Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τις περίφημες «ίσες αποστάσεις» που τηρεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, στα πρώτα βήματά του ως αρχηγός του Κινήματος Αλλαγής και του ΠΑΣΟΚ.
Οι δύο μεγάλοι «παίκτες» του πολιτικού σκηνικού, ήτοι το κυβερνών κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τους λόγους τους να προσπαθούν να (συμ)πιέσουν τη Χαριλάου Τρικούπη: ο μεν ΣΥΡΙΖΑ για να αποτρέψει τυχόν διαρροή ψηφοφόρων και για να προσελκύσει προοδευτικούς πολίτες με αντιδεξιά πολιτικά αντανακλαστικά, η δε ΝΔ για να φρενάρει την διαφαινόμενη μαζική μετακίνηση απογοητευμένων (ακρο)κεντρώων ψηφοφόρων από τις τάξεις της προς το ΚΙΝΑΛ.
Αν και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ διαψεύδει κατηγορηματικά ότι το κόμμα του τηρεί ίσες αποστάσεις, η πραγματικότητα είναι ότι η ισορροπία που τηρεί στα μείζονα πολιτικά ζητήματα ως τώρα η Χαριλάου Τρικούπη θυμίζει… ακροβάτη σε τεντωμένο σχοινί. Κάθε φορά που θέλει να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να βάλει στο κάδρο και τον ΣΥΡΙΖΑ -και το ανάποδο. Με άλλα λόγια, θυμίζει το ΚΚΕ και τον τρόπο που πολιτεύεται έναντι των δύο μεγάλων κομμάτων -ως εάν να πρόκειται για «δύο όψεις του άλλου νομίσματος»…
Όσο κι αν ο Νίκος Ανδρουλάκης προφανώς θα αναγκαστεί, ενόσω πλησιάζουμε προς τις εκλογές, να πάρει μοιραία καθαρότερες θέσεις και να τοποθετηθεί επί κρίσιμων διλημμάτων, η πραγματικότητα είναι ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει να διαχειριστεί ένα ακανθώδες ζήτημα: την ώρα, δηλαδή, που όλοι στη Χαριλάου Τρικούπη συμφωνούν ότι η εκλογική καθίζηση του κόμματος ήταν απόρροια της συγκυβέρνησης με την ΝΔ την περίοδο 2012-2015 (αλλά και νωρίτερα, επί Παπαδήμου…), η διαχείριση της «βάσης» του κόμματος για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.
Κι αυτό διότι, η συντριπτική πλειονότητα των αντιδεξιών και προοδευτικών ψηφοφόρων που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ έχουν φύγει προ πολλού από το Κίνημα Αλλαγής και έχουν «μετακομίσει» κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εν μέρει και στο ΜέΡΑ25 και στο ΚΚΕ. Αντιθέτως, η πλειονότητα των εναπομεινάντων είναι ψηφοφόροι που εμφορούνται από έντονα αντι-ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά αντανακλαστικά και έχουν «ανοχή» προς το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης του κόμματός τους με την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όμως, την ίδια ώρα, η προϊούσα φθορά της κυβέρνησης και η πανθομολογούμενη ανάγκη να υπάρχει μία ιδεολογική ομοιογένεια στις πολιτικές συνεργασίες κορυφής, βάζουν δύσκολα στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Κι αυτό διότι την ώρα που, μοιραία, θα πρέπει να στρίψει το καράβι προς τα αριστερά -αναγκαζόμενος, εν πολλοίς, και από την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης- η βάση του κόμματός του ακόμη αλληθωρίζει προς τα δεξιά. Πρόκειται για ένα θέμα που είχε να αντιμετωπίσει και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά -που, πάντως, μετά τον Ευάγγελο Βενιζέλο είχε κι εκείνη τις δικές της ευθύνες για την «διαπαιδαγώγηση» της βάσης του Κινήματος Αλλαγής.
Τούτων δοθέντων, είναι σαφές ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει να λύσει μία δύσκολη εξίσωση -και ως τότε, θα έχει δεμένα τα χέρια: έχει, δηλαδή, μπροστά του, το δύσκολο έργο του επαναπροσδιορισμού των πολιτικών προτεραιοτήτων της βάσης του κόμματός του. Βεβαίως, ο ίδιος έχει μία συντριπτική και νωπή λαϊκή εντολή από την βάση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να ξεδιπλώσει τον σχεδιασμό του. Συν τοις άλλοις, ουδείς μπορεί να δηλώσει «εξαπατημένος», αφού ο Ανδρουλάκης δεν πήρε τη νίκη ως «φιλοδεξιός» -κάθε άλλο.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το έργο που έχει είναι εύκολο, γιατί απαιτεί δύο προϋποθέσεις: πρώτον, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποδείξει την πολιτική επιδεξιότητά του σε κάθε μείζον θέμα που θα προκύπτει στην επικαιρότητα και να «εκπαιδεύσει» τους ψηφοφόρους του κόμματός του να μην θεωρούν ως το «απόλυτο κακό» τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον, ακόμη κι αν αποδείξει ότι διαθέτει αυτή την επιδεξιότητα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα χρειαστεί και άπλετο χρόνο, ώστε να μπορέσει η βάση του κόμματός του να «μεταβολίσει» τις νέες πολιτικές προτεραιότητες της Χαριλάου Τρικούπη. Και το πρόβλημα με τον χρόνο συνίσταται στο γεγονός ότι είναι στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη και όχι του Νίκου Ανδρουλάκη…
