Δυο βήματα από την Σύνοδο του Νότου

Οπως είχαμε προβλέψει – δεν ήταν άλλωστε και τόσο δύσκολο – η Σύνοδος των ηγετών του Νότου στην Αθήνα δεν θα κατορθώσει να έχει ανάμεσα στους συμμετέχοντές της – στις 9 Σεπτεμβρίου ο προγραμματισμός, άρα δυο βήματα απο τώρα – τον Ισπανό Πρωθυπουργό. Προερχόμενος απο την Δεξιά, ο Μαριάνο Ραχόϊ (που τελικά δεν κατόρθωσε να λαβει ψήφο εμπιστοσύνης, αρα παραμένει υπηρεσιακός μέχρις ότου οδηγήσει για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο στις κάλπες την Ισπανία: αυτή άλλωστε ήταν η εξήγηση που δόθηκε για την απουσία του από την Αθήνα…) θα έδινε την αίσθηση ότι οντως συνέρχονται “οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Νότου” και όχι κατά βάσιν η Σοσιαλιστική/Αριστερά Γαλλίας-Ιταλίας-Πορτογαλίας-Ελλάδας. Για να ολοκληρώσουμε αυτό το σημείο, δόθηκαν διαβεβαιώσεις οτι η Ισπανία θα εκπροσωπηθεί “σε υψηλό επίπεδο”. Ομως, την ίδια στιγμή εκείνο που καθίσταται ακόμη πιο σημαντικό είναι το πραγματικό περιεχόμενο και ο τόνος που θα προσλάβει αυτή η συνάντηση. Η οποία, για τον Έλληνα Πρωθυπουργό, θα είναι λίγο προτού αναχωρήσει για την ΔΕΘ – με την παραδοσιακή εκεί σκηνοθεσία ανανέωσης/κυλιόμενων προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης που προσλαμβάνει η παρουσία στην ΔΕΘ (όπου τα διεθνή και ιδίως τα Ευρωπαϊκά προσκομίζονται ως τμήμα ενός ευρύτερου πολιτικού σκηνικού…). Όμως, για το Ευρωπαϊκό πολιτικό καλαντάρι θα είναι μόλις μια βδομάδα πριν την Κορυφή της Μπρατισλάβας όπου, πέρα απο το μείζον ζήτημα του Brexit που τέθηκε εξαρχής στην ατζέντα, θα έχει και Προσφυγικό/Μεταναστευτικό (με τον Υπουργό Εσωτερικών της Γερμανίας Ντε Μεζιέρ να καλεί … σε επαναπροωθήσεις όσων μεταναστών δεν λαμβάνουν άσυλο εκεί, πίσω στην Ελλάδα!) και συνολική συζήτηση για την οικονομία και για τα θεσμικά της Ευρώπης. Προκειμένου, λοιπόν, η Σύνοδος των ηγετών του Ευρωπαϊκού Νότου να έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα, δηλαδή να αφήσει πίσω ένα διακριτό αποτύπωμα που να μπορεί να θεωρηθεί ότι λειτουργεί συνολικά στην “Ευρωπαϊκή σύνθεση” η οποία μέχρι τώρα κυριαρχείται απο τον Ευρωπαϊκό Βορρά – δηλαδή: την Γερμανία – θα χρειαστεί όχι μόνο να έχει υπάρξει προετοιμασία θέσεων ουσίας (ιδίως στα θεσμικά και τα οικονομικά) και όχι απλώς αντίρρησης/διαμαρτυρίας, προετοιμασία που δεν δείχνει να έχει υπάρξει αν σταθούμε στις  παραδοσιακές διαρροές πριν απο συναντήσεις αυτού του τύπου (κοινή αρθρογραφία ηγετών, συνεντεύξεις τους, τοποθετήσεις συμβούλων των ηγετών, “έγκυρες” τοποθετήσεις ανά τον Τύπο), αλλά και να γίνει σοβαρή διαχείριση δημοσιότητας. Εδώ είναι στην επικοινωνιακή δηλαδή διάσταση που το πράγμα κινδυνεύει να χαλάσει. Και… οι άλλοι ας φροντίσουν ο καθένας για τον εαυτό του: ο Ολλάντ έχει την καταβύθιση της δημοφιλίας του, ο Ρέντσι έχει το δημοψήφισμά του! Ομως, η προσκαλούσα Ελλάδα έχει δυο μέτωπα – ταυτόχρονα – να αντιμετωπίσει. Το πρώτο είναι πώς θα “επικοινωνήσει” (κατά τον γνώριμο βαρβαρισμό!) την Σύνοδο του Νότου στο εσωτερικό ακροατήριο: άμα σταθεί στο “παγκόσμιος (ή: Ευρωπαϊκού επιπέδου) ηγέτης ο Αλέξης Τσίπρας”, ή ακόμη-ακόμη στο “δείχνουμε την κατεύθυνση της αυριανής Ευρώπης”, το πράγμα θα μείνει πολυ χαμηλά. Θα σπαταληθεί μικροπολιτικά μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία. Το δεύτερο είναι πώς, ακριβώς ως προσκαλούσα, θα χρωματίσει η Ελλάδα την Σύνοδο και τα πορίσματά της; και εδώ, άμα το πάει στο εύπεπτο “επιτέλους ο Νότος ξεσηκώνεται κατά του Βορρά”, θα απομείνει χλωμό μόνον ίχνος. Θεσμικές προτάσεις. Οικονομική προβολή ενος νέου υποδείγματος. Επαναθεμελίωση του Ευρωπαϊκού “ανήκειν”. Τέτοια θα άξιζε να σπαρθούν την Σύνοδο του Νότου. Και… να υπάρξει συνέχεια, follow-up. Α, ναι, και μια υποσημείωση; πρις τρεις-τέσσερεις μέρες, είχαμε την μετάβαση Κυριάκου Μητσοτάκη στην Πορτογαλία, με αναλόγου περιεχομένου επαφές με τον (πρώην πρωθυπουργό) Πέδρο Πάσσος Κοέλιο. Μπορεί να “έπαιξε” πρώτα την αντι-Αριστερή διάσταση της συζήτησής τους, όμως δεν παρέλειψε την αναφορά και στις “προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΕΕ” και την “ανάγκη ενός νέου αναπτυξιακού οράματος”, που οφείλει να στρατεύσει την Χριστιανοδημοκρατια. Μια πιο ενιαία στάση του Νότου θα ήταν απολύτως επιθυμητή.