Είμαστε βέβαιοι πως τα στελέχη εκείνα, που ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο της «3ης Σεπτέμβρη» 1974 και συμμετείχαν σε αυτό το «γοητευτικό ταξίδι» του ΠΑΣΟΚ, με τις όποιες απογοητεύσεις, ματαιώσεις ή και σκοτεινές όψεις, αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα του υπό σύσταση, νέου φορέα, δεν είναι οι διαδικασίες, αλλά το τι κρύβεται πίσω απ` αυτές.
Το γιατί, φερ` ειπείν, αγνοήθηκε το εμφαντικό μήνυμα που έστειλαν οι 210.000 πολίτες, όχι μόνο με αυτή καθαυτή την προσέλευσή τους, αλλά και με τις επιλογές τους, ώστε να φτάσουμε στο σημείο, οι νικητές εκείνης της διαδικασίας, να καταστούν, η «χλεύη» των ηττημένων, με την ιδιότυπη, εθελούσια «ομηρεία» στις υπερφίαλες αξιώσεις των τελευταίων. Ακόμη και αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία, να στήνεται κόμμα με διορισμένους Συνέδρους και διορισμένα κομματικά όργανα, τόσο «υπερτροφικά», κατά την προσφιλή έκφραση των ημερών, ώστε να υπερακοντίζουν και αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, υποκρύπτουν το βαθύτερο πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την ιδεολογική, πολιτική, αλλά και προγραμματική αμηχανία του χώρου. Δε χρειάζεται δα να είναι κανείς Πολιτικός Επιστήμων, για να καταλάβει ότι οι «συνιδρυτικές συνιστώσες» του εγχειρήματος, τη μόνη κοινή συνισταμένη στην οποία μπορεί να συμπέσουν, είναι η συμμετοχή στο παιχνίδι της εξουσίας. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε επιμέρους θέματα, της τάξεως των «έμφυλων ταυτοτήτων» επί παραδείγματι, είναι, απλώς, η «κορυφή του παγόβουνου». Ήδη, άλλωστε, βλέπουμε τις αποκλίσεις και σε ζητήματα στρατηγικού χαρακτήρα, όπως, φερ` ειπείν, στα εθνικά θέματα. Στο βάθος όλων αυτών, ας μη γελιόμαστε, βρίσκονται οι αποκλίνουσες, έως ασύμπτωτες απόψεις και οραματικοί σχεδιασμοί, ως προς αυτή καθαυτή την ιδεολογική ταυτότητα του «Κινήματος Αλλαγής». Θέμα που είναι προφανές, ότι συνάπτεται άμεσα με την «πολιτική συμμαχιών» του χώρου. Ένα θέμα που επιχειρείται μάταια να παρακαμφθεί, με την προσμονή μιας απρόσμενης εκλογικής εκτόξευσης, που θα καταστήσει και πάλι το χώρο, ηγεμονική δύναμη. Κάτι, όμως, που δε φαίνεται να επιβεβαιώνεται, τουλάχιστον από τις δημοσκοπικές καταγραφές, αν όχι και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Το πρόβλημα, όμως, δε μπορεί να κρυφτεί, κάτω απ` το «χαλί» μιας μικρομέγαλης αλαζονείας. Όταν, επί παραδείγματι, επίδοξοι «πιονέροι» του χώρου, αποκηρύσσουν το «αντιδεξιό μέτωπο», ως δείγμα ανευθυνότητας και λαϊκισμού, είναι προφανές πως δεν έχουν κατανοήσει, ούτε καν την ιστορική, αλλά και ετυμολογική καταγωγή του όρου Κεντροαριστερά, μετατρέποντας τον σε φάρσα…
