Το δεύτερο διαγράφεται εδώ και καιρό στον ορίζοντα: είναι ο ογκόλιθος του Ασφαλιστικού, για σοβαρή πειστική (και “τελική”) αντιμετώπιση του οποίου πιέζει έντονα η Τρόικα. Ακριβέστερα, το ΔΝΤ είναι που ασκεί την κυριότερη πίεση σ’ αυτό, ακριβώς επειδή βλέπει το συνολικό πλέγμα στην μακρά περίοδο. Όμως το Ασφαλιστικό – δηλαδή το ξεπάτωμα κάθε αίσθησης ασφάλειας των ανθρώπων: περί αυτού πρόκειται εν τέλει! – κινδυνεύει να τραντάξει συθέμελα (και αυτήν) την Κυβέρνηση, αν δηλαδή πάει να προσεγγισθεί στα σοβαρά. Καθώς δε όλοι έχουν συμφέρον να είναι μακροπρόθεσμα αξιόπιστη η όποια λύση επιχειρηθεί να “πουληθεί” στην κοινή γνώμη, το δε “όλοι” περιλαμβάνει την Τρόικα και κυρίως το επισπεύδον ΔΝΤ: εδώ, το αίτημα της Κυβέρνησης για “πολιτική διαπραγμάτευση” μπορεί να βρεθεί να ταιριάζει απόλυτα με τους σχεδιασμούς και των “εταίρων”.
Το τρίτο επίπεδο έχει ακόμη πιο πολιτικό περιεχόμενο. Πιο πολιτικό και πιο βαρύ, συνάμα. Πρόκειται για το προσφυγικό – το μείζον μέτωπο που έχει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη (η οποία γίνεται όλο και λιγότερο υπερήφανη, κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη…), αλλά και η Ελλάδα, που ταχύτατα συνειδητοποιεί ότι ΑΥΤΟ το πρόβλημα δεν φεύγει με λίγον ακόμη ΕλληνοΕλληνικό τσακωμό.
Εδώ, όμως, η “πολιτική διαπραγμάτευση” διακλαδώνεται άμεσα προς επικίνδυνες κατευθύνσεις. Την μια την ζήσαμε ήδη, με την ανοίκεια πίεση των “εταίρων” προς Τσίπρα στην προ ημέρων άτυπη Κορυφή για το προσφυγικό/μεταναστευτικό, που φόρτωσε στην – απροετοίμαστη: μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας! – Ελλάδα όχι απλώς το καθήκον φιλοξενίας των 50.000 προσφύγων μέχρι τέλους του 2015, αλλα και ένα “καθήκον αποτελέσματος” στην ταυτοποίηση και προώθηση. Πρώτο πεδίο αυριανής “πολιτικής διαπραγμάτευσης”, αυτό, ώστε να έχει κάποια λογική τα συμφωνημένα, αύριο.
Την άλλη κατεύθυνση, παρόλο που κάθε τόσο συμμαζεύεται, μην την αγνοείτε! Πρόκειται για την Γερμανική/Μέρκελ, ήδη Ευρωπαϊκή/Γιουνκέρ, δήθεν απλοϊκή πρόταση για “κοινή Ακτοφυλακή” Ελλάδας-Τουρκίας, για “φύλαξη των Ευρωπαίων συνόρων”. Η χαλαρότητα Γιουνκέρ όταν μιλαει για τα “10 μίλια θάλασσας” που δεν νοείται να μπλοκάρουν την Ευρωπαϊκή προσπάθεια φύλαξης συνόρων, αξίζει προσοχή. Μεγάλη προσοχή! Να ένα άλλο πεδίο “πολιτικής διαπραγμάτευσης”.
Ε, την τρίτη κατεύθυνση την προσθέτουμε στην Ελλάδα του 2015 μόνοι μας: όταν δήθεν αυτονόητα προσθέτουμε αίτημα χαλάρωσης του Προγράμματος Προσαρμογής, τώρα, τώρα στο ξεκίνημα εφαρμογής του, με βάση την διατάραξη (και την δαπάνη, βέβαια) του Προσφυγικού, φλερτάρουμε με ένα κακό αδιέξοδο: όταν επικαλείσαι ανθρώπινο πόνο για να αντισταθμίσεις οικονομικό πρόβλημα, κάνεις κάτι πολύ επικίνδυνο….
