Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, να το σημειώσει κανείς: τόσο η Κυβέρνηση – που παραδοσιακά με την ευκαιρία της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης παρουσιάζει κάτι σαν επικαιροποίηση των προγραμματικών της δηλώσεων για την οικονομία – όσο και η Αξιωματική Αντιπολίτευση – που, αντίστοιχα, περιγράφει τις δικές της προοπτικές με βάση την αποικοδόμηση όσων πράττουν οι τωρινοί… – έχουν, πολύ προτού ξεκινήσει η άνοδος για την Συμπρωτεύουσα, περίπου αποκηρύξει κάθε ιδέα για “παροχές” και πααροχολογία. Θυμούνται, προφανώς, οι της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τι κακό τους έχει κάνει το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που σε κάθε στροφή και σε κάθε γωνία όλο και κάποιος το ανασύρει και παραπέμπει σ’ αυτό για τις διαψεύσεις που κουβάλησε! Αλλά και η ηγεσία Μητσοτάκη, όσο κι αν θεώρησε κάποια στιγμή ότι ήταν απλούστερο να κινηθεί στον ρυθμό του “4%+2%”, δηλαδή στόχος 4% για την ανάπτυξη και προσγείωση στο 2% του πρωτογενούς πλεονάσματος, άρχισε να μαζεύεται – ενθυμούμενη ίσως στα “ισοδύναμα” των Ζαππείων, άν μη τα “λεφτά υπάρχουν” του ΓΑΠ. Εδώ, θα θέλαμε να ανοίξουμε μια παρένθεση. Η ίδια η έννοια των “παροχών” – δηλαδή του “δώσε” – με την οποία έχει ταυτισθεί, εν τέλει όλη η Μεταπολίτευση, ήταν μια έννοια βαθύτερα προσβλητική για τους πολίτες/πελάτες, ακόμη και στην εποχή που “λεφτά υπήρχαν”. Η προεξαγγελια για αυξήσεις αμοιβών, ή για μειώσεις επιβαρύνσεων, ή για προγράμματα και για έργα, στο μέτρο που όλα αυτά είχαν νόημα και λειτουργικό περιεχόμενο έπρεπε να υλοποιείται γι αυτόν ακριβώς τον λόγο – επειδή είχε νόημα, επειδή “όφειλε” να λειτουργήσει. Αντιθέτως “παροχή” είναι όταν ανοίγει τον μπεζαχτά ο άρχοντας και δίνει στους κολλήγους. Είναι κάτι που δεν οφείλεται. Κάτι που έχει μέσα του στοιχείο απο δώρο (Για θυμηθείτε, άλλωστε, και τον συμπαθη θεσμό του 13ου και 14ου μισθού – αληστου μνήμης, αυτά, για πολλούς – που ονοματίστηκαν και παραμένουν “Δώρο Χριστουγέννων” και “Δώρο Πάσχα”, πάλι καλά που το “Επίδομα Αδείας” είχε μείνει εκτός. Μνήμες εποχών όπου το αφεντικό έδινε “δώρο” προκειμένου να περάσουν οι εργαζόμενοι τις γιορτές σαν άνθρωποι…). Δεν είναι ευχάριστο να σημειώσει κανείς ότι χρειάστηκε να βουλιάξει η μεν χώρα και η οικονομία της στην κρίση, η δε κοινωνία και οι άνθρωποι στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, για να ανακαλύψει το συνολικό σύστημα οτι το τάξιμο “παροχών” όχι μόνο δεν φέρνει ενθουσιασμό – και ψηφαλάκια – αλλά γεννά δυσπιστία. Και, σιγά-σιγά, απόρριψη. Βέβαια, αντί για “παροχές” στην ΔΕΘ θα φορεθεί πολύ η “ανάπτυξη” – αν μη η αλλαγή “αναπτυξιακού προτύπου”. Σ’ αυτο, ομως, θα επανέλθουμε.
