Δυσβάστακτο το κόστος ζωής στη φτωχοποιημένη Ελλάδα

Συμφώνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), το Νοέμβριο του 2016 ο πληθωρισμός στην Ελλάδα ήταν αρνητικός και σε ετήσια βάση και μέσα επίπεδα έτρεχε με -0,8% και -0,9% αντίστοιχα. Για την ακρίβεια της ανάλυσης, την περίοδο Νοέμβριος 2015-Νοέμβριος 2016 (ετήσια βάση πληθωρισμού) ο πληθωρισμός ήταν αρνητικός -0,9%. Παράλληλα, την περίοδο Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2015/Ιανουαρίου-Νοεμβρίου 2016 (μέσα επίπεδα πληθωρισμού), το γενικό επίπεδο τιμών κινείτο με ρυθμό -0,8%. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι μετά το 2012, τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ καταγράφουν την αρνητική πορεία του πληθωρισμού, σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης της ελληνικής οικονομίας. Ως γνωστόν, η κινητή και η ακίνητη περιουσία συνθέτουν τη συνολική περιουσία ενός νοικοκυριού, μιας επιχείρησης ή ενός οργανισμού. Η κινητή περιουσία αποτελείται από τραπεζικές καταθέσεις (χρήμα σε ρευστό), μετοχές, ομόλογα, κ.ά., ενώ τέτοια στοιχεία όπως διαμερίσματα, μονοκατοικίες, κτηριακές εγκαταστάσεις, μηχανολογικός εξοπλισμός, κ.λπ., συνθέτουν την ακίνητη περιουσία. Κατά την περίοδο 2008-2016, που η εθνική μας οικονομία διέρχεται φάση παρατεταμένης κρίσης, το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων έχουν υποστεί τρομακτική μείωση, που εκτιμάται τουλάχιστον σε τρία τρισεκ/ρια ευρώ (€).

Με κριτήριο τα αδιάσειστα στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα αποτελεί τη μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και άρα της Ευρωζώνης, που ο πληθωρισμός μετά 2012 και για τέσσερα συνεχή χρόνια ακολουθεί αρνητική πορεία. Αν και ο πληθωρισμός μετά το 2012 έχει αρνητική τάση, εντούτοις για τη μέση ελληνική οικογένεια το κόστος ζωής είναι βαρύτατο και συνεχώς αυξανόμενο. Όταν την περίοδο 2008-2016, στη στρατιά των ανέργων έχουν προστεθεί περίπου 850.000 άτομα, ο μέσος μηνιαίος μισθός από τα 1.200 έχει κατέβει στα 600 €, οι συντάξεις έχουν ψαλιδιστεί κατά -55%, η μερική απασχόληση κατάφορα κυριαρχεί στην αγορά εργασίας με μηνιαίους μισθούς από 200 έως 400 €, μόλις το 12% των ανέργων λαμβάνει το πενιχρό επίδομα ανεργίας των μερικών δεκάδων ευρώ το μήνα, κ.λπ., πώς είναι δυνατόν το κόστος ζωής για τουλάχιστον 6.000.000 πολίτες να μην θεωρείται τεράστιο;

Πέραν πάσης αμφιβολίας, η Ελλάδα της παρατεταμένης οικονομικής-δημοσιονομικής κρίσης, συνιστά ιδιάζουσα περίπτωση χώρας για το σύνολο των χωρών της παγκόσμιας οικονομίας, όπου ο πληθωρισμός είναι αρνητικός και ταυτόχρονα το κόστος ζωής είναι εξοντωτικό για την πλειονότητα των πολιτών. Εκατοντάδες άνεργοι πολίτες άνευ κάποιας πηγής εσόδων, 2.200.000 ηλικιωμένοι με μηνιαίες συντάξεις κάτω των 900 €, 2.000.000 εργαζόμενοι με μηνιαίους μισθούς μερικής ή πλήρους απασχόλησης από 200 έως 800 €, κ.λπ., αντικειμενικά δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές βιοποριστικές τους ανάγκες. Μετά το 2009, στην εποχή των αιμοσταγών και απάνθρωπων μνημονιακών πολιτικών, η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας προσλαμβάνει ολοένα και πιο επικίνδυνες διαστάσεις.

Άξιον απορροίας είναι πως η καθεστηκυία πολιτικοοικονομική τάξη εξουσίας καταφέρνει και διατηρεί την κοινωνική συνοχή. Μεγάλες μάζες του ελληνικού πληθυσμού φυτοζωούν, οι “αμαρτωλοί και οι κλέφτες” γλεντοκοπούν, οι μνημονιακές κυβερνήσεις με το κουαρτέτο χαρατσώνουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις με το βούρδουλα, και παρ’ όλα αυτά, ο λαός δεν εξεγείρεται. Πού είναι τα λαϊκά κινήματα; Πού είναι η μαχόμενη νεολαία που έδινε μάχες εμπροσθοφυλακής; Πού είναι οι λαϊκοί αγωνιστές των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων; Που είναι τα πρωτοπαλίκαρα συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, κ.λπ., που ξήλωναν τα τσιμέντα, έκαιγαν εφημερίδες και πολέμαγαν το κατεστημένο; Πού είναι αυτοί που βροντοφώναζαν “Αμερικάνοι Δολοφόνοι των Λαών” ή “Έξω από το ΝΑΤΟ” ή “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο”; Λαϊκοί αγώνες αγνών Ελλήνων πατριωτών, που τους καρπώθηκε η μεταπολιτευτική κλεπτοκρατία, οι δήθεν αγωνιστές του σαλονιού και των σαλέ, οι αριστεροί της Ψαρού και των λιστών Λαγκάρντ, Μπόργιανς και Λουξεμβούργου.