Να κοιτάξουμε τη «μεγάλη εικόνα» μας ζητούν οι «ιεροεξεταστές» της
«δυτικής ορθότητας».
Πράγματι, πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Η οποία μπορεί να
περιλαμβάνει το «μεταμοντέρνο πραξικόπημα» που βρίσκεται σε
εξέλιξη στο Πακιστάν.
Μια χώρα προσηλωμένη στη συμμαχία της με τις Ηνωμένες Πολιτείες,
της οποίας όμως ο Πρόεδρος έτυχε να «βρίσκεται τη λάθος μέρα, στο
λάθος τόπο». Να βρίσκεται στη Μόσχα, όταν ξεκινούσε η εισβολή,
αναζητώντας επωφελείς συμφωνίες, για τη χώρα και το λαό του.
Τα έχει περιγράψει αναλυτικά ο Σπύρος Σουρμελίδης στην Κυριακάτικη
KONTRA NEWS, όπου μπορείτε να ανατρέξετε, για να δείτε πώς
λειτουργούν οι φιλελεύθερες αξίες, όταν θίγονται τα υπερατλαντικά
συμφέροντα.
Μεγάλη εικόνα είναι και οι απειλές του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ
(«φωνή μεν Ιακώβ, χείρα δε Ησαύ») εναντίον της Κίνας για επιβολή
κυρώσεων, για τη στάση που τηρεί η τελευταία, ως προς τη ρωσική
εισβολή στην Ουκρανία.
Κατά σύμπτωση, την ίδια στιγμή που ανακοινώνεται επίσκεψη της
προέδρου της Αμερικανικής Βουλής, κας. Πελόζι, στην Ταϊβάν.
Προκαλώντας, όπως ήταν αναμενόμενο, την έντονη αντίδραση της
Κίνας. Είχαμε επισημάνει εξ αρχής, πως η Ταϊβάν θα μπορούσε να είναι
το επόμενο πεδίο του εν εξελίξει νέου Ψυχρού Πολέμου.
Μεγάλη εικόνα είναι και ο τρόπος κάλυψης των γεγονότων. Τα
ομοιόμορφα ρεπορτάζ, που αναπαράγουν άκριτα όλους τους
ισχυρισμούς της ουκρανικής πλευράς, δηλαδή της αμερικανικής
προπαγάνδας, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας.
Που όμως δεν πήραν χαμπάρι, τις βαριές κατηγορίες από Ουκρανούς
στρατιώτες, στη Μαριούπολη, εναντίον της πολιτικής τους ηγεσίας, που
την κατηγορούν ότι τους εγκατέλειψε.
Που αναπαράγουν κραυγές απόγνωσης, για την «ύστατη μάχη», που
ψελλίζουν κάτι για αντικειμενική αδυναμία παροχής βοήθειας, όταν
μέχρι τώρα αναπαραγόταν μια εικόνα διαρκών θριάμβων του
ουκρανικού στρατού και αντίστοιχων ταπεινώσεων του ρωσικού.
Η πιο μεγάλη εικόνα βέβαια, πιο μεγάλη και από την ανενδοίαστη
παραπληροφόρηση και τη χοντροκομμένη προπαγάνδα, είναι η
προσπάθεια επιβολής της μίας και μοναδικής αλήθειας, που κάποια
κέντρα κατασκεύασαν, από την οποία η παραμικρή απόκλιση ή
απόχρωση στιγματίζεται ως «φιλοπουτινισμός», αν όχι και πρακτορική
σχέση με τη Μόσχα.
Μάλλον άνθρωποι τέτοιας νοοτροπίας, θα ήταν πολύ χρήσιμοι, σε ένα
καθεστώς σαν του Πούτιν.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
