Εχει πολλές φορές λεχθεί και αναλυθεί ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα αστικής τάξης. Ότι, δηλαδή, σε πολύ δύσκολες στιγμές για τη χώρα -όχι μόνο τώρα με τα Μνημόνια, αλλά και πολύ παλιότερα- οι πλούσιοι και οι δυνατοί κάθε εποχής κοιτούσαν, αντί να στηρίξουν τη χώρα τους, να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα.
Οσο, λοιπόν, κι αν φαίνεται περίεργο, το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει σοβαρή αστική τάξη επιβεβαιώθηκε και μέσα στα ερείπια της ξύλινης ξεχωριστής οροφής της Νοτρ Νταμ.
Πριν καν σβήσει η φωτιά στην Παναγία των Παρισίων και μαζευτούν τα ερείπια, είχαν συγκεντρωθεί στη Γαλλία περισσότερα από μισό δισεκατομμύριο ευρώ από πλούσιους και μεγιστάνες με στόχο την ανοικοδόμηση της ιστορικής εκκλησίας.
Μάλιστα, δύο 24ωρα αργότερα, οι δωρεές -των πλουσίων και ισχυρών, χώρια εκείνες του απλού κόσμου- είχαν ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Και προέρχονταν κυρίως από εταιρείες και μεγιστάνες που έχουν συνδέσει την επιχειρηματική πορεία τους με την ίδια την Γαλλία.
Την αρχή, για παράδειγμα, έκανε ο Φρανσουά Ανρί Πινό, ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει 100 εκατομμύρια ευρώ. Τη σκυτάλη έλαβε στη συνέχεια η οικογένεια Αρνό του κολοσσού πολυτελών αγαθών LVMH -και τρίτος πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη. Ο Μπερνάρ Αρνό θα διαθέσει 200 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και τις υπηρεσίες των συνεργατών του για την αρχιτεκτονική και το σχέδιο. Επίσης, δωρεά ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ ανακοίνωσε και η οικογένεια Μπετανκούρ του κολοσσού καλλυντικών L’Oreal, ενώ η γαλλική πετρελαιοβιομηχανία Total αποφάσισε επίσης θα δωρίσει 100 εκατομμύρια ευρώ, όπως γνωστοποίησε ο πρόεδρός της, Πατρίκ Πουγιανέ, μέσω του λογαριασμού του στο Twitter.
Και όλα αυτά, όχι για μία υπόθεση «ζωής και θανάτου» -όπως η χρεοκοπία μιας χώρας- αλλά για έναν σπουδαίο ναό που πάντως αποτελεί παγκόσμιο σύμβολο πολιτιστικής κληρονομιάς.
Βεβαίως, πριν μερικά χρόνια, το τί σημαίνει αστική τάξη το είδαμε λίγο πιο κοντά μας, στην γειτονική Ιταλία, όταν τα spreads των ομολόγων της είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν και τα σύννεφα της χρεοκοπίας είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται απειλητικά πάνω από την Ρώμη: οι μεγαλύτεροι Ιταλοί βιομήχανοι, με ανακοίνωσή τους, είχαν καλέσει τον τότε πρωθυπουργό, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, να εκδώσει ειδικά «επιχειρηματικά ομόλογα», ώστε να τα αγοράσουν εκείνοι και να δώσουν «ανάσα» στη χώρα τους, συμβάλλοντας στον φθηνό και ομαλό δανεισμό της.
Την ίδια περίοδο που η ιταλική αστική τάξη έβαζε πλάτη για να σωθεί η χώρα της, η Ελλάδα βρισκόταν ήδη δεμένη στον ζυγό των Μνημονίων. Οι αντίστοιχοι Έλληνες αστοί, όμως, δεν ζήτησαν να εκδοθεί κανένα ομόλογο, ούτε τοποθέτησαν κάποιο ευρώ στον ειδικό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους. Αντιθέτως, εκμεταλλεύονταν την ισχύ τους ζητώντας φοροελαφρύνσεις, διαγραφή προστίμων, «κούρεμα» δανείων και άλλα «θαλασσοδάνεια» και την ίδια ώρα έβαζαν τα δικά τους ΜΜΕ να προπαγανδίζουν ότι… «όλοι μαζί τα φάγαμε».
