Παραζάλη προβλέπουμε, και φλυαρία με Ευρωπαϊστικές κορώνες και οιμωγές μετά την μίνι-Κορυφή των Τεσσάρων (Μέρκελ-Ολλάντ-Τζεντιλόνι-Ραχόϊ) στις Βερσαλλίες, που δρομολογεί την “Ευρώπη” προς τις δύο ή περισσότερες ταχύτητες, μέσω της πατέντας των “διαφοροποιημένων συνεργασιών”. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι Τέσσερεις δεν αποτελούν και τόσο σοβαρό μπλοκ, καθώς ο μεν Ραχόϊ είναι επικεφαλής Κυβέρνησης μειοψηφίας όταν εξαντλήθηκε η υπομονή της Ισπανικής κοινής γνώμης από αλλεπάλληλες εκλογές. ο Τζεντιλόνι είναι προϊόν μιας τοπικά Ιταλικής λύσης ανάγκης, τριτοτέταρτος Πρωθυπουργός χωρίς κάλπες. ο δυστυχής Ολλάντ έχει ήδη φύγει, ομολογημένα, με εντελώς αδιαφανή την επόμενη μέρα της Γαλλίας, λόγος για τον οποίο, δίκην παρηγοριάς, του δόθηκε η ευχέρεια να κάνει το σώου στις Βερσαλλίες, σκάρτες 20 μέρες πριν τις επισημότητες της Ρώμης για τα 60χρονα της ΕΕ.
Οπότε, στην ουσία, εκείνο που σκηνοθετήθηκε στις Βερσαλλίες δεν ήταν άλλο παρά η υποδοχή/αποδοχή της άποψης της Άνγκελας Μέρκελ – στην Κορυφή της Μάλτας, προ εβδομάδων, για να ολοκληρώσουμε τις γεωγραφικές περιπλανήσεις του Ευρωπαϊκού θιάσου… – ότι η σημερινή εκδοχή Ευρώπης κόλλησε. Χρειάζεται λοιπόν, ή μάλλον είναι αναπόφευκτο, “οι Ευρωπαίοι να έχουν το θάρρος να αποδεχθούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες, χωρίς να κλείσει πάντως ο δρόμος για όσες έχουν καθυστερήσει“, σύμφωνα με την διατύπωση Μέρκελ. Ο αμφιτρύων Ολλάντ υπήρξε ειλικρινέστερος: κάποιοι θα προχωρούν γρηγορότερα, σε εμβάθυνση “χωρίς οι άλλες χώρες να αποκλείονται αλλά και [η ουσία!] χωρίς να μπορούν να αντιταχθούν“.
Το γεγονός, τώρα, ότι ως παραδείγματα μετώπων για ενισχυμένη συνεργασία – η οποία, σημειωτέον, ως λογική υπήρχε ήδη από εποχής Συνθήκης του Άμστερνταμ, αλλά με περιορισμούς και προϋποθέσεις – δίνονται η άμυνα (βλέπετε… πιέζει και ο Ντόναλντ Τραμπ, να ξεφορτωθεί στους Ευρωπαίους το κόστος!), η εμβάθυνση της ΟΝΕ (βλέπετε, η κατασκευαστική αστοχία της Ευρωζώνης δεν μπορεί πια να κρύβεται…), ή η φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση (το τι σημαίνει για τις λιγότερο ανθεκτικές οικονομίες, το δείχνει η τύχη της Ελλάδας στα χέρια της Τρόικας) δείχνει που κατευθύνεται το πράγμα.
Γιατί μιλήσαμε, ξεκινώντας για παραζάλη και για οιμωγές; Διότι αν η διαδικασία των Βερσαλλιών δεν αποβεί μια ακόμη διαδικασία Ευρωπαϊκών δημοσίων σχέσεων αλλά – μετά και από μια “Διακήρυξη της Ρώμης“, στις 25 Μαρτίου – προχωρήσει προς υλοποίηση, “κάποιοι” θα χρειαστεί να κατανοήσουν ότι θα μείνουν πίσω. Με χαπάκι το ότι θα μπορέσουν “αργότερα” να ακολουθήσουν. Τι άλλο είχε πει ο δυσάρεστος Σώϋμπλε όταν π.χ. πρότεινε leave of absence από την Ευρωζώνη;
Προβλέπουμε μια φάση πυκνής πολιτικής υποκρισίας, τώρα. Με όσους σέρνονται μεν “εντός σκληρού πυρήνα” δε (όπως η πεφιλημένη μας χώρα) να επιμένουν ότι έχουν δεμένο τον γάϊδαρό τους, έχουν σιγουρεμένη θέση. Φοβούμεθα ότι θα διαψευσθούν. Άσχημα. Προβλέπουμε επίσης ότι η Ευρωπαϊστική παρέα – που δεν δέχεται ότι αυτή της η αυτιστική/θρησκευτική προσκύνηση της “Ευρώωωωπης” υπέσκαψε την αληθινή συνοχή – θα συνεχίσει να μουρμουρίζει “ολοένα και στενότερη Ένωση”. Πάντως, ένδοξες οι Βερσαλλίες της 6ης Μαρτίου δεν υπήρξαν. σημαντικές, ίσως αποδειχθούν.
