Η αυριανή επίσκεψη του προέδρου Ερντογάν, ανακαλεί στη μνήμη, την περιπετειώδη προϊστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ιδιαίτερα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος, συγγραφέας του πιο σημαντικού, ίσως, έργου, για την ταραχώδη σχέση μας με τη γείτονα, μας θύμισε, σ` ένα εξαιρετικό άρθρο του, στη «Realnews», ένα από τα πιο πρόσφατα «επεισόδια» αυτής της σχέσης, που ξεκίνησε το 1999, επί κυβέρνησης Σημίτη, όταν, με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, η χώρα μας ήρε το βέτο, για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Αφήνουμε κατά μέρος, τις παραχωρήσεις που συνόδευσαν αυτή την επιλογή, κυρίως ως προς το συνοριακό καθεστώς του Αιγαίου, όπου απαιτήθηκαν λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί, για να κλείσουν τυχόν «παραθυράκια» αμφισβήτησης του εθνικού μας χώρου. Υπενθυμίζουμε ότι η πολιτική αυτή, εντάχθηκε σε μια λογική «εξημέρωσης του θηρίου», κατευνασμού της γειτονικής χώρας, με την ελπίδα, ότι θα μετριαζόταν ή και θα αναιρούνταν, η επιθετική ρητορική, προπάντων δε η έμπρακτη διεκδικητική, «αναθεωρητική» πολιτική της. Μπορεί η κυβέρνηση Σημίτη, να ανήγαγε σε «στρατηγικό δόγμα» αυτή την επιλογή, αλλά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι σε αυτό τον «πειρασμό» υπέκυψαν κατά καιρούς όλες οι κυβερνήσεις, από τον Ανδρέα Παπανδρέου με το Νταβός, μέχρι τον Κώστα Καραμανλή και τις «κουμπαριές». Έχουν περάσει, πια, αρκετά χρόνια, για να αποτιμήσουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, όπως μας προέτρεψε και ο καθηγητής Συρίγος. Να αναγνωρίσουμε, δηλαδή, ότι οι ελπίδες αποδείχθηκαν «φρούδες», μια τεράστια, διαχρονική και διακομματική αυταπάτη, αφού, η άλλη πλευρά, παρ` ότι, με τη δική μας υποχώρηση, «διάβηκε την πόρτα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εντούτοις δεν έκανε το παραμικρό βήμα οπισθοχώρησης, ως προς τις αναθεωρητικές, του συνοριακού στάτους κβο, διεκδικήσεις της. Διαπιστώνουμε, μάλιστα, αύξηση της επιθετικότητας και αναβάθμιση της διεκδικητικής της στρατηγικής, ενίοτε και με τραγικά αποτελέσματα.
Αλλά και η επένδυση στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, έστω ως κινήτρου για αποκλιμάκωση της μεταξύ μας έντασης, έχει εξαντλήσει τα όρια της, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δηλαδή, το επί της ουσίας «πάγωμα» της ενταξιακής διαδικασίας, αλλά και, συνολικά, των ευρωτουρκικών σχέσεων. Τα παραπάνω, βέβαια, δε σημαίνουν διακοπή κάθε διπλωματικής σχέσης ή επαφής, όπως δεν το έχουν κάνει ούτε οι ευρωπαϊκές χώρες. Αρκεί να μην αναπαράγονται ανεδαφικές προσδοκίες, που παραβλέπουν ότι ο «αναθεωρητισμός» αποτελεί εγγενές στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής, της γειτονικής χώρας.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
