Αποτελεί, μάλλον, κοινή παραδοχή, πως ο τρόπος με τον οποίο «οργανώθηκε» η δημόσια συζήτηση, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, δε συνέβαλε ώστε να γίνουμε σοφότεροι, γύρω από το επίμαχο θέμα της «αλλαγής ταυτότητας φύλου».
Το μόνο που, με βεβαιότητα, κατανοήσαμε, είναι πως πρόκειται, όντως, για ένα πολύπλοκο, όσο και λεπτό ζήτημα. Αναρωτιόμαστε μόνο, αν ο τρόπος που αναδείχθηκε και επιχειρείται να λυθεί, αντιστοιχεί στη σοβαρότητα του θέματος. Αν μη τι άλλο, πάντως, προσέφερε έδαφος προς προβληματισμό. Επί παραδείγματι: Υπάρχουν όρια στην άσκηση ενός ατομικού δικαιώματος; Αυτά, είναι μόνο ηλικιακά; Η άσκηση ενός ατομικού δικαιώματος, ασκείται ερήμην της κοινωνίας; Επειδή πολλοί, ακόμη και Αριστεροί ή Σοσιαλδημοκράτες, αναγνωρίζουν την ευαισθησία των εκπροσώπων του Πολιτικού Φιλελευθερισμού ή και του Νεοφιλελευθερισμού, σε τέτοιου είδους ζητήματα, θα ήταν χρήσιμο να εντοπιστεί μια ειδοποιός διαφορά: Ειδικά, στη «νεοφιλελεύθερη εκδοχή» η άσκηση του ατομικού δικαιώματος συνδέεται, με αιτιώδη σχέση, με την αντίληψη περί του «μοναχικού ατόμου» (ο «άνθρωπος-λύκος», στην αγοραία, οικονομίστικη εκδοχή του), αποκομμένου και αποξενωμένου από οποιαδήποτε κοινωνική αναφορά και σχέση. Είναι το περίφημο «πρωτείο του ατόμου», όπου, με το «τυρί» ενός απεριόριστου δικαιωματισμού, υπονομεύεται η έννοια της συλλογικής διεκδίκησης και κατάκτησης, αλλά και εμπεδώνονται οι συνθήκες ανισοτιμίας, εκεί όπου, όπως στο πεδίο των παραγωγικών σχέσεων ή και απέναντι στην κρατική αυθεντία, το άτομο αποδεικνύεται παντελώς αδύναμο και οι όποιες παραχωρημένες κατακτήσεις του, μια φενάκη.
Είναι γι` αυτό που, για να παραφράσουμε τον ποιητή, όταν ακούμε εκπροσώπους της «νεοφιλελεύθερης σχολής», να μιλούν για ατομικά ή ανθρώπινα (προσέξτε, ποτέ για κοινωνικά) δικαιώματα, ας είμαστε, τουλάχιστον, επιφυλακτικοί. Είναι γι` αυτό που η, όντως προοδευτική αντίληψη, πρέπει να λαμβάνει πάντα υπόψη τη διαλεκτική σχέση μεταξύ της άσκησης του ατομικού δικαιώματος και της κοινωνικής συνθήκης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με τους πρόσφυγες και μετανάστες, όπου η εφαρμογή μιας άκριτης «δικαιωματικής» αντίληψης, που «πρόσταζε» να αφήσουμε ελεύθερες τις ροές, στο όνομα της πραγμάτωσης του δικαιώματος ελεύθερης μετακίνησης, έχει οδηγήσει στο να παραβιάζονται και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα αυτών των ανθρώπων, αφού η αδυναμία απορρόφησης και κοινωνικής τους ενσωμάτωσης, οδηγεί στο να «στοιβάζονται» σε ακατάλληλους χώρους, με χωρητικότητα πολύ μικρότερη εκείνης του αριθμού των φιλοξενούμενων ατόμων και τώρα να συζητείται η «φιλοξενία» τους σε πλωτές πλατφόρμες. Τύφλα νάχει το Άουσβιτς δηλαδή…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
