Η διαφαινόμενη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, σε συνδυασμό με το σχεδιασμό ελάφρυνσης του χρέους, δε διαμορφώνει, μόνο, για πρώτη φορά, ελπιδοφόρες προοπτικές, για επάνοδο της οικονομίας στο λεγόμενο «ενάρετο κύκλο», αλλά δημιουργεί νέα δεδομένα στο πολιτικό πεδίο. Είχαμε επισημάνει, πριν ακόμη από την άνοδό του στην εξουσία, πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένος, στο πλαίσιο της «βίαιης ωρίμανσής» του, να μετατοπιστεί προς το χώρο της Κεντροαριστεράς, αναζητώντας ερείσματα ή και διαύλους επικοινωνίας, ακόμη και στις παρυφές της συντηρητικής παράταξης. Την εποχή εκείνη, λίγο πριν, αλλά και στο πρώτο διάστημα, μετά την άνοδό του στην εξουσία, μια τέτοια προοπτική φάνταζε ίσως ουτοπική, καθώς, μάλιστα, η ισχυρή παρουσία της «Αριστερής Πλατφόρμας», συντηρούσε, πέραν των άλλων, την αυταπάτη μιας νικηφόρας αναμέτρησης με τις κυρίαρχες, υπερσυντηρητικές δυνάμεις, στην Ευρώπη. Σήμερα, μετά και τα όσα συνέβησαν το περσινό, δραματικό καλοκαίρι, όλα είναι διαφορετικά. Μπορεί, βέβαια, η καταθλιπτική επιβολή του μνημονιακού μονόδρομου, να καθιστά δυσδιάκριτες τις διαχωριστικές γραμμές και τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, δημιουργώντας την ψευδή αίσθηση μιας ομοιόμορφης και ισοπεδωτικής λογικής, που συνοψίζεται στο «όλοι ίδιοι είναι», ωστόσο δεν έχουμε φτάσει, ούτε στο «τέλος της ιστορίας», ούτε στο «τέλος των ιδεολογιών». Αλλωστε, η μετατόπιση της συντηρητικής παράταξης, από την «εποχή Σαμαρά», προς μια πολύ σκληρή, δεξιά ατζέντα, μετατόπιση που, μ` έναν άλλο τρόπο, συνεχίζεται και υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, υπενθυμίζει και σε όσους το έχουν ξεχάσει, πως δεν έχει αρθεί, τουλάχιστον η βασική διαχωριστική γραμμή, που σχηματικά προσδιορίζεται από το δίπολο Κεντροδεξιά-Κεντροαριστερά, με την ποικιλία παραλλαγών, στο ενδιάμεσο ή στις παρυφές. Αργά ή γρήγορα, άλλωστε, οι γενικότερες εξελίξεις στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, θα αμβλύνουν ή και θα ακυρώσουν, τη λογική του μονόδρομου, επαναφέροντας την πολιτική διαδικασία, στην αρχέγονη ουσία της, που είναι οι διαφορετικές, αντιπαρατιθέμενες ιδεολογικές αντιλήψεις και προγραμματικές προτάσεις. Εν όψει αυτού, η διαγραφόμενη κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, στο χώρο της Κεντροαριστεράς, με τάση, μάλιστα, επέκτασης της επιρροής του και στις παρυφές της συντηρητικής παράταξης, στον κατά Γιάννη Λούλη «μεσαίο χώρο», που θα καταστεί, πιστεύουμε, πολύ πιο ορατή, όσο η Ελλάδα θα επανέρχεται στην προ κρίσης κανονικότητα, θα δημιουργήσει εκ των πραγμάτων, ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο, επεκτείνοντας την, υπαρξιακού χαρακτήρα, κρίση στρατηγικής και στη συντηρητική παράταξη.
