Στο ακροατήριο πια, σ’ ένα ευνοϊκό πολιτικό περιβάλλον, η «δικαστική χούντα», όπως την προσδιορίσαμε σε προηγούμενες παρεμβάσεις, κατάφερε να πετύχει τον πολυπόθητο διαχωρισμό της δίκης, για τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη, ως προς τους ένστολους, αξιωματικούς της Χωροφυλακής.
Εξασφαλίστηκε έτσι η επί της ουσίας ατιμωρησία τους. Πανίσχυρο πια, το θεσμικό υπερκράτος, που καθοδηγούσε και κατηύθυνε το δυσώδες παρακράτος, αξιοποίησε τους ελεγχόμενους μηχανισμούς και στο πεδίο της δικαιοσύνης, για να «αφοπλίσει» την κεντρώα παράταξη και να καταπνίξει κάθε προοδευτική φωνή και κάθε σκίρτημα αντίστασης.
Η «υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ», μέσω της οποίας επιδιώχθηκε η ηθική ή και βιολογική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου (κάτι που θα επαναλαμβανόταν με ένα τρόπο, 20 χρόνια αργότερα, με το «σκάνδαλο Κοσκωτά») κατέληξε στην ατίμωση και την καταδίκη σε ποινές πολυετούς κάθειρξης, του ανθού των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο διατεταγμένος χαρακτήρας της δικαστικής διαδικασίας, από την «αόρατη χούντα», αναδείχθηκε όταν η τελευταία κατέστη ορατή, έστω και αν στο ιδιότυπο εσωτερικό μπρα ντε φερ, επικράτησαν αυτοί που θεωρούνταν εκτελεστικά όργανα ή υποτακτικοί στη διάρθρωση της δομής εξουσίας, του συνωμοτικού μηχανισμού.
Ο Χρήστος Σαρτζετάκης μπήκε, όπως ήταν αναμενόμενο, στο στόχαστρο των συνωμοτικών μηχανισμών και το πλήρωσε ακριβά, όταν επικράτησε η χούντα των συνταγματαρχών, με φυλάκιση, αλλά και βασανιστήρια, εν τέλει δε με την απόλυση από το δικαστικό σώμα. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας ήρθε η ώρα και της δικής του αποκατάστασης. Επανήλθε στο δικαστικό σώμα, με το βαθμό του εφέτη.
Παρέμεινε όμως ανυπότακτος, πιστός στη δικανική του συνείδηση.
Το απέδειξε το 1976, όταν ως μέλος του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, ψήφισε κατά της έκδοσης του Ρολφ Πόλε στην πατρίδα του, την τότε Δυτική Γερμανία, όπου κατηγορούνταν για τρομοκρατική δραστηριότητα. Η ματαίωση της έκδοσης, με την ψήφο και του Χρήστου Σαρτζετάκη, πέρα από τη διπλωματική περιπλοκή που δημιούργησε προκάλεσε ενόχληση και στην ηγεσία της δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να ασκηθεί εναντίον του πειθαρχική δίωξη, από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου! Πως λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα;
Όμως, το 1976, δεν ήταν 1963, ούτε 1966 κι έτσι δεν ανακόπηκε η δικαστική του σταδιοδρομία, που τον εξελίχθηκε μέχρι του βαθμού του αρεοπαγίτη. Για να αποχωρήσει, οριστικά αυτή τη φορά, αλλά οικειοθελώς, τον Μάρτιο του 1985, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση-πρόταση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και της τότε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Όπως του είπε ο ηγέτης της προοδευτικής παράταξης, θα ήταν η τελευταία προσφορά προς το έθνος, που του ζητούνταν. Τα υπόλοιπα θα κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος.
