Ήταν από βήματος της Βουλής που – σε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση, φέτος τον Μάιο – ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κάνει την σαφέστερη παραδοχή του ότι στην τρικυμιώδη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους «εταίρους» το 2015 η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βρήκε μπροστά της πράγματα που δεν περίμενε και υποχρεώθηκε σε προσγείωση σε μια εντελώς διαφορετική από την αναμενόμενη πραγματικότητα. Απαντώντας στον Κυριάκο Μητσοτάκη που σταθερά κατήγγελλε την διακυβέρνηση για ψέματα – ένα μοτίβο που υπήρξε βασικό στην παρουσία της Ν.Δ. στην δημόσια αντιπαράθεση – ο Τσίπρας είχε πει: «Γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργήσετε την εντύπωση ότι δεν λέμε την αλήθεια, προφανώς γιατί συγκρίνετε [με] την προεκλογική περίοδο του 2015, όταν ζητήσαμε εντολή για σκληρή διαπραγμάτευση. Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι όμως ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα».
Έκτοτε το μοτίβο ψέματα/αυταπάτες «έπαιξε» συχνά στο πολιτικό προσκήνιο. Ο δε Τσίπρας αυτήν ακριβώς την προσέγγιση της αυταπάτης, με την μεταστροφή/προσγείωση στην οποία οδήγησε την Κυβέρνηση, την καθιέρωσε έκτοτε ως σταθερή εξήγηση της πορείας από ένα σημείο και πέρα – με την Αντιπολίτευση (Αξιωματική και ελάσσονα) να την αξιοποιούν ως ομολογία κωλοτούμπας κλπ. -, με μια κατ’ αυτόν χροιά εποικοδομητικής αυτοκριτικής.
Ε, λοιπόν, επισκεπτόμενος προχθές το εργοστάσιο της ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ (θυγατρικής εδώ και χρόνια την PMI/Philip Morris International, πρώτου αγοραστή Ελληνικών καπνών, ήδη με επένδυση 300 εκατ. ευρώ για 300-400 νέες θέσεις εργασίας, με προοπτική εδώ παραγωγής και του νέου προϊόντος IQOS) ο Τσίπρας έκανε ένα πρόσθετο βήμα. Αφηγήθηκε εκεί, μπροστά στους ανθρώπους της ΡΜΙ/ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ (και τις κάμερες βέβαια) ότι όταν – το 2015, μέσα στην τρικυμία, η εταιρεία ανακοίνωνε στην Κυβέρνηση την επενδυτική της απόφαση, είχε πει ο ίδιος στην – τότε διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του Δημήτρη Τζανακόπουλο: «Είσαι σίγουρος πως δεν μας κοροϊδεύει;». Παρενθετικά εδώ: ο Αντρέας Καλατζόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος της ΡΜΙ δεν είναι απλώς διεθνοποιημένος (Ε.Τ.Η. INSEAD) Έλληνας, επιμένει να λειτουργεί και ως Έλληνας.
Αυτή η μελετημένα αυθόρμητη (ας μας επιτραπεί, περισσότερο μελετημένα…) ανάμνηση δείχνει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον: την από μέρους των Συριζαίων διστακτική «ανακάλυψη» του πώς αληθινά λειτουργεί ο μεγάλος έξω κόσμος – των επιχειρήσεων, των συσχετισμών, των αποφάσεων. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν τόξεραν, είναι κυρίως ότι έβλεπαν αλλιώς, με άλλα γυαλιά, υπό άλλο πρίσμα τον κόσμο. Όταν λοιπόν προσγειώθηκαν ως «Πρώτη φορά Αριστερά στην εξουσία» (το τελευταίο σκέλος φράσεως συνήθως το λησμονούν, ακόμη και σε υπουργικά συμβούλια…), άρχισαν να ανακαλύπτουν πολλά. Και ενδιαφέροντα.
Μικρή προσωπική κατάθεση: όσοι είχαν δει τον Αλέξη Τσίπρα στην συνάντηση με τον Μπιλ Κλίντον – Σεπτέμβρη του 2015 ή κάπου εκεί γύρω – στην διοργάνωση του CGI στην Νέα Υόρκη, μπορούν να θυμηθούν την χαλαρότητα με την οποία ο (νεόκοπος, ακόμη και με πλημμελή Αγγλικά που με κακεντρέχεια σχολιάζονταν απ’ εμάς πίσω εδώ…) Έλληνας Πρωθυπουργός περιφερόταν μεταξύ των μεγάλων του διεθνούς πολιτικού, ακαδημαϊκού, κυρίως όμως επιχειρηματικού στερεώματος. Ήδη τότε…
