Το 1,52% των προτιμήσεων των πολιτών που συγκέντρωσε το Ποτάμι την περασμένη Κυριακή δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ούτε στον Σταύρο Θεοδωράκη ούτε στη Σεβαστουπόλεως συνολικά.
Το Ποτάμι ήρθε όντως ως κάτι διαφορετικό στο πολιτικό σκηνικό και δεν φαινόταν ως «κόμμα μίας χρήσεως». Δεν ήταν παράγωγο κάποιας διάσπασης: ούτε ήταν το ΛΑΟΣ του διαγραμμένου από την ΝΔ Γιώργου Καρατζαφέρη, ούτε οι ΑΝΕΛ του επίσης διαγραμμένου Πάνου Καμμένου. Δεν ήταν καν η ΔΗΜΑΡ που προήλθε από το συνέδριο της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2010. Ήταν ένα κόμμα όντως διαφορετικό, που όταν εμφανίστηκε, φαινόταν να μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Ωστόσο, όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει βιώσιμος χώρος ούτε για «πράσινα» οικολογικά κόμματα, ούτε για φιλελεύθερους φορείς, ούτε καν για κόμματα του λεγόμενου «ενδιάμεσου χώρου», γνωστά σαν «κόμματα-σούπερ μάρκετ». Αντιθέτως, όσο πολυσυλλεκτικοί οφείλουν να είναι οι «μεγάλοι», τόσο συγκεκριμένοι, οξείς και με «γωνίες» πρέπει να είναι οι «μικροί», στοχεύοντας σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο.
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω δεν καθιστούν το Ποτάμι κόμμα «μίας χρήσεως». Και το τέλος του είναι πρόωρο, λυπηρό, αλλά ουδόλως άδοξο. Αντιθέτως, στο μικρό χρονικό διάστημα που το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη ξεδίπλωσε την περπατησιά του στο πολιτικό σκηνικό, κατάφερε να αφήσει το δικό του στίγμα. Και, κυρίως, να εγγραφεί για πάντα στην Ιστορία ως το κόμμα που βρέθηκε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας σε ό,τι αφορά στο Μακεδονικό. Χωρίς το Ποτάμι και την γενναία στάση του επικεφαλής του, η Συμφωνία των Πρεσπών δε θα είχε περάσει. Και το Μακεδονικό δε θα είχε λυθεί. Ο Θεοδωράκης ήξερε, βεβαίως, πως αυτό θα το πλήρωνε. Όχι σε επίπεδο ψηφοφόρων, αλλά σε επίπεδο στελεχών και βουλευτών, καθώς κάποιοι είχαν ήδη κάνει τα «κουμάντα» τους –και αυτό έχει ήδη φανεί, αν ρίξει κανείς μια ματιά στα ψηφοδέλτια της ΝΔ.
Όμως, ο Θεοδωράκης έκανε αυτό που έπρεπε. Και το έκανε με αυτονομία, χωρίς να γίνει «συμπλήρωμα» και «δεκανίκι» κανενός. Δεν μπήκε σε καμία συζήτηση, σε καμία διαπραγμάτευση. Και δεν αποδέχθηκε όποιες προτάσεις τού έγιναν για συναλλαγές κάτω από το τραπέζι με μία αξιωματική αντιπολίτευση διψασμένη για εξουσία.
Με πολύ προσωπικό κόστος και μεγάλη γενναιότητα, ο Θεοδωράκης και το Ποτάμι ενέγραψαν μία μεγάλη υποθήκη, γιατί πολύ απλά έγραψαν ιστορία. Και αυτό ακριβώς συνιστά και την ευθύνη τους για το μέλλον, καθώς θα ήταν εξαιρετικά άδικο για τους ίδιους και το Ποτάμι να ανταλλάξουν τώρα αυτή την ιστορία με μία συμφωνία απελπισίας ενόψει των εθνικών εκλογών της 7ης Ιουλίου.
