Η επικίνδυνη πρακτική του Σκωτσέζικου ντους

Προκύπτει συνεχώς αυτή η αποσαθρωτική κατάσταση του Σκωτσέζικου ντους: μια κρύο/παγωμένο, μια ζεστό/ζεματιστό.

Δείτε για παράδειγμα την υπόθεση της δεύτερης αξιολόγησης συν της συζήτησης για το χρέος. Οι μισοί – χοντρικά – από τους “εταίρους” τοποθετούνταν αισιόδοξα, για κατάληξη της αξιολόγησης εντός του έτους, άντε με κάποιες ουρές για αρχές του 2017.και για “ορισμό” των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους στο ίδιο χρονικό πλαίσιο (Μοσκοβισί, λίγος Ντάϊσσελμπλουμ, Τζέρρυ Ραις/ΔΝΤ) . οι άλλοι μισοί σπεύδουν να διαψεύσουν κάθε τέτοιο ενδεχόμενο (και δεν είναι στατιστικό το μέγεθος: ο Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε ζυγίζει μόνος του τόσο όσο όλοι οι άλλοι!).

Έρχεται τώρα και η στοχευμένη διαρροή/πάρθειον βέλος ότι, άμα χρειαστεί επόμενη ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών τραπεζών λόγω επίπτωσης των “κόκκινων δανείων” , τα οποία συνεχώς ρυθμίζονται αλλά ποτέ δεν ρυθμίζονται!, εν λόγω η ανακεφαλαιοποίηση δεν θα γίνει με κεφάλαια “των εταίρων” (και ας έχουν περισσέψει κάτι λιγότερα από 20 δις από το συμφωνημένο σημερινό πακέτο του Μνημονίου-3), αλλά με πλήρη εφαρμογή της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, δηλαδή με bail-in των μετόχων, ομολογιούχων και μη-προστατευόμενων καταθετών. Με δεδομένη αυτή την τοποθέτηση – ακόμη και αν διαψευσθεί επισήμως ως πρόθεση ή ως ενδεχόμενο – είναι αληθινό ερώτημα ποιος όχι θα επαναπάτριζε κεφάλαια και θα τα διακρατούσε στην Ελλάδα, ή θα τα έβγαζε απο το στρώμα ή το πηγάδι για να τα εμπιστευθεί σε Ελληνική τράπεζα, αλλά ποιος θα έβαζε “Ελλάδα” σε διεθνή σχεδιασμό. Ακόμη κι αν ερχόταν τώρα στην πορεία προς το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου (μέσω του EuroWorking Group της 28ης Νοεμβρίου – ενός 15ημερου δρόμος!) να μπολιαστεί νέα αισιοδοξία, αντε να θεωρήσεις ότι ριζώνει κάτι σαν εμπιστοσύνη.

Ή πάλι δείτε την υπόθεση της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα – που να την δούμε, βέβαια, να υλοποιείται μετά την χειροβομβίδα απέναντι από την Βουλή. Ανακοινώνεται ότι θάρθει στην Ελλάδα ο Μπαράκ Ομπάμα, απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. αμφιβολία αν θα έλθει, επιβεβαίωση για τις 15 Νοεμβρίου. ενθουσιασμός/υπερεπένδυση από την Κυβέρνηση, απαξίωση/υποτίμηση από την Αντιπολίτευση. Γίνονται ύστερα οι Αμερικανικές εκλογές, προκύπτει ότι ο επισκέπτης θα έχει διάδοχο τον Ντόναλντ Τραμπ κι όχι την Χίλλαρυ – αποκαρδίωση. Και, ενώ ήταν ούτως ή άλλως βέβαιο ότι η επίσκεψη Ομπάμα θα είχε κυρίως συμβολική λειτουργία (συν όσα διαμειφθούν σε deep background, ως απολύτως απόρρητα που θα τα μάθουμε μετά από δεκαετίες όπως π.χ. τα της συνάντησης Γεωργίου Παπανδρέου με τον Πρόεδρο Λύντον Τζόνσον περί Κύπρου, σχεδίου Άτσεσον, Καρπασίας, Καστελλόριζου: άσχημες μνήμες), όλοι τώρα κάνουν σαν να χάθηκε κάτι το κρίσιμο και αναντικατάστατο.  Οι μεν της Κυβέρνησης περίπου για να βγάλουν από πάνω τους την ευθύνη για ό,τι δεν επιτευχθεί π.χ. στο μέτωπο του χρέους (“δεν βγήκε σωστό διάδοχο σχήμα των Ομπάμα/Τζακ Λιου, μας προέκυψε Τραμπ, τι να κάνουμε!;” οι δε των αντιπολιτευτικών εδράνων για να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο την επίσκεψη Ομπάμα.

Ενώ και τα συμβολικά και μόνον λόγια μιας τοποθέτησης Ομπάμα από την ιστορικότερη κάθε τόπου Πνύκα, υπόσχονται να τεθεί πάλι στο προσκήνιο “αλλιώς” η Ελλάδα ως τόπος. ως ιστορικές αναγωγές. ως ιδιαίτερη περίπτωση κρίσης…

Τρίτη υπόθεση – αλλ’ ας μην μακρυγορούμε μ’ αυτήν – η επιτέλους συγκρότηση του ΕΣΡ. Διασώθηκε έτσι απο την σουργελοποίηση αυτή η θεσμική ιστορία. Αλλά… οι καθ’ όλα άξιοι άνθρωποι που το συναπαρτίζουν το Συμβούλιο (αληθινά το λέμε το “άξιο”, εξ ιδίων γνωρίζοντας πάντως τους μισούς), έτσι όπως επελέγησαν, διαγωνισμό δεν είναι ικανοί να κάνουν. Πάντως όχι σε ωφέλιμο χρόνο…