Κυκλοφορούσε εδώ και μέρες και – για να είμαστε ειλικρινείς – δεν πολύ-είναι σαφές από πού ξεκίνησε να περιφέρεται η φήμη. Αναφερόμαστε στο μουρμουρητό ότι, όσο προχωράει (ή: υποτίθεται ότι προχωράει) η συζήτηση/διαπραγμάτευση για το Μακεδονικό – όπου, θυμίζουμε ρόλο επισπεύδοντος έπαιξε η πίεση τόσο της Ουάσιγκτων όσο και του Βερολίνου για ενσωμάτωση των Σκοπίων στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς, ΝΑΤΟ και ΕΕ – τόσο θα μπορούσε να επιδεικνύεται ελαστικότητα των «εταίρων» απέναντι στην Ελλάδα στις διαπραγματεύσεις της για δική της έξοδο από την εποχή των Μνημονίων.
Γιατί Ουάσιγκτων; Επειδή η στάση του ΔΝΤ, ή τόσο «βολική» σε επίπεδο ελάφρυνσης του χρέους/προσγείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων, συνδυάζεται άγαρμπα με απαιτήσεις του, νάρθουν νωρίτερα οι φορολογικές επιβαρύνσεις (με μείωση του αφορολογήτου) στο 2019 αντί του συμφωνημένου 2020 και με άρνηση χαλάρωσης στην σφαγή των συντάξεων που είναι συμφωνημένη για το 2019. Έλεγε λοιπόν εκείνη η υφέρπουσα φήμη ότι οι ΗΠΑ – που παίζουν καθοδηγητικό ρόλο στο ΔΝΤ, κυρίως όμως θεωρούνται ότι παίζουν τον ρόλο αυτό! – θα ασκούσαν την δική τους πίεση στην διαπραγμάτευση προκειμένου να «κλειδωθεί» εφεκτικότητα στην διαπραγμάτευση των Αθηνών με τα Σκόπια για το Μακεδονικό.
Και γιατί Βερολίνο; Επειδή η όρεξη της Γερμανίας να διαδραματίσει κύριο ρόλο στα Βαλκάνια – μην ξεχνούμε ότι από την επίσπευση των εξελίξεων στην Σλοβενία πριν 26 χρόνια από την Γερμανική διπλωματία, αλλά και στην Κροατία, ανεφλέγη η Βαλκανική… – έχει σήμερα λάβει την μορφή υπερενδιαφέροντος για τα Δυτικά Βαλκάνια. Όχι τόσο/όχι μόνο γεωστρατηγικά, όπως συμβαίνει με τις ΗΠΑ, αλλά και οικονομικά.
Προσέξτε τώρα κάτι αρκετά κρίσιμο. Είχε αυτή η φήμη πηγή τους κυβερνητικούς κύκλους, που αληθινά «πόνταραν» κάποια στιγμή σε επίσπευση στο Μακεδονικό, αλλά και «χρειάζονται» χαλάρωση των βαρύτατων δεσμεύσεων (όπως έχουν αναληφθεί) για την ολοκλήρωση της πορείας προς το μετά-το-Μνημόνιο; (Ήταν δηλαδή μια δόση καυχησιολογίας, ή πάλι διαπραγματευτικής αισιοδοξίας;). Ή είχε εκπορευθεί από την Αντιπολίτευση, με την ανησυχία ότι ο συνδυασμός Μακεδονικού με έξοδο-από-τα-Μνημόνια θα οδηγούσε σε «εθνική ενδοτικότητα» , ή όπως αλλιώς το λένε; (Ήταν δηλαδή μια τάση προς ευγενές τρικλοπόδιασμα, απολύτως συμβατό με το κλίμα/την αντιπολιτευτική πρακτική των ημερών;). Αυτονόητα, όταν μιλούμε για κυβερνητική η αντιπολιτευτική εκπόρευση, συμπεριλαμβάνουμε και την μηντιακή οχύρωση/καθοδήγηση της κάθε πλευράς…
Αυτός ο δίδυμος πειρασμός, που ήδη «απλώθηκε» σε πρωτοσέλιδα, θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε με την άποψη ότι πάει να λειτουργήσει ως διπλό λάθος. Για τους κυβερνητικούς, αν όντως σκέφτονται αυτό ή κάτι τέτοιο ως χειρισμό – όπως κάποια στιγμή είχε επιχειρηθεί η ανοχή/αντοχή της Ελλάδας στο Προσφυγικό να λειτουργήσει συμψηφιστικά με την διαπραγμάτευση του Μνημονίου-3 και της πολύκροτης δεύτερης αξιολόγησης του 2016 – κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παιχνίδι με την φωτιά. Αν μη τι άλλο γιατί επειδή οι εσωτερικές ισορροπίες στην πΓΔΜ μπορεί κάθε στιγμή να μπλοκάρουν. αλλά και οι ΓερμανοΓερμανικές ισορροπίες μπορεί να φέρουν καθυστερήσεις. Οπότε το να «υπόσχεσαι» κινδυνεύει να λειτουργήσει επίφοβα αυτοτραυματιστικά.
Για την δε αντιπολίτευση – Αξιωματική αλλά και ελάσσονα (του κλίματος Βαγγέλη Βενιζέλου/αντι-ΣΥΡΙΖΑ) – το κλείδωμα σε υπαινιγμούς ενδοτικότητας αποτελεί άσχημο στοίχημα. Γιατί, «αν το παιχνίδι βγει», θα βρεθεί να χάνει διπλά. Όμως η εσωτερική ζημιά από το χαρτί της ενδοτικότητας, ΑΝ τελικά παιχτεί μέχρι τέλους, θεωρούμε ότι θα λειτουργήσει ακόμη πιο επιβαρυντικά.
Διπλός πειρασμός, διπλό λάθος για μας.
