Γεωπολιτική του χρέους

Η ανάλυση του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ για το θέμα του χρέους, αναδεικνύει τη γεωπολιτική του διάσταση.

 Δύο στοιχεία απ` όσα ανέφερε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Το πρώτο, αφορά τη λανθάνουσα διάσταση μεταξύ Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών, που προσλαμβάνει πιο απτές διαστάσεις, μετά την εκλογή του κ. Τραμπ. Αποτελεί κοινή εκτίμηση, πως η σκλήρυνση της θέσης του ΔΝΤ, έχει σχέση και με την πίεση που νιώθουν οι επιτελείς του Ταμείου, από τη νέα αμερικανική διοίκηση. Δεν είναι τυχαία, ασφαλώς, με τη συγκυρία, η εντεινόμενη φημολογία, για πλήρη αποχώρηση του Ταμείου από την Ευρώπη, μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος.  Από την πλευρά της, η γερμανική κυβέρνηση, βρίσκεται σε ένα μεγάλο δίλημμα, όπως το περιέγραψε και ο Γιάννης Βαρουφάκης. Από τη μια, είναι υποχρεωμένη να κάνει παραχωρήσεις προς το ΔΝΤ, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του-με χρήματα-στο ελληνικό πρόγραμμα. Από την άλλη, μια «γενναία» παραχώρηση προς την Ελλάδα, θα έστελνε «αρνητικό», κατά την «προτεσταντική» λογική του Βερολίνου ή-τουλάχιστον-της σημερινής ηγεσίας, προς τη Γαλλία και την Ιταλία. Αυτό που και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ υπονόησε, είναι πως, στο εν εξελίξει, υπόγεια προς το παρόν, μπρα ντε φερ, ανάμεσα στη Γερμανία και τις δύο ισχυρότερες, μετά απ` αυτήν χώρες, μια ουσιαστική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, θα πρόσφερε ισχυρά επιχειρήματα στο Παρίσι και τη Ρώμη, να διεκδικήσουν μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο, ή ενδεχομένως και να θέσουν μια διευρυμένη ατζέντα αλλαγών, στο υπάρχον πλαίσιο, πιθανώς και στις ίδιες τις Συνθήκες. Ο κίνδυνος, για τους «προτεστάντες» του Βερολίνου, είναι μεγάλος και υπερβαίνει τα όρια της χώρας μας και του ελληνικού προγράμματος. Αν δεχθούμε ως ακριβή-και προφανώς είναι-αυτά που εκμυστηρεύτηκε ο κ. Σόιμπλε στον πρώην υπουργό Οικονομικών, ότι, δηλαδή, η σαθρά δομημένη και κατά τον ίδιο, Ευρωζώνη, δε μπορεί να επιβιώσει, παρά μόνο με «σιδηρά πειθαρχία»,  στο όνομα δε διασφάλισης αυτής της πειθαρχίας, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήταν διατεθειμένος να προσφέρει ως «Ιφιγένεια» την Ελλάδα, με το «τάιμ άουτ» από την Ευρωζώνη, αντιλαμβάνεται κανείς ότι θα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, ώστε η όποια ρύθμιση για το ελληνικό χρέος, να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη. Γι` αυτό και η μάχη είναι δύσκολη και απαιτεί, τουλάχιστον, τη μέγιστη εθνική ομοψυχία.

 ΛΕΥΤ.  ΚΑΝΑΣ