Είναι τόσο απλά;

Θα συμφωνήσουμε ότι οι πολιτικές δυνάμεις, κατά μείζονα λόγο δε ο προοδευτικός χώρος, δε θα πρέπει να υπεκφεύγουν, όταν τίθενται ζητήματα που σχετίζονται με άσκηση δικαιωμάτων, αλλά πρέπει να τοποθετούνται με ευθύτητα.

 Να συμφωνήσουμε όμως και ότι, ειδικά οι δυνάμεις του αριστερού- προοδευτικού τόξου, θα πρέπει να αποφεύγουν να δίνουν απλουστευτικές απαντήσεις, σε εκ φύσεως σύνθετα ερωτήματα. Απευθύναμε και χθες το ερώτημα, αν η άσκηση ενός ατομικού δικαιώματος, μπορεί να γίνεται ερήμην των διαμορφωμένων κοινωνικών σχέσεων, χωρίς δηλαδή συνυπολογισμό  της διαμορφωμένης κοινωνικής συνθήκης και κοινά αποδεκτών συμπεριφοράς, αποκλειστικά και μόνο, με την υποκειμενική προδιάθεση και βούληση του ατόμου;  Για παράδειγμα, μπορεί το να κυκλοφορήσω ολόγυμνος ή να κάνω σεξ σε δημόσιο χώρο, σε μια απόλυτη και σχηματική αντίληψη περί ελευθερίας, να εκλαμβάνεται ως άσκηση του δικαιώματος μου, να συμπεριφέρομαι όπως νιώθουν, «απελευθερωμένος» από συμβατικές νόρμες. Είναι προφανές, όμως, ότι μια τέτοια «άσκηση ελευθερίας» δεν είναι αποδεκτή, αλλά θεωρείται και ποινικά κολάσιμη, επειδή, ακριβώς, παραβιάζει τους κοινά αποδεκτούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης. Σε σχέση, ειδικότερα, με το νόμο, πλέον, για τη δυνατότητα «αλλαγής ταυτότητας φύλου», μια προοδευτική δύναμη, αφού εκεί εστιάζουμε, τι απάντηση δίνει; Την ακώλυτη αποδοχή, άσκησης δικαιώματος, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση,  χωρίς συνεξέταση όλων των παραμέτρων;  Με αυτή τη λογική, γιατί να μη θεσπιστεί και η δυνατότητα αλλαγής ονόματος (πέραν της θεσμοθετημένης, εδώ και 35 χρόνια, δυνατότητας της παντρεμένης γυναίκας να διατηρεί-αποκλειστικά ή διαζευκτικά-το πατρώνυμο της), χωρίς τις αυστηρές προϋποθέσεις και διαδικασίες που θέτει το ισχύον θεσμικό πλαίσιο και ουδείς διανοήθηκε να μεταβάλει;

 Η αναγνώριση ότι, σε ορισμένες τουλάχιστον, περιπτώσεις, το πρόβλημα έχει και αμιγώς ιατρικές διαστάσεις (ορμονική διαταραχή), άρα απαιτείται ιατρική γνωμάτευση και συγκατάθεση, δεν αποδεικνύει του λόγου το αληθές; Επειδή δε, εμμέσως, προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι μπορεί, έτσι, να κάμπτεται ή να απομειώνεται η άσκηση του δικαιώματος, από τη σώρευση δυνητικών προϋποθέσεων, ας μη ξεχνάμε ότι βασική αρχή σε μια δημοκρατική κοινωνία, είναι πως η άσκηση της δικής μου ελευθερίας, σταματά όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Θα προσθέταμε δε, με τον ανυπόκριτο σεβασμό σε κάθε άνθρωπο που επελέγη το δικό του τρόπο ζωής, πως η ατομική άσκηση ελευθερίας, δε μπορεί και δεν πρέπει να μετατρέπεται σε περιττή πρόκληση προς τις πεποιθήσεις των άλλων…

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ