραδάκι 120 εκατ. ευρώ, άμα έχεις όμως ένα μικρό μαγαζί τότε μια επιστρεπτέα προκαταβολή, που κι αυτή θα τη χρωστάς και πολύ σου είναι!
Καλά θα κάνει, λοιπόν, η κυβέρνηση αντί να μεταθέτει για αργότερα την πληρωμή των οφειλών των μικροεπαγγελματιών, να κάνει κούρεμα στις οφειλές τους, όπως ζητά το ΚΚΕ.
Πώς να βρουν άκρη χιλιάδες φτωχά αγροτικά νοικοκυριά που δε φτάνει που παλεύουν με τα στοιχεία της φύσης, έχουν απέναντί τους και τα αρπακτικά των τραπεζών, των μεγαλεμπόρων και μια αγροτική πολιτική που τους διώχνει από τα χωράφια τους για να τα πάρουν οι λίγοι;
Αν ήταν εφοπλιστές θα είχαν πετρέλαιο –έστω– αφορολόγητο, είναι όμως φτωχομεσαίοι αγρότες και για αυτούς δεν υπάρχει όχι πετρέλαιο μα ούτε έστω λίγο εισόδημα αφορολόγητο.
Κι αν χρειαστεί όλοι αυτοί να κάνουν τεστ για τον κορωνοϊό πληρώνοντάς το από την τσέπη τους και δώσουν τα μισά γι’ αυτό, πώς θα περάσουν τις υπόλοιπες μέρες;
Να γιατί είναι άμεση η ανάγκη μιας σωστής επιδημιολογικής επιτήρησης με δωρεάν μαζικά τεστ και την ανάλογη ιχνηλάτηση.
Και τώρα είναι που πρέπει όλοι οι άνεργοι και οι αυτοαπασχολούμενοι να πάρουν ένα 600άρι για τις γιορτές.
Το πρότεινε το ΚΚΕ, το απέρριψε όμως η κυβέρνηση.
Τελικά, η αναμονή της καπιταλιστικής ανάπτυξης στοιχίζει πολύ ακριβά στα εργατικά δικαιώματα.
Η οργάνωση κι ο αγώνας των εργαζομένων είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουν να γίνουν ξανά τα υποζύγια και της νέας κρίσης.
*Βουλευτής ΚΚΕ
