Καταλαβαίνουμε τη θετική αύρα που δημιουργεί η, με τη λαϊκή ψήφο, εκλογή ενός νέου ανθρώπου, σε ένα κορυφαίο αξίωμα, όπως αυτό του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αυτό, όμως, που συμβαίνει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αγγίζει τα όρια της πολιτικής παραδοξότητας, για να μην πούμε τίποτα χειρότερο. Από τον Γρηγόρη Ψαριανό, μέχρι τον Θεόδωρο Πάγκαλο, βλέπουμε «εκδηλώσεις λατρείας» (ούτε ο Σάκης Ρουβάς να ήταν) που δεν περιορίζονται στην, κατανοητή, έκφραση ενός «σαβουά βιβρ», αλλά φτάνουν ως το σημείο ταύτισης με τον πολιτικό λόγο και θέσεις του νέου προέδρου της ΝΔ. Με αρκετή δόση αυθαιρεσίας, μάλιστα, οι θέσεις αυτές εμφανίζονται ως «κεντρώες» ή, αόριστα, «μεταρρυθμιστικές» και «ευρωπαϊκές». Αν δεν πρόκειται για αναζήτηση άλλοθι, προκειμένου να δικαιολογήσουν κάποιοι τον αέναο τυχοδιωκτισμό τους, τότε ή αγνοούν τα στοιχειώδη της πολιτικής «αλφαβήτου» ή δεν έχουν παρακολουθήσει την πορεία του νέου ηγέτη της κεντροδεξιάς παράταξης. Γιατί, αν για κάτι πιστώνει, κανείς στον κ. Μητσοτάκη, είναι η συνέπεια και η τόλμη, με τις οποίες εξέφρασε-και στη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής περιόδου-υπεράσπισε, αλλά και εφάρμοσε, ως υπουργός, τα πολιτικά του πιστεύω. Κι αυτά, δεν παραπέμπουν, βέβαια, σ` έναν «κεντρώο» ή ουδέτερο «μεταρρυθμιστικό» και «φιλοευρωπαϊκό» λόγο, αλλά στην εφαρμογή πολιτικών, που εντάσσονται σε αυτό που αποκαλείται «νεοφιλελευθερισμός».
Η πολιτική δε αυτή, έχει συγκεκριμένα στοιχεία, που την προσδιορίζουν και τη σηματοδοτούν: Τη συρρίκνωση, αν όχι και δυσφήμιση του δημόσιου χώρου, την αποθέωση των δυνάμεων της αγοράς, την «ταξική μεροληψία» υπέρ των οικονομικά ισχυρών, την αποδοχή των απορρυθμίσεων, στην αγορά εργασίας, την αποθέωση των πολιτικών λιτότητας, ως ιδεολογικής επιλογής και το μειωμένο-ενδιαφέρον-για να έννοιες όπως «κοινωνικό κράτος» αλλά και αναδιανομή υπέρ των ασθενέστερων. Είναι πάνω σ` αυτό πλαίσιο, που «συναντήθηκαν» οι πολιτικές που, συνειδητά εφάρμοσε ο νυν πρόεδρος της ΝΔ, από τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με σκληρές πτυχές του Μνημονιακού προγράμματος. Εκφραση, ακριβώς, αυτής της αντίληψης ήταν οι παρεμβάσεις που «σημάδεψαν» τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, όπως οι απολύσεις των καθαριστριών και των σχολικών φυλάκων ή το «μαύρο» στην ΕΡΤ.
Με αυτά συμφωνούν οι όψιμοι θαυμαστές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δείχνουν έτοιμοι ακόμη και να «αριβάρουν» κατά Συγγρού μεριά; Η εκτιμούν ότι η υπερψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης αποτελεί την επιτομή μιας «κεντρώας» πολιτικής; Εκτός αν ορισμένοι κρίνουν ότι ήρθε η ώρα για το «μεγάλο άλμα». Τουλάχιστον, θα πέσουν οι μάσκες….
