Δικαστική επιβεβαίωση

 Η αποκάλυψη, από την «Κυριακάτικη Δημοκρατία», του βουλεύματος,  του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, με το οποίο παραπέμπεται στο ακροατήριο, η υπόθεση του περίφημου «σχεδίου Πυθία», που αφορά την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης Καραμανλή, αποτελεί ταυτόχρονα και μια δικαίωση, για όσους επέμεναν, αντιμετωπίζοντας ακόμη και σκωπτικά σχόλια, πως τα όσα συνέβησαν το επίμαχο διάστημα (2004-2009), αν μη τι άλλο, δεν ήταν συνήθη.

 Τώρα πια, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια προπαγανδιστική κατασκευή, ούτε με μια ευφάνταστη δημοσιογραφία, κινούμενη στα όρια του «κιτρινισμού», ούτε «θεωρίες συνωμοσίας» κάποιων «ψεκασμένων», ούτε με προσπάθεια εκ των υστέρων αυτοδικαίωσης, των τότε κυβερνώντων. Όλα αυτά και πολύ χειρότερα, έχουν ακουστεί το προηγούμενο διάστημα, σε μια εμφανή απόπειρα αποδόμησης του υπόψη αφηγήματος. Αγνοήθηκαν πεισματικά, από τους μέχρι τώρα αρνητές, ακόμη και επίσημα ντοκουμέντα, όπως το περίφημο έγγραφο της Ρωσικής Μυστικής Υπηρεσίας (FSB) ή, ακόμη περισσότερο, οι διαρροές από τα «άδυτα» των αντίστοιχων αμερικανικών υπηρεσιών, μέσω των περίφημων «wikileaks». Κάποιοι είχαν πάθει «απώλεια μνήμης» και δε θυμούνταν καν, τι έγραφαν τα έντυπα στα οποία εργάζονταν, την επίμαχη περίοδο, όταν δημοσίευαν διαρροές περί «δυσφορίας» της αμερικανικής πλευράς και δη του αρμόδιου υφυπουργού, για την ενεργειακή πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Στην ίδια «γραμμή», της αποσιώπησης ή διακωμώδησης, υποβαθμίστηκε και το πόρισμα του ανακριτή Δημήτρη Φούκα, παρ` ότι σ` αυτό αναπαράγονταν, ως βάσιμη και αποδεικτικά τεκμηριωμένη, η ύπαρξη του εν λόγω σχεδίου, με την ένταξη μάλιστα σε αυτό, σειράς γεγονότων της επίμαχης περιόδου, από τις υποκλοπές, μέχρι το πρωτοφανές κύμα καταστρεπτικών πυρκαγιών, το καλοκαίρι του 2007.

 Τώρα, πια, όλα τούτα που αντιμετωπίζονταν, στην καλύτερη περίπτωση, ως ατεκμηρίωτες εικασίες, αποκτούν πρόσθετη δικαστική περιωπή, ως περιεχόμενο ενός βουλεύματος, δηλαδή ενός δικαστικού εγγράφου, σε προχωρημένο στάδιο της αποδεικτικής διαδικασίας, ένα βήμα πριν το ακροατήριο και την απόφανση περί ενοχής ή μη των εμπλεκομένων. Κανείς, πλέον, δε μπορεί να αμφισβητήσει τη βασιμότητα γεγονότων, που περιγράφονται σε ένα δικαστικό βούλευμα.  Εδώ πια, δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολιτική διαμάχη, για τις κρίσιμες επιλογές της τότε κυβέρνησης, αλλά για την αλήθεια των πραγμάτων. Όπως δε έχει πει ο μεγάλος διανοητής της Αριστεράς, Αντόνιο Γκράμσι, «η αλήθεια είναι επαναστατική». Αν ξεκινήσουμε από κει, ίσως μπορέσουμε κάποια στιγμή, σε καλύτερες, ενδεχομένως, συνθήκες, να συζητήσουμε για την πολιτική ουσία των όσων συνέβησαν…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ