Oλη αυτή η συζήτηση – ακριβέστερα: το εγκατεστημένο στο χθες μαλλιοτράβηγμα – γύρω από το Μακεδονικό, που ήδη έκανε λιγάκι πίσω με τον επαναπροσδιορισμό της θέσης Πάνου Καμμένου, είχε ένα παράξενο θετικό παρεπόμενο: δίνει μιαν εικόνα του πώς μπορεί να λειτουργήσει (στο βάθος, αν και… όχι τόσο στο βάθος!) η απλή αναλογική. Γνωστό είναι βέβαια το ότι για ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού σκηνικού και την συνακόλουθη μηντιακή απήχηση, η ίδια η έκφραση «απλή αναλογική» αποτελεί ανάθεμα• θεωρείται ότι προαναγγέλλει αποδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού• ότι φέρνει καταστροφές.
Άνθρωποι μετρημένοι, ας πούμε σαν τον Νίκο Αλιβιζάτο, έχουν εξαρχής αυτή την θέση. Άνθρωποι με την κεντρική ευθύνη χειρισμού, όπως είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, φλερτάρουν με ακραίες τακτικιστικές κινήσεις για να ξορκιστεί η αναλογική. (Π.χ. αν από τις αμέσως επόμενες εκλογές προκύψει πρώτο κόμμα η Ν. Δ. αλλά χωρίς αυτοδυναμία, να επιδιωχθεί – λέει – πάση δυνάμει να στηθεί Κυβέρνηση με μόνο αντικείμενο την ψήφιση αλλαγής εκλογικού συστήματος – για τις τότε μεθεπόμενες εκλογές, εννοείται: τα παράξενα όνειρα περί 200 βουλευτών ώστε να ξηλωθεί η ψηφισμένη ήδη απλή αναλογική μπήκαν στο ντουλάπι για λόγους μη-φαιδρότητας. Και αμέσως μετά να γίνουν εκλογές «εξάντλησης» της αναλογικής, με άμεση κατάθεση της εντολής από την Ν.Δ. ώστε να επισπευσθούν τρίτες εκλογές με «σωστό» σύστημα!) Από την άλλη, βέβαια, η Κυβέρνηση θάθελε να ξαναπροσπαθήσει επέκταση της αναλογικής στις περιφερειακές/τοπικές εκλογές, με το ενδεχόμενο να «ξεβάψει» η εν λόγω αναλογική προς ένα μονιμότερο εκλογικό σύστημα…
Αυτά, στον χώρο της πολιτικής φαντασίας (όπως λέμε «επιστημονικής φαντασίας» – όμως μήπως τα κινητά τηλέφωνα και η βιοτεχνολογία δεν ήταν πριν λίγες δεκαετίες επιστημονική φαντασία;). Γιατί, εν τω μεταξύ, το ίδιο αυτό Μακεδονικό ανέδειξε την δηλητηριαστική παρουσία του βίαιου λόγου. Του ακραίου λόγου οπωσδήποτε, του διχαστικού ασφαλώς, αλλά και με την πρόκληση του εκτροχιασμού στην γωνία. Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» Αδ. Γεωργιάδη είναι ένα επίπεδο. Οι αναφορές εναλλακτικών ονομάτων για την πΓΔΜ (Βαρντάρσκα, Μοισία, Δακία κοκ) υπό την έννοια να υποχρεωθεί η γείτων χώρα όχι απλώς να συμβιβασθεί στην ονομασία, αλλά και να αλλάξει εντελώς ταυτότητα είναι άλλο: εδώ ο λόγος πάει να γίνει επιβολή. Το γεγονός ότι κεντρικός συντελεστής της συζήτησης για το τωρινό Μακεδονικό κατέληξε να είναι ο Π. Καμμένος, με μια σπάνια καταδίκη εις βάρος του για βίαιο λόγο (στην υπόθεση πρόσκλησης για λιντσάρισμα του Χρ. Πάχτα) και με το «στα τέσσερα εσείς!» από βήματος της Βουλής στο ενεργητικό του, είναι ένα τρίτο επίπεδο. Και, φυσικά, σε κάθε στροφή παραμονεύει η καταγγελία για μειοδοσία , αν μη για προδοσία.
Πάρτε, τώρα, αυτό το ίζημα έντασης και χαρακτηρισμών και εχθροπάθειας. Και υπολογίστε αποτελέσματα απλής αναλογικής – όποια αποτελέσματα ελπίζετε, όποια αποτελέσματα φοβάστε! – και καθήστε, ύστερα, να χτίσετε όχι συγκυβερνήσεις ή προσεγγίσεις πολιτικής. Αλλά ακόμη και απλής συμβίωσης στην Βουλή.
Η αυτοπαγίδευση στον βίαιο λόγο είναι βαριά υπόθεση. Με την απλή αναλογική ως φόντο, άσε καλύτερα!
