Η κυβέρνηση ξέρει να βλέπει τα ευρωπαϊκά δεδομένα και τεκταινόμενα μόνο όταν η σύγκριση «συμφέρει» το Μέγαρο Μαξίμου: όταν, δηλαδή, η Ελλάδα εμφανίζεται «πράσινη» στον χάρτη υγειονομικού κινδύνου έναντι των «πορτοκαλί» και «κόκκινων» χωρών ή όταν η χώρα μας βρίσκεται ψηλά στη λίστα των εμβολιασμών.
Όμως, όταν συμβαίνει το αντίθετο, όταν δηλαδή η Ελλάδα είναι ουραγός, όπως στα μέτρα στήριξης ή στην ανάσχεση της ύφεσης, τότε αυτά δεν τα βλέπουν οι κυβερνητικοί. Όμως, το πρόβλημα είναι ότι στο Μαξίμου δεν βλέπουν –ή κάνουν ότι δεν βλέπουν- και μία άλλη εν εξελίξει συζήτηση, που θα έπρεπε η Ελλάδα να είναι η πρώτη που θα ενδιαφερόταν: ο λόγος, φυσικά, για το πώς θα διαμορφωθεί η δημοσιονομική πολιτική και το οικονομικό περιβάλλον στην μετά την πανδημία εποχή: ήδη, στο εσωτερικό της γερμανικής Κεντροδεξιάς, έχει ανοίξει η συζήτηση για συνταγματική αναθεώρηση του «φρένου χρέους». Επίσης, η Γαλλία, δια του υπουργού Οικονομικών Μπρινό Λεμέρ, ετοιμάζεται να ανοίξει μία ακόμη πιο σημαντική και διαρθρωτικού τύπου συζήτηση: το κατά πόσον, δηλαδή, τα ερείπια, τα χρέη και τα ελλείμματα που αφήνει πίσω της η πανδημία επιβάλλουν την αναθεώρηση ακόμη και των «Δέκα Εντολών» της Ευρώπης, ήτοι του Συμφώνου Σταθερότητας και του «Ευαγγελίου» του Μάαστριχτ. Η συζήτηση έχει για τα καλά ανοίξει –ακόμη και το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχει αρχίσει να φλερτάρει με αυτή τη λογική. Όλα αυτά, την ώρα που ο Σόιμπλε και οι δορυφόροι του –όπως ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Βάλντις Ντομπρόβσκις- συνδέουν τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης με «συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις» -ήτοι με νέα «μίνι» Μνημόνια.
Παραλλήλως, ο γάλλος πρόεδρος Μακρόν έχει ήδη συστήσει ειδική ανεξάρτητη επιτροπή που θα μελετήσει το «κορωνοχρέος» και θα αποφανθεί πώς αυτό μπορεί να καταστεί διαχειρίσιμο: αν, δηλαδή, θα πρέπει να διαγραφεί μέρος του ή αν θα είναι αρκετά κάποια «μεσοβέζικα» εργαλεία, όπως η μετακύλισή του προς το μέλλον, με rollover ομολόγων μακράς πνοής.
Η Ιταλία, παρά την πολιτική ρευστότητα που επικρατεί αυτή την περίοδο στην ιταλική πολιτική σκηνή, είναι θετική στην αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, ώστε να σπάσει ο παράλογος δημοσιονομικός «κορσές». Θα έλεγε, βεβαίως, κανείς ότι τώρα, που λόγω κορωνοϊού, το ιταλικό δημόσιο χρέος έχει φτάσει στο 160% και το γαλλικό κοντεύει να αγγίξει το 120%, είναι λογικό να ανακινείται μία τέτοια συζήτηση. Όντως. Όπως, αντιστοίχως, δεν είναι καθόλου λογική να μην λέει ούτε «κιχ» η Ελλάδα, της οποιας το χρέος καλπάζει πάνω από 200% και θα φτάσει, όταν τελειώσει η πανδημία», στο εφιαλτικό 225-230% του ΑΕΠ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
