Συνεχίζουμε σήμερα την κάπως πιο λεπτομερειακή αναζήτηση της – υποτιθέμενης, αναζητούμενης, ελπιζόμενης – Ελληνικής θέσης στην συζήτηση (που πλέον κανείς δεν μπορεί να στρουθοκαμηλίζει ότι δεν υπάρχει, μετά την μίνι-Κορυφή των Βερσαλλιών!) για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, όπως υπόσχεται/απειλεί να λανσαριστεί στην Ρώμη στις 25 Μαρτίου από τους “27”. Είδαμε χθες πώς, πραγματικά κι όχι φαντασιακά, προκύπτει η ενδεχόμενη συζήτηση για ενισχυμένη συνεργασία (α) στην άμυνα καθώς και (β) η Ελληνική συμμετοχή στην μετεξέλιξη της ΟΝΕ/ στην εμβάθυνση της Ευρωζώνης.
Πάμε τώρα παρακάτω: (γ) υπάρχει ο χώρος της ενοποίησης της φορολογίας. Εδώ χρειάζεται επίσης να δούμε με προσγειωμένο τρόπο όχι ή τι θα φανταζόμασταν “καλό”, αλλά τι όντως θα μπορούσε να συζητηθεί σε επίπεδο πιο προωθημένης Ευρωπαϊκής συνεργασίας (η οποία, ούτως ή άλλως, θα βρει πάντα εν προκειμένω προσκόμμα τις Γαλλικές αναστολές).
Μια προσδοκία ότι το ασφυκτικό πλαίσιο “δικής μας” φορολογικής πραγματικότητας θα εύρισκε, εκεί, έρεισμα για χαλάρωση μάλλον θα απογοητευθεί. Η τάση μιας Ευρωπαϊκής φορολογικής ενοποίησης θα ήταν περισσότερο προς την κατεύθυνση ελάφρυνσης της φορολογίας των επιχειρήσεων, ή πάλι προς την κατεύθυνση μιας “πράσινης” φορολόγησης. Η δική μας; (Και… δεν αναφερόμαστε στην σημερινή ή μιαν οποιαδήποτε άλλη συγκεκριμένη Κυβέρνηση, αλλά στην γενική Ελληνική φορολογική ροπή).
(δ) Προστιθέμενη εναρμόνιση στα κοινωνικά. Και εδώ, οι προοπτικές να προχωρήσει μια συζήτηση είναι περιορισμένες – και πάλι εν πολλοίς λόγω Γαλλίας. Όμως, αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, πάλι θέλει προσοχή αν εμείς ονειρευόμαστε “κοινό επίδομα ανεργίας” ή δίχτυ ασφαλείας στην Κοινωνική Ασφάλιση χωρίς… πολλή σκέψη στο πώς/ποιος θα τα χρηματοδοτούσε αυτά! Τα κοινωνικά – θάπρεπε να τόχουμε μάθει – δεν είναι θέμα πολιτικής βούλησης αλλά δυνατότητας.
(ε) Μολονότι έχουμε έντονη την αίσθηση ότι πρόκειται για την συνήθη Ευρωπαϊκή προσχηματικότητα, να συμπληρώσουμε την εικόνα που δόθηκε στις Βερσαλλίες με την αναφορά στη προωθημένη συνεργασία στους τομείς του πολιτισμού ή της νεολαίας. Στον τομέα της νεολαίας ούτως ή άλλως η Ελλάδα είναι υπέρλαμπρο αστέρι – πώς;. Με την εξαγωγή σχεδόν 450.000 νέων, κυρίως επισήμανση , στα πλαίσια του brain drain! Όσο για τα του πολιτισμού, πολύ φοβούμεθα ότι πρόκειται για την ζαχαρίτσα που θα μας επέτρεπε – ως χώρα που γέννησε την Δημοκρατία, τον Επιτάφιο του Περικλέους κοκ -να παριστάνουμε ότι σε μια Ευρώπη των τριών ή τεσσάρων ταχυτήτων, σε έναν τουλάχιστον κύκλο της “Ευρώπης” θα βρισκόμαστε στον “σκληρό πυρήνα!”.
Πριν κλείσουμε αυτόν τον κύκλο, μια παρατήρηση: το πόσο μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων θα “χωράει” την Ελλάδα στην πρώτη (ή έστω στην δεύτερη!) ταχύτητα, κινδυνεύει να εξαρτάται λιγότερο από τις δικές μας προθέσεις ή αντοχές και περισσότερο από… την Ιταλία. Ιδιαίτερα στο θέμα της ΟΝΕ/της Ευρωζώνης, αν “πρέπει” η Ιταλία (λόγω μεγέθους, λόγω ιστορικότητας, λόγο κεντρικότητας) να μείνει “εντός”, τότε μπορεί και η αγαπημένη μας χώρα να παραμείνει. Αλλιώς … είμαστε ήδη έξω!
