ΕΝΤΕΧΝΩ & ΑΤΕΧΝΩΣ
γράφει η Ελένη Σπανοπούλου
Στη σκιά της αδόκητης επανεµφάνισης της ασθένειας της προέδρου του ΚΙΝΑΛ, οι
προηγούµενες ηµέρες έδωσαν και το µέτρο για πολλούς και για πολλά στο χώρο της
πολιτικής ζωής και των πολιτικών ταγών και λοιπών φτωχών συγγενών…
Αναµετρήθηκαν όλοι ποιανού η δήλωση συµπαράστασης για τη Φώφη Γεννηµατά θα
είναι καλύτερη και πήραν θέση σε ένα καρκίνο που όλοι ήξεραν για πάνω από µία
δεκαετία.
Θα νικήσεις Φώφη, της είπαν και της έγραψαν, σε δηµόσια θέα φυσικά. Και οι
συνυποψήφιοι της στην κούρσα διαδοχής, τζέντλεµεν όλοι, ανέστειλαν τις προεκλογικές
τους οµιλίες και κινήσεις µέχρι να διευκρινιστούν πολλά ζητήµατα που αντικειµενικά
ανακύπτουν.
Η Ελληνίδα πολιτικός είναι µία γενναία γυναίκα. Δεν έκρυψε ποτέ τίποτε σχετικά µε την
κατάσταση της υγείας της, αλλά είναι φανερό ότι η πολιτική την τελευταία 3ετια την
απορρόφησε τόσο, που µάλλον έβαλε σε δεύτερη µοίρα την υγειά της. Έδωσε λύση
άµεσα. «Αποσύροµαι», διεµήνυσε από το κρεβάτι του Ευαγγελισµού.
Γνώριζα την Κάκια, τη µητέρα της και τον αείµνηστο Πατέρα της, από την αυστηρή και
ακριβοδίκαιη κρίση του οποίου πέρασα τις εξετάσεις και εγκρίθηκα για υποψήφια στις
δηµοτικές εκλογές της Αθήνας, στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη. Δύσκολη επιλογή
αφού δεν ήµουν ποτέ κοµµατικό µέλος του ΠΑΣΟΚ.
Τώρα νοιώθω σαν να ξαναζώ την τραγωδία Αξιοπρέπειας της Οικογένειας Γεννηµατά.
Η Φώφη, όπως και η µητέρα της και ο πατέρας της, δεν θα επιτρέψει να τη λυπηθεί
κανείς.
Θα σταθεί ίσα µπροστά στον καρκίνο και θα τον αντιµετωπίσει παλικαρίσια.
Ετσι έκανε η Κάκια, έτσι έκανε ο Γεννηµατάς, έτσι κάνει και το παιδί τους.
Κι επειδή είναι µία Γεννηµατά, βάζει πρώτα την Αλήθεια και το Κίνηµα και δεύτερο τον
εαυτό της. Μένει να κάνουν το ίδιο και οι συνοδοιπόροι της και να την αφήσουν να
πορευτεί µε ηρεµία στην αδυσώπητη µάχη που έχει να δώσει. Δεν είναι δύσκολο ούτε
ουτοπικό να φερθούν οι σύντροφοι της µε ανθρωπιά! Ας πούµε να µεταθέσουν την
εκλογή νέου αρχηγού µέχρι νεοτέρας… Θα άντεχε, όµως, το ΚΙΝΑΛ ένα νέο Χέρφηλντ;;
Δύσκολο ερώτηµα που το έκανε ακόµη δυσκολότερο το ενδιαφέρον νεαρής Ρωσίδας
για την Φώφη Γεννηµατά. Έρχεται χρόνια στην Ελλάδα γιατί η µητέρα της είναι
µετανάστρια και καθαρίζει σπίτια ενώ είναι πτυχιούχος µαία. Η κόρη δουλεύει 10 ώρες
την ηµέρα σε σουπερ µάρκετ στα βάθη της ρωσικής στέπας για 100 δολάρια το µήνα. Τα
καλοκαίρια έρχεται και βοηθά τη µητέρα της βγάζοντας 100 ευρώ σε δυο µέρες.
Με ρώτησε, λοιπόν:
– Κυρία Ελένη, αυτό το άρρωστη γυναίκα πολιτικό είναι κοµµουνίστρια;;
– Όχι, της απάντησα.
– Είναι σοσιαλίστρια;;
– Ναι, της απάντησα.
-Πολύ λυπήθηκα εγώ που είναι άρρωστο το κυρία αυτή.
– Γιατί λυπήθηκες, Λίλη ( τη ρώτησα). Ούτε εσείς στη Ρωσία έχετε κουµµουνισµό ή
σοσιαλισµό. Όπως και εµείς στην Ελλάδα, καπιταλισµό έχετε.
Είπα και πήρα την εξής απάντηση:
– Τώρα πρέπει να πληρώσω για το σχολείο του παιδιού που είναι άρρωστο και το γιατρό
είναι ακριβό. Καπιταλισµό δεν είναι καλό…
Η Λίλη έβαλε δύο θέµατα: ΠΑΙΔΕΙΑ και ΥΓΕΙΑ. Θέλει να µάθει το παιδί της γράµµατα, να
έχει την υγεία του και να έχει δουλειά για να φέρνει φαγητό στο σπίτι.
Αυτό τον σοσιαλισµό ονειρευόταν ο Γιώργος Γεννηµατάς. Σε αυτόν πιστεύει η Φώφη.
Μόνο που το 1917, το 1981 και το 2021 απέχουν πολύ µεταξύ τους. Ετη φωτός και
σκοταδιού.
Το παράξενο είναι ότι στην Ελλάδα δεν νοσταλγούµε την εποχή του Ε.Σ.Υ. και της
δωρεάν Παιδείας, ενώ αντιθέτως στη Ρωσία, µεγάλη έρευνα δείχνει ότι ο κόσµος
νοσταλγεί τον σοσιαλισµό.
Στην καπιταλιστική Ρωσία ένας στους δύο (49%) δηλώνει ότι προτιµά το σοβιετικό
σύστηµα ενώ δύο στους τρεις (62%) θεωρούν ότι «το οικονοµικό σύστηµα του κρατικού
σχεδιασµού και της κρατικής κατανοµής είναι καλύτερο», σύµφωνα µε έρευνα του
Κέντρου «Λεβάντα».
Στις ηλικίες 18 έως 24, δηλαδή σε αυτούς που γεννήθηκαν µετά τις ανατροπές στις
πρώην σοσιαλιστικές χώρες, το ποσοστό που θεωρεί καλύτερο το σοβιετικό σύστηµα
ανέρχεται στο 30% και αυξάνεται όσο µεγαλώνει η ηλικία των ερωτώµενων. Στην ηλικία
55 και άνω, που έχουν ζήσει τον σοσιαλισµό, το ποσοστό που θεωρεί καλύτερο
σύστηµα αυτό που υπήρχε µέχρι το 1990, ανεβαίνει στο 62%!
Ανεξάρτητα από την αφετηρία του καθενός, 30 χρόνια µετά τις ανατροπές και παρά τον αντικοµουνισµό, στη
Ρωσία παραµένει ισχυρή η νοσταλγία για τον σοσιαλισµό, επιβεβαιώνοντας ότι οι
κατακτήσεις του λαού στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόµησης, ανεξάρτητα από
λάθη, παραλείψεις ή παρεκκλίσεις, έχουν αφήσει γερό αποτύπωµα τόσο στις
παλιότερες όσο και στις νεότερες γενιές.
Φίλος από τον χώρο του ΚΚΕ που επιµένει να ονειρεύεται, µου έστειλε τα παραπάνω
στοιχεία. Κι εγώ ακούγοντας τη Λίλη να στεναχωριέται για τον υπαρκτό σοσιαλισµό,
αναρωτήθηκα γιατί εµείς δεν νοσταλγούµε τον Ήλιο του ΠΑΣΟΚ;; Ποιοι τον έκαναν
ανύπαρκτο;;
Φώφη, αν µας διαβάζεις χαµογέλα και συνέχισε να παλεύεις!
