ΘΑΡΡΩ πὼς ἡ κυβέρνηση δὲν ἔχει σαφὲς καὶ σταθερὸ πρόγραμμα ἀντιμετωπίσεως τῶν φοροοφειλετῶν. Πολλὰ θὰ μποροῦσαν οἱ ἁρμόδιοι ὑπουργοὶ νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ μιὰ βαθύτερη μελέτη τῆς ἱστορὶας. Ἕνα παράδειγμα εἶναι ἀρκετὰ διδακτικό. Στὴν πρώτη φάση τῆς βασιλείας τοῦ Ἰουστινιανοῦ Β’ (685-695), ποὺ εἶχε ὀνομασθεῖ «Ρινότμητος» (τοῦ ἔκοψαν γιὰ τιμωρία τὴν ρίνα, δηλαδή τὴ μύτη), δύο συνεργάτες του εἶχαν πολὺ πιὸ ἀποτελεσματικοὺς τρόπους γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς φοροαποφυγῆς ἀπὸ τοὺς θωπευτικοὺς τρόπους ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ συνεργάτες τοῦ κ. Τσίπρα. Συγκεκριμένα, ὁ ἕνας λεγόμενος Στέφανος ὁ Πέρσης ἔδερνε καὶ φυλάκιζε τοὺς φοροοφειλέτες, ἐνῶ ὁ ἕτερος, λεγόμενος Θεόδοτος (!), ἁπλῶς τοὺς κρεμοῦσε καὶ, ὅπως γράφει ὁ ἱστορικὸς Θεοφάνης καὶ «ἀχὐροις ὑπεκάπνιζε». Δηλαδὴ, ἄναβε κάτω ἀπὸ τὸ κρεμασμένο σῶμα τους φωτιὰ καὶ τοὺς κάπνιζε, ὅπως καπνίζουνε οἱ χωρικοὶ στὸ τζάκι τὰ χοιρινά. Νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ἡ παροιμιακὴ φράση, πρὸς ὑποδήλωση ἀπελπισίας, «φωτιὰ στὰ μπατζάκια μας», προέρχεται ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἄκρως ἀποτελεσματικὸ φοροεισπρακτικὸ μέσο; Εἶναι πολύ πιθανὸ. Καὶ τὸ λέγω αὐτὸ γιατὶ μὲ θλίψη παρατηρῶ ὅτι τὸ μοναδικὸ πηγάδι γιὰ τὴν ἄντληση χρημάτων ἀπὸ τὸ κράτος εἶναι οἱ φόροι. Καὶ μάλιστα οἱ φόροι συνταξιούχων ποὺ ἔχουν τὸ πρόσθετο βάρος νὰ συντηροῦν καὶ τὰ τέκνα τους, συχνὰ καὶ τὰ τέκνα τῶν τέκνων τους!
Ἔλεγα πρὸ δέκα καὶ πλέον ἐτῶν σὲ φίλο μου ἀδελφικὸ: «Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς χαρίζει χρόνια, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ γεροκομήσουμε τὰ… παιδιὰ μας!». Κι ὁ φίλος τὸ ἔκανε ἔμβλημα. Θλιβερὸ ἔμβλημα. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορὶα τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου ἄνθρωποι ἡλικίας ἄνω τῶν 70 ἐτῶν ἀντὶ νὰ ζοῦν, συντηρούμενοι ἀπὸ τὰ παιδιὰ τους, ζοῦν γιὰ νὰ συντηροῦν τὰ παιδιὰ τους. Τέτοιο κατάντημα! Καὶ μετὰ μιλᾶμε γιὰ πρόοδο, γιὰ ἐπιστημονικὴ διακυβέρνηση, γιὰ σπουδὲς καὶ κόντρα σπουδὲς. Καὶ ξεχάσαμε τὴν πλέον βασικὴ σπουδὴ: τὸ πῶς θὰ μπορεῖ τὸ παιδὶ αὔριο νὰ βγάζει μὲ τὸ μόχθο του, τουλάχιστον τὸ δικὸ του ψωμί. Ἡ διαπαιδαγώγηση στὸν τόπο μας ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες ἦταν ἀτελὴς καὶ γι’ αὐτὸ ἀτυχὴς. Δόθηκε στρεβλὴ κατεύθυνση στὰ παιδιά. Κυριάρχησε τὸ σύνθημα «Πᾶρε ἕνα χαρτὶ καὶ μετὰ θὰ βολευτεῖς χάρη στὴν ψῆφο ποὺ θὰ ὑποσχεθοῦμε σὲ κάποιον βουλευτή». Ἔτσι ἄρχισε ὁ ἐκπεσμὸς καὶ τῆς παιδαγωγικῆς καὶ τῆς πολιτικῆς λειτουργίας.
Τὸ κράτος, μὴ ἔχοντας ἄλλους τρόπους νὰ βρεῖ πόρους γιὰ νὰ συντηρήσει τοὺς χιλιάδες βολεμένους μισθοφόρους, καταφεύγει στοὺς φόρους. Ἀλλὰ τοῦ λείπει ἡ εὑρηματικότητα. Μὲ τὶς μεθόδους ποὺ ἀκολουθεῖ, ἀντὶ νὰ βγάζει περισσότερα, χάνει τὰ περισσότερα. Εἶναι χρέος, λοιπὸν, ἡμῶν τῶν φορολογουμένων, μιᾶς καὶ ὅ,τι δίνουμε στὸ κράτος, ξαναγυρίζει σὲ μᾶς (!), νὰ ὑποδείξουμε ὅσους τρόπους ἀφαιμάξεως γνωρίζουμε. Κάποτε ἡ ἀφαίμαξη ἦταν ἡ προχειρότερη μέθοδος ἰατρικῆς θεραπείας. Μὲ βάση αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ θὰ πρότεινα ἐπαναφορὰ τοῦ «καπνικοῦ φόρου». Ἔτσι λεγόταν στὰ χρόνια τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ φόρος ποὺ ἐπιβαλλόταν στὶς οἰκοδομὲς μὲ βάση τὸν ἀριθμὸ τῶν καπνοδόχων. Γιὰ κάθε καπνοδόχο ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ κτίσματος (οἰκίας ἤ ἐργαστηρίου) πλήρωνε 2 ἀργυρᾶ νομίσματα. Ἄν ὑπολογίσουμε τὶς καπνοδόχους τῆς Ἑλλάδος σὲ 7 ἑκατομμύρια καὶ τὸ κράτος ἀπαιτήσει γιὰ τὴν καθεμιὰ τὸ λογικὸ ποσὸ τῶν 200 εὐρὼ, ἀμέσως συγκεντρώνεται –μὲ τὸ πρόσχημα τῆς οἰκολογικῆς βλάβης– ἕνα ποσὸ 14 ἑκατομμύριων εὐρὼ. Κάτι εἶναι καὶ αὐτὸ. «Μάζευε κι ἄς εἶν’ καὶ ρόγες», λέει σοφὰ ὁ λαὸς.
Προσθέτω ἀκὸμη καὶ δύο ἄλλους: τὸν λεγόμενο «ντίσι παρασί», φόρο τῆς ὀδοντοφθορίας, ποὺ ἐπέβαλλαν οἱ Τουρκαλβανοὶ ποὺ τρωγόπιναν στὰ σπίτια τῶν χριστιανῶν καὶ μετὰ ζητοῦσαν πληρωμὴ γιὰ τὴ φθορὰ τῶν δοντιῶν ἀπὸ τὸ πολὺ φαγητό! Ὁ ἄλλος φόρος ἀφορᾶ στὶς δημόσιες τουαλέττες.
Τὸν ἐπέβαλε ὁ Βεσπασιανὸς, αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης. Ἀλλὰ ὅταν ὁ γυιὸς του Τίτος διαμαρτυρήθηκε γιὰ τὸν ἄκομψο αὐτὸ φόρο, ὁ Βεσπασιανὸς τοῦ ἔβαλε στὴ μύτη μιὰ χοῦφτα νομίσματα καὶ τὸν ρώτησε, ἄν βρομᾶνε. Ὁ Τίτος ἀποκρίθηκε, ὄχι. Καὶ τότε ὁ Βεσπασιανὸς τοῦ εἶπε: «Ἀπὸ ἐκεῖ εἶναι. Τὰ λεφτὰ δὲν βρομᾶνε»! Ἔκτοτε οἱ δημόσιες τουαλέττες, πρὸς τιμὴν τοῦ Βεσπασιανοῦ, ὀνομάσθηκαν… βεσπασιανές! Ποιὸς, λοιπὸν, ὑπουργὸς θὰ διεκδικήσει τέτοια τιμή;
www.sarantoskargakos. gr
