ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ Κουρῆ εἶναι πολλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ παλιὰ, ὡστόσο ὑπάρχει κάτι ποὺ μᾶς συνδέει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὴ γῆ, χωρὶς ἐγὼ νὰ ἔχω –ἐκ πατρὸς τουλάχιστον– ἀγροτικὲς καταβολὲς. Πίστευα καὶ πιστεύω ὅτι ἡ εὐλογημένη ἑλληνικὴ γῆ μπορεῖ νὰ μᾶς συντηρήσει ἐπαρκῶς χωρὶς νὰ καταφεύγουμε στὸν αἱματορρουφηκτικὸ δανεισμό. Τὴν ἀντίληψη μου αὐτὴ ἐξέφρασα μὲ σειρὰ ἄρθρων, ὅταν ἄρχισε ἡ συνεργασία μου μὲ τὴν «C.N.». Ἡ γῆ, χωρὶς νὰ ὑποτιμῶ τὸν ἥλιο καὶ τὴν θάλασσα, μπορεῖ νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὴν κρίση. Διάβαζα στὸ φύλλο τῆς 12ης Ἰουλίου τ. ἔ. ὅτι ἑλληνικὸ λάδι ἀπὸ παλιὲς ἐλιὲς –κι εἶναι ἡ Ἑλλάδα γεμάτη ἀπὸ τέτοιες– εἶναι φάρμακο καὶ πουλιὲται στὸ «Harrods» τοῦ Λονδίνου 120 εὐρῶα τὸ κιλὸ! Κι ἄν αὐτὸ δὲν ἀληθινὸ, μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε μὲ τὴν κατάλληλη προβολὴ ἀληθινὸ. Ἀρκεῖ νὰ διαδώσουμε κάτι ποὺ εἶναι ἀληθινό: ὅτι ἡ ἐλαιοφαγία προεκτείνει τὴ ζωὴ κατὰ μία δεκαετία. Καὶ δὲν εἶναι μόνον τὸ λάδι. Εἶναι καὶ ἄλλα ἑλληνικὰ προϊόντα.
Λένε πολλοὶ ὅτι δὲν γίνονται θαύματα. Κι, ὅμως, σ’ ἕνα παμπάλαιο μοναστήρι τοῦ Πάρνωνος, στοῦ ὁποίου τὴν ἐπανασυγκρότηση εἴχαμε μιὰ μικρὴ συμβολὴ ἡ σύζυγος κι ἐγὼ, ἔχουν γίνει πολλὰ θαύματα. Στὸ μοναστήρι τιμᾶται δύο φορὲς τὸ χρόνο ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ τῆς μητέρας τους Θεοδότης. Βρίσκεται κοντὰ στὸ χωριὸ Βέροια ὅπου διατηρῶ ἀπὸ τὸ 1977 ἕνα πνευματικὸ καταφύγιο, ποὺ τώρα ἔχει γίνει ἡσυχαστήριο τοῦ γυιοῦ μου. Εἶχα χρόνια νὰ ἀνεβῶ στὸ βουνὸ, νὰ ζήσω τὶς χάρες του. Ἔκλεψα ἕνα τριήμερο. Πῆγα στὴ θρυλικὴ Μπαρμπίτσα, πῆγα καὶ στὴ Καστόνιτσα, πῆγα καὶ στὸ μοναστήρι. Ὁ πατὴρ Πἀμφιλος μὲ δέχτηκε ὅλο χαρὰ καὶ καμάρι. Τοὺτη τὴ φορὰ τὸ καμάρι του ἦταν ἕνα ἀγροτικὸ θαῦμα ποὺ συντελέστηκε χάρη στὴν ἐπιμελημένη ἐπιστημονικὴ ἐργασία 3-4 μοναχῶν. Ἐγκέφαλος τοῦ ἀγροτικοῦ θαύματος εἶναι ἕνας νέος μοναχὸς, ὁ πατὴρ Ἐλισαῖος, Ἰταλὸς ἀπὸ τὴ Ρώμη, ποὺ ἔχει σπουδάσει κλασσικὴ φιλολογία, ὁμιλεῖ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ ἐρασμιακῶς, ἔχει παίξει στὴν Λάτσιο καὶ μετὰ ἔγινε ὀρθόδοξος μοναχὸς στὸ Ἅγιο Ὅρος. Τὼρα ἔχει ἐγκαταβιώσει στὸ Ἅγιο Ὅρος τοῦ Μοριᾶ, τὸν Πάρνωνα. Καὶ τὶ δὲν ἔχει δημιουργήσει! Θερμοκήπιο, ἀμπελώνα, λαχανόκηπους, όρνιθοτροφεῖο (αὐτὸ εἶναι εὐθύνη τοῦ πατρὸς Νεκταρίου), φυτεῖες μὲ πατάτες, ντομάτες, κολοκύθια, παντζάρια, μαρούλια καὶ ἄλλα εἴδη λαχανικῶν. Καὶ ὅλα αὐτὰ, ὅπως εἴπαμε, μὲ τρόπο ἐπιστημονικό. Ἀλλὰ χωρὶς λιπάσματα καὶ φυροφάρμακα. Χωρὶς ὑβρίδια. Δὲν χόρταινα τὸ ἄρωμα τῆς αὐθεντικῆς ντομάτας. Τὸ μοναστήρι εἶναι καθ’ ὅλα αὔταρκες. Καὶ ἀνοιχτοχέρικο σὲ ἀνθρώπους ποὺ προσφεύγουν στὸ ἔλεὸς τους. Καὶ κάτι σημαντικό: τὰ λιπάσματα του εἶναι φυσικά, μὲ τὴν μέθοδο τῆς «κομποστοποιήσεως». Εἶναι μιὰ μέθοδος ἁπλή. Σὲ δύο «συρμάτινους» κάδους ρίχνονται τὰ ὑπολείμματα τῶν ἀγροτικῶν προϊόντων, μὲ τὸ χρόνο λειώνουν καὶ γίνονται φυσικό λίπασμα. Ἔφυγα μὲ πλούσια τὴν ψυχὴ. Καὶ ἔλεγα: ἀντὶ γιὰ τὰ χαζολογήματα καὶ τὶς χαζοπραγμοσύνες ποὺ γίνονται στὰ σχολεῖα μας, γιατὶ τὰ παιδιὰ νὰ μὴ μάθουν νὰ κάνουν ὅ,τι κάνουν οἱ μοναχοὶ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων; Ἡ ἔξυπνη ἐργασία τῆς γῆς μπορεῖ νὰ διώξει τὴν ἀναργυρία μας. Νὰ πάψει τὸ «ντέρτι καὶ μάραξε κι ἀναπαραδιὰ».
Κι ἄς μιλήσω κάπως προσωπικά. Πρὸ ἐτῶν χἀρισαν στὴ γυναῖκα μου σὰν διακοσμητικὸ φυτὸ μιὰ ἐλίτσα. Λυπήθηκα τὸ φυτὸ αἰχμάλωτο στὴ γλάστρα καὶ τὸ φύτεψα στὸν κῆπο μου. Ἡ ἐλιὰ μεγάλωσε σὰν τὸ Δημόσιο χρέος. Μόνο ποὺ αὐτὴ μοῦ χάριζε τὸν εὐλογημένο καρπὸ της, κάτι ψιλοελιὲς, ποὺ στὴ Μάνη τὶς λέμε νυχολιὲς. Πρὸ τριετίας τὶς μάζεψα, τὶς ἔβαλα σὲ βάζο καὶ μὲ ἕνα δικό μου τρόπο (αὐτὸ εἶναι μυστικό) τὶς ἔκανα βρόσιμες. Ἐδῶ καὶ τρία χρόνια βγάζω 35-40 βαζάκιζ ποὺ τὰ χαρίζω σὲ φίλους. Κάποιες ἐρίτιμες κυρίες ποὺ ἔχουν ζήσει στὸ Παρίσι καὶ στὸ Βερολίνο, ποὺ δοκίμασαν τὶς ἐλιὲς μου, μοῦ εἶπαν ὅτι τέτοιου εἴδους ἐλιὲς σερβίρονται σὰν «γκουρμὲ» στὰ ἑστιατόρια πολυτελείας! Εἰλικρινὰ, ἄν δὲν εἶχα σαλπάρει γιὰ τὰ 80, θὰ γινόμουν ἐλαιοκαλλιεργητὴς!
www.sarantoskargakos.gr
