Το Oτι η Ευρώπη έχει μεταβληθεί σ` ένα μηχανισμό άσκησης εκβιασμών, σε όσους εμφανίζονται «απείθαρχοι» ή, απλώς, δεν ακολουθούν με ενθουσιασμό την κυρίαρχη γραμμή, το έχουμε νιώσει πολύ καλά στο «πετσί» μας, τα τελευταία πέντε χρόνια, της μνημονιακής λαίλαπας.
Θα προκαλούσε έκπληξη, ως εκ τούτου, να μην ακολουθούνταν απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα, που εξακολουθεί ν` αποτελεί «κόκκινο πανί», τουλάχιστον για ορισμένους, στην Ευρώπη.
Ωστόσο, θα συνιστούσε ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς, ότι η σημερινή Ευρώπη που, σε πολλές περιπτώσεις, λειτουργεί με όρους «συνδικάτου εγκλήματος», διαμορφώθηκε έτσι, λόγω της δυσανάλογης επιρροής κάποιων ακραίων κύκλων, περί τον κο. Σόιμπλε ή, μόνο, λόγω της ηγεμονικής κυριαρχίας του Βερολίνου. Δυστυχώς, ο εκφυλισμός του ευρωπαϊκού ιδεώδους, με τα όποια ουμανιστικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, σε ένα μηχανισμό στυγνής επικυριαρχίας των δυνάμεων της χρηματιστικής αγοράς, σε βάρος και της εθνικής κυριαρχίας, η σημερινή Ευρώπη της μηδενικής αλληλεγγύης, έχει διαποτίσει όλους τους μηχανισμούς και έχει γίνει αποδεκτός, ως, περίπου μια φυσιολογική εξέλιξη, από όλους τους φορείς διαμόρφωσης των αποφάσεων. Γι` αυτό και αποτελεί αφέλεια, αν δε λειτουργεί και αποπροσανατολιστικά, η φιλολογία, που αναπτύσσεται στα καθ` ημάς, περί «καλών» και «κακών». Απόδειξη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που εμφανίζεται ως ο «καλός» της υπόθεσης, είναι εκείνη που, σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, τηρεί την πιο σκληρή στάση, στο θέμα των «κόκκινων δανείων», αλλά και της προστασίας της πρώτης κατοικίας, ενώ δεν είναι η πρώτη φορά, που ο συγκεκριμένος οργανισμός, κάνει τη «βρόμικη δουλειά». Κάτι ξέρουν επ` αυτού οι Ιρλανδοί, που υπέστησαν τον ωμό εκβιασμό του τότε διοικητή της Τράπεζας, κου. Τρισέ. Ούτε, επίσης, διακρίναμε λιγότερη επιθετικότητα, πριν το χθεσινό ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ, στις δηλώσεις του «φίλου» κου. Μοσκοβισί, έναντι εκείνων του κου. Σόιμπλε.
Εξίσου παραπλανητική είναι και η άποψη, πως αυτές οι πρακτικές οφείλονται στις «έκτακτες συνθήκες» της κρίσης. Πριν λίγες μέρες, ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, μιλώντας στον Αιμίλιο Λιάτσο, αναγνώρισε αυτό που όλοι ξέραμε, αλλά με την επισημότητα και το κύρος του αρμόδιου, τότε, υπουργού, ότι, δηλαδή, ασκήθηκε ανοιχτός εκβιασμός- με την απειλή περικοπής όλων των κονδυλίων του ΕΣΠΑ- στην κυβέρνηση Καραμανλή, προκειμένου να αποσύρει το νόμο περί «βασικού μετόχου, που αποτελούσε καίριο πλήγμα στην εγχώρια διαπλοκή. Κι αυτά συνέβησαν στο «μακρινό» 2005, όταν η λέξη «κρίση» ήταν παντελώς άγνωστη, στα ευρωπαϊκά ανακτοβούλια.
