Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του, των οποίων η αντίδραση στο παρακράτος και η αντιστασιακή δράση στη δικτατορία, τους οδήγησε σε άλλους δρόμους ή και γενικότερους αναπροσανατολισμούς, ο Χρήστος Σαρτζετάκης επέστρεψε, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, στα δικαστικά του καθήκοντα, διατηρώντας τον «ασκητικό» αξιακό κώδικα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της δικαστικής του σταδιοδρομίας, που τον έφερε μέχρι τον Αρειο Πάγο, ήταν η αυστηρότητα στη δικανική του κρίση. Δικηγόροι παλαιότερων γενεών, που τον είχαν προλάβει στα δικαστικά του καθήκοντα, έχουν διηγηθεί ιστορίες, στα όρια του ευτράπελου, για το πως μεθόδευαν αναβολές δικασίμου, αν «ανακάλυπταν» πως στην έδρα βρισκόταν ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Από την άλλη όμως, ο «ανακριτής της υπόθεσης Λαμπράκη», διατήρησε την ακεραιότητα χαρακτήρα και την ευψυχία που τον καθιστούσαν απρόσβλητο από άνωθεν πιέσεις. Μας ξαναθύμισε αυτές τις αρετές, στην υπόθεση Πόλε, του Γερμανού «αντάρτη πόλης», που είχε διαφύγει στην Ελλάδα και η γερμανική πλευρά ζητούσε την έκδοση. Ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ως πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου, που εκδίκασε την αίτηση, παρά τις ασφυκτικές, κυβερνητικές πιέσεις, δεν ενέδωσε και, μαζί με τους συναδέλφους του, εφέτες Σπύρο Βάλλα και Σπύρο Αλεξόπουλο, απέρριψαν το αίτημα. Ο Ρολφ Πόλε μάλιστα έμεινε μέχρι τέλους της ζωής του στην Ελλάδα.
Ο άκαμπτος χαρακτήρας του, όμως, που τον έφερε σε πλήρη αποχή και αποξένωση από οποιαδήποτε έκφανση πολιτικής, δημιούργησαν έναν εύλογο προβληματισμό, για το εύστοχο της επιλογής του, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Ένα αξίωμα-ας μην το ξεχνούν κάποιοι-κατ` εξοχήν πολιτικό, που απαιτεί ανάλογη εμπειρία και ικανότητα. Εχει προκύψει, από τα ρεπορτάζ της εποχής, πως εκείνοι που αντέδρασαν, έχοντας συνυπάρξει μαζί του στα κρατητήρια της χούντας, ήταν οι Γιάννης Αλευράς, πρόεδρος της Βουλής τότε και Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Αντίθετα, ένθερμος υποστηρικτής του ήταν ο τότε υπουργός Προεδρίας Μένιος Κουτσόγιωργας, που λέγεται ότι είχε και συμβολή στο παρασκήνιο, που προηγήθηκε της τελικής επιλογής.
Έχουμε ήδη, άλλωστε, αναφέρει πως ο τότε αρεοπαγίτης, δεν ήταν η πρώτη επιλογή, για τη «διαδοχή» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στον Προεδρικό θώκο. Ισως αυτό, σε συνδυασμό με την πίεση του χρόνου, που «τέλειωνε», αλλά και τον ισχυρό συμβολισμό που εξέπεμπε ο ρόλος του, στην υπόθεση Λαμπράκη, υπερίσχυσαν των όποιων ενδοιασμών. Η ταυτόχρονη δε επιλογή της αναθεώρησης διατάξεων, που αφορούσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απομείωνε ούτως ή άλλως, τις παρεμβατικές δυνατότητες του τελευταίου. Κάτι που, στην προκείμενη περίπτωση, αποδείχθηκε σοφό και σωτήριο.
Ο τρόπος που πολιτεύτηκε , στη μοναδική θητεία του, με «άγνοια κινδύνου», αφήνει πολλά ερωτηματικά, για το πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, αν υπήρχαν και οι «υπερεξουσίες».
