Μπορεί η σημερινή επιθετικότητα της Τουρκίας, να αποδίδεται στον αυταρχικό και απρόβλεπτο χαρακτήρα του ηγέτη της ή και στην υφιστάμενη συγκυρία, αλλά οι «ρίζες» της αμφισβήτησης, της ελληνικότητας, μιας σειράς νησιών και νησιδών, πάνε λίγο πίσω.
Στο, όχι και τόσο μακρινό, 1996, όταν, για πρώτη φορά, τα Ίμια έγιναν ευρύτερα γνωστά, με τη γνωστή κρίση, που, παρ’ ολίγο να φέρει τις δύο χώρες, στα πρόθυρα του πολέμου. Μέχρι και σήμερα, το γνωστό «εκσυγχρονιστικό» λόμπι, διακινεί την άποψη πως, χάρη στους «συνετούς» χειρισμούς της κυβέρνησης Σημίτη, αποφεύχθηκε μια καταστροφική εμφύλια σύρραξη, δικαιολογώντας ακόμη και τη φράση «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», χάριν του «ευτυχούς» αποτελέσματος. Δε μας λένε, όμως, κουβέντα για το «φόνο», δηλαδή για το τίμημα της συμφωνίας, χάρη στην οποία αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Κατ’ αρχήν, γι’ αυτούς καθαυτούς τους χειρισμούς, που οδήγησαν στη συγκεκριμένη συμφωνία που, έκτου αποτελέσματος, αλλά και των μακροπρόθεσμων, έως σήμερα, συνεπειών, δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της ως επαχθούς. Υπάρχει άλλωστε, πλούσιο υλικό, αλλά και βιβλιογραφία, όπου ξεχωρίζει το βιβλίο των συναδέλφων Μιχάλη Ιγνατίου και Κώστα Βενιζέλου, για το «Χρονικό των Ιμίων», αλλά και προσωπικές μαρτυρίες πρωταγιστών (όπως του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ και επικεφαλής της ΕΥΠ, που προσφέρουν, αν μη τι άλλο, χρήσιμα ερεθίσματα, για το επιτυχές ή μη των χειρισμών της πολιτικής ηγεσίας, κατά την εκδήλωση και κορύφωση της κρίσης. Γνωρίζουμε, επίσης, τις ορατές πτυχές της συμφωνίας, για αποκλιμάκωση, που, αφ’ εαυτών, επιτρέπουν αναγωγές ή και ερμηνείες.
Παραμένει όμως το ερώτημα, που έθεσε και ο Νίκος Χατζηνικολάου, στη χθεσινή ραδιοφωνική του παρέμβαση, για την αθέατη πλευρά ή τις σιωπηρές παραδοχές, που οδήγησαν στη «γκριζοποίηση», όχι μόνο των Ιμίων, αλλά και τμήματος, τουλάχιστον, του νησιωτικού συμπλέγματος/στο Αιγαίο. Ας ανατρέξουν, όσοι ενδιαφέρονται, σε αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του «ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ», που αναφέρονταν στο περιεχόμενο των συνομιλιών που είχε ο τότε πρωθυπουργός, στις Ηνωμένες Πολιτείες, λίγο μετά την κρίση. Υπάρχουν όμως και τα πραγματικά γεγονότα όπως η «Συμφωνία της Μαδρίτης», όπου η Ελλάδα αναγνώριζε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και η οποία, σύμφωνα με τα Wikileaks, περίπου υπαγορεύθηκε από την Ουάσιγκτον, αλλά και η, με ταπεινωτικούς όρους, ματαίωση της εγκατάστασης των S-300, για να καταλήξουμε στην ατιμωτική παράδοση του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Υπάρχει, άραγε, κάποια εξήγηση για όλα αυτά;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
