Η Ελλάδα εγκαλείται ξανά για το πάντα άφαντο Κτηματολόγιο

Επίσης, επισημαίνεται πως, όταν η Ελλάδα υπέβαλε αίτηση για το πρώτο σχέδιο διάσωσης το 2010, μόνο η ίδια και η Αλβανία δεν διέθεταν Κτηματολόγιο, ενώ τώρα, μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, η ολοκλήρωσή του αποτελεί προτεραιότητα.!
Είναι μελαγχολική η διαπίστωση ότι η γραφειοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις, η νομική πολυπλοκότητα, η δημοσιονομική αβεβαιότητα, τα συμφέροντα του κατεστημένου, η εξαπάτηση και η φοροδιαφυγή είναι οι κυριότεροι παράγοντες που όχι μόνο εμπόδισαν την ολοκλήρωση του Εθνικού Κτηματολογίου, αλλά «φαγώθηκαν» (και με πρόστιμα που επιβλήθηκαν από τους Ευρωπαίους!) εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την προώθησή του.
Σε επίρρωση της διαπίστωσης αυτής αναφέρω ότι είχα διαβάσει στην εφημερίδα «Τα Νέα» (1 Αυγούστου 1986) το εξής εξωφρενικό: «Τα αυθαίρετα κτίσματα που έγιναν πριν από το 1955 και ειδικά σε στάσιμους οικισμούς μέχρι την 31-1-1983, δεν υπάγονται στις διατάξεις περί αυθαιρέτων του Νόμου 1337/1983 και οι ιδιοκτήτες τους μπορούν να πάρουν άδεια οικοδομής για προσθήκη χωρίς να πληρώσουν πρόστιμα…».
Αλλά, το νέο αυτό ράπισμα μού θύμισε μερικές παλιές «ιστορίες» κτηματολογικής τρέλας. Αναφέρω, για παράδειγμα, ότι το θέμα του Εθνικού Κτηματολογίου είχε έρθει στην επικαιρότητα και πριν από …29 χρόνια! Τον Ιούνιο του 1986 σε μια επίσημη ανακοίνωση αναφερόταν εντοπίσθηκε η… αιτία της καθυστέρησης και κατατέθηκε στη Βουλή νομοσχέδιο για τον Οργανισμό Κτηματολογίου και Χαρτογραφήσεων Ελλάδος (ΟΚΧΕ). Ποια ήταν η αιτία; Η αιτία ήταν ότι στην αρχή το Κτηματολόγιο είχε ενταχθεί σε μιαν απλή Υπηρεσία του υπουργείου Χωροταξίας και Δημόσιων Έργων και ότι η κυβέρνηση θα προχωρούσε στη σύσταση ειδικού «Οργανισμού Κτηματολογίου», η οποία, ωστόσο, καθυστέρησe κι αυτή επί επτά μήνες!
Σημειώνεται ότι, όπως αναφερόταν στην τότε εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου, από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους είχαν ψηφισθεί περίπου 450 Νόμοι και Διατάγματα και είχαν εκδοθεί 800 περίπου αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Αρείου Πάγου και άλλων χωρίς να μπορέσουν να προστατεύσουν και ούτε να αξιοποιήσουν σωστά τη δημόσια γη.