Όσοι έχουν διαβάσει το εμβληματικό βιβλίο του Έρικ Χομσμπάουμ «Η εποχή των άκρων» (που πραγματεύεται συνοπτικά, την περίοδο από την Ειρήνη της Βετσφαλίας μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), θα μείνουν με την αίσθηση πως, στην πραγματικότητα, το έργο αποτελεί μια προφητική προβολή στο σήμερα. Η «εισβολή των άκρων», δεν περιορίζεται, πλέον, σε κάποιες περιθωριακές νησίδες, στο Νότο της Ευρώπης, αλλά αγγίζει την «καρδιά» του Δυτικού συστήματος. Μετά το σοκ, της πολλαπλασιαστικής ανόδου της Ακροδεξιάς, στις περιφερειακές εκλογές της Γερμανίας, έρχεται το «τσουνάμι» που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ, διαγράφοντας την εφιαλτική προοπτική, να αναδειχθεί σε «ένοικο του Λευκού Οίκου», με ό,τι τούτο σημαίνει, ένας άνθρωπος, που αντιπροσωπεύει ότι πιο ακραίο και ανορθολογικό, στα όρια του παραληρήματος, ακόμη και για τα αμερικανικά δεδομένα.
Μπορεί να φαίνεται ως «μόδα», αλλά πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη προοπτική, καθώς, το χειρότερο απ` όλα είναι πως φαίνεται συμβαίνει στην πράξη, αυτό που είχε επισημάνει ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις, ότι, δηλαδή αρχίζουμε να εξοικειωνόμαστε με τη μορφή του τέρατος. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, συμβαίνει κάτι ακόμη χειρότερο, που παραπέμπει στο «1984» του Τζωρτζ Όργουελ, όπου το θύμα δεν εθίζεται μόνο, στο φόβο προς το δήμιό του, αλλά υποχρεώνεται και να τον συμπαθεί. Κατ’ αναλογία, εδώ, έχουμε την εμφάνιση του «τέρατος» με την «προβιά» του «προβατόσχημου λύκου», που κρύβει την πραγματική του φύση, μέσα από μια μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη με τους πιο μοντέρνους επικοινωνιακούς όρους, «επιχείρηση γοητείας». Το βλέπουμε στην ήπειρο μας, όπου, ως επικεφαλής των ακροδεξιών ή ακραία ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων, δεν εμφανίζονται οι σκοτεινές φιγούρες, με τα μαύρα γυαλιά και τη στρατιωτική στολή, που είχαμε γνωρίσει και στα καθ’ ημάς, αλλά ευπαρουσίαστα, νεανικά πρόσωπα, που παραπέμπουν σε «γόητες του σινεμά» ή «σεξοβόμβες του Χόλιγουντ».
Ανάλογα επιτηδευμένη είναι και η φρασεολογία, ακόμη δε περισσότερο η συνθηματολογία που χρησιμοποιούν, με την άμβλυνση των οξειών γωνιών, απόκρυψη των πραγματικών ιδεολογικών τους καταβολών ή και την οικειοποίηση στοιχείων του αριστερού ιδεογράμματος. Ακόμη και ο κ. Τραμπ, με την πρωτόγονη ρητορική του, επιχειρεί να εμφανιστεί ως φορέας «ανατροπής του πολιτικού κατεστημένου»! Είναι προφανές, βέβαια, ότι ο κ. Τραμπ και οι όμοιοι του, αξιοποιούν υπαρκτές «μαύρες τρύπες» και του πολιτικού μας συστήματος.
