Σημειώναμε στο χθεσινό μας κείμενο, ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος από τα όσα τεκταίνονται στο Eurogroup, εντοπίζεται στη διαμόρφωση όρων διαιώνισης του καθεστώτος Επιτροπείας και μετατροπής της χώρας μας σε «αποικία χρέους» στο διηνεκές, για να θυμηθούμε και το ομότιτλο βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών.
Την αρχή, για να τα λέμε όλα, έκανε το ΔΝΤ, με την απαίτηση του για «προνομοθέτηση» μέτρων, που θα εκτείνονται μετά τη λήξη του προγράμματος, στη διετία 2019-20. Το Ταμείο, επίσης, είναι αυτό, που για να αποδεχθεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο, σύμφωνα με τη λογική των Ευρωπαίων εταίρων μας, επιζητεί «μακροοικονομικές παραδοχές», δηλαδή προβλέψεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, που εκτείνονται μέχρι το 2060, δηλαδή σε χρονικό διάνυσμα, σχεδόν μισού αιώνα! Αμφιβάλουμε αν ο μάντης Κάλχας ή η Πυθία, θα ήταν σε θέση ν` ανταποκριθούν σ` ένα τέτοιο αίτημα. Αλλά και η οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, προφανώς για να μην υστερήσουν, επιβάλουν στη χώρα μας, υποχρέωση διατήρησης πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το «μαγικό» 2060. Φαίνεται δε πως και η λύση που προωθείται για το χρέος, υπηρετεί αυτή τη λογική, διαιώνισης του καθεστώτος εποπτείας και ασφυκτικών δεσμεύσεων, για τη χώρα μας, που θα υπερβαίνει κατά πολύ το καταληκτικό όριο του τρέχοντος προγράμματος, σε χρονικά πλαίσια, που να θυμίζουν τον εφιάλτη του «1897» και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, ίχνη του οποίου βρίσκαμε μέχρι και τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.
Το πλαίσιο της λύσης, όπως περιγράφεται και στην έγκυρη γερμανική «Handesblatt» (επιβεβαιώνεται από τη «Citigroyp»), περιέχει ως βασικό στοιχείο, την παράταση ωρίμανσης (χρόνου αποπληρωμής), των δανείων EFSF κατά 15 χρόνια. Αν λάβουμε υπόψη, τον όρο της δανειακής σύμβασης, για διατήρηση του καθεστώτος εποπτείας, μέχρι την αποπληρωμή του 75%, του συνόλου των δανειακών μας υποχρεώσεων, αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο. Στοιχείο που πρέπει να προσεχθεί είναι και το σημείο της προωθούμενης λύσης, σύμφωνα με το οποίο, το ΔΝΤ θα δηλώσει μεν από τώρα, τη συμμετοχή στο πρόγραμμα, ώστε να «ξεμπλοκάρει» και η δόση, αλλά η συνοδεία αυτής και με χρηματοδότηση, θα γίνει, είτε μετά τις γερμανικές εκλογές, είτε και μετά τη λήξη του προγράμματος, με ότι τούτο σημαίνει. Μπορεί όλα αυτά, να μην οφείλονται σε κάποιο κεντρικό σχεδιασμό, αλλά να αποτελούν προσπάθεια συγκερασμού, μεταξύ των εταίρων, όμως το αποτέλεσμα είναι που μετράει.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
