Η απόφαση του ΣτΕ δεν είναι ματς ΠΑΟΚ-Αρη

Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν είναι γνωστή η ετυμηγορία της διάσκεψης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας για την συνταγματικότητα ή μη του νόμου Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες (ακριβέστερα: για την εγκυρότητα ή μη των διοικητικών πράξεων που ερείδονται στον νόμο, του οποίου κρίνεται η κατά το ΣτΕ συμβατότητα με το Σύνταγμα – το δικαστήριο δεν ακυρώνει νόμο, απλώς δεν δέχεται ότι μπορούν να ισχύουν οι διαδικασίες και τα αποτελέσματα που στηρίχθηκαν σε διατάξεις αντισυνταγματικές). Όπως όμως προ ημερών είχαμε απευθύνει μιαν έκκληση – για ο,τι αξίζει μια έκκληση ενός κανονικού πολίτη – να συμφωνήσουμε όλοι πως την απόφαση του ΣτΕ, όποια κι αν είναι, θα την αποδεχθούμε (ορθά το έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας όταν είπε, σε κομματική δε σύναξη, ότι “Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όποια κι αν είναι η απόφαση του ΣτΕ θα είναι δεσμευτική για την Ελληνική Κυβέρνηση”) έτσι τώρα θα συνιστούσαμε σε όλους ψυχραιμία και προσοχή. Ο τρόπος συμμόρφωσης με την απόφαση είναι της επόμενης μέρας θέμα – και τούτο θα εξαρτηθεί όχι μόνον/όχι απλώς από την κρίση “συνταγματικό”/”αντι-συνταγματικό” αλλά από τις αιτιολογίες της απόφασης.

Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν προσέρχεται ως ρέφερης σε ποδοσφαιρική αναμέτρηση, σε ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού ή ακόμη πιο παραστατικά σε αγώνα ΠΑΟΚ-Αρη. Το κερδισμένος/χαμένος, το νικητής/ηττημένος, το “σας πήραμε τα σώβρακα” , το “τους ξεσκίσαμε” δεν έχουν θέση – όχι, δε, για λόγους ευπρέπειας ή αυτοσυγκράτησης, αλλά επειδή… δεν πάνε έτσι οι δικαστικές αποφάσεις. (Γι αυτό και η παλιότερη τοποθέτηση του μηχανικού του ΕΜΠ Αλ. Τσίπρα και του ΜΒΑ του Χάρβαρντ Κυρ. Μητσοτάκη επί της “προφανούς” συνταγματικότητας/αντισυνταγματικότητας δεν ήταν απλώς πολιτικό φάουλ, ήταν λάθος. Τελεία και παύλα). Οι δικαστικές αποφάσεις, και μάλιστα σε σοβαρά και ευαίσθητα ζητήματα, έχουν ένα ολόκληρο σκεπτικό, μιαν επιχειρηματολογία βήμα-βήμα. Και προς αυτό το σκεπτικό οφείλει να συμμορφώνεται η Διοίκηση, αν είναι να … μην καταπέσει το επόμενο βήμα της.

Ασφαλώς και με τίποτε δεν πρόκειται η Δικαιοσύνη, στα ανώτατα έστω κλιμάκιά της να στερήσει την Κυβέρνηση από την πρωτοβουλία, την Βουλή από την δυνατότητα να νομοθετεί. Με βάση την απόφασή της, φυσικά. Ασφαλώς και δεν θα αφαιρέσει κανείς απο κανένα – από τον εμβριθέστερο των συνταγματολόγων, από τον καθημερινότερο των καφενόβιων – το δικαίωμα να κρίνει, να κατακρίνει, να κεραυνοβολεί ακόμη-ακόμη την κρίση του Δικαστηρίου και τους επιμέρους συλλογισμούς της. “Και οι κρίνοντες κρίνονται” κλπ. Φτάνει όμως να αποδέχεται την κρίση, δηλαδή τα έννομα αποτελέσματα που φέρνει.

Εδώ, προστίθεται μια σημαντική λεπτομέρεια: κατά κανόνα, το βασικό περιεχόμενο της διασκέψεως των δικαστών του ΣτΕ γίνεται αμέσως γνωστό (αν μη τι άλλο δια των ειθισμένων διαρροών!), όμως το σκεπτικό της απόφασης δεν γράφεται στο πόδι. Αργεί. Υπό κ.σ. – κανονικές συνθήκες, που λέγαμε και στον στρατό – αυτό απαιτεί μέρες, έως και εβδομάδες (δεν διανοούμεθα καν την όχι ασυνήθη πρακτική να περνούν μήνες μέχρι να γίνει διαθέσιμη η πλήρης απόφαση).

Βέβαια, δεν είμαστε σε άλλον πλανήτη: το πολιτικό αποτέλεσμα από την απόφαση του ΣτΕ θα εκδηλωθεί αμέσως. Και ωμά – ακριβώς σαν ντέρμπυ ΠΑΟΚ-Αρη! Αυτό όμως είναι το φορτίο που ζαλώνονται από μόνοι τους οι πολιτικοί, με εμάς τους πολίτες να τους παρακολουθούμε να το κουβαλάνε.