Η αποκάλυψη όλου του παρασκηνίου, ιδιαίτερα μετά και τη συνέντευξη του Κύπριου Προέδρου, για την πραγματική αιτία του «ναυαγίου», στις ενδοκυπριακές συνομιλίες, εξέθεσε τους οπαδούς της «λύσης για τη λύση», που, χωρίς περίσκεψη και αιδώ, έσπευσαν να επιρρίψουν την ευθύνη, στην ελληνοκυπριακή πλευρά και, προσωπικά, τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική και επιβεβαιώνει όσα επισημαίναμε και στο προχθεσινό μας κείμενο. Καθιστά, μάλιστα, εξαιρετικά επίκαιρη μια διατύπωση, πριν 24 χρόνια, του ευπατρίδη πολιτικού Αναστάση Πεπονή που, σε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση, αντικαθιστώντας τον ασθενούντα Ανδρέα Παπανδρέου, έλεγε: «Είναι αφέλεια, να απευθύνεται κανείς στον Ντενκτάς, γιατί, απλούστατα δεν υπάρχει Ντενκτάς, αλλά η Άγκυρα που με τανκς, λόγχες και στρατό, κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο». Η αλήθεια αυτή, ειπωμένη το 1992, ισχύει κατά μείζονα λόγο σήμερα, αν λάβουμε υπόψη, πως, τουλάχιστον ο αείμνηστος Ραούφ Ντενκτάς, με την προσωπικότητα και την εμβέλειά του, διεκδικούσε κάποια περιθώρια αυτονομίας, που διευρύνθηκαν προς το τέλος της θητείας του. Δε χρειάζεται, νομίζουμε, να επιχειρηματολογήσουμε, γιατί ο «φουκαράς» κ. Ακιντζί, δεν είναι ο πραγματικός συνομιλητής του Κύπριου Προέδρου, αλλά μια «μπάμπουσκα», κάτω από την οποία βρίσκεται ο ίδιος ο Πρόεδρος Ερντογάν. Η ευθεία απειλή, συμβούλου του τελευταίου -που δε διατυπώνεται για πρώτη φορά- για προσάρτηση των κατεχομένων, απλώς υπενθυμίζει τι πραγματικά διακυβεύεται, αν συνεχιστούν οι συνομιλίες και δεν είναι άλλο, από τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής και τη μετατροπή της υφιστάμενης Κυπριακής Δημοκρατίας, σ’ ένα κρατικό υβρίδιο, υπό την έμμεση ή και άμεση επικυριαρχία της Τουρκίας. Γι’ αυτό δε θα έπρεπε να εκπλήσσει η παρελκυστική τακτική του, εντολοδόχου, κ. Ακιντζί. Εύλογη, ως εκ τούτου, είναι η άποψη που διατυπώνεται από εξέχοντες Ελληνοκύπριους, όπως οι καθηγητές Περικλής Νεάρχου και Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, που αναρωτιούνται αν είναι προτιμότερο να διατηρηθεί το σημερινό στάτους κβο, που, αν μη τι άλλο, διασφαλίζει τη μία, ενιαία, διεθνή προσωπικότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, κράτους-μέλους του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, με δυνατότητα διεκδίκησης διακριτού ρόλου, χάρη και στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της. Αυτή, άλλωστε, ήταν η ύστατη παρακαταθήκη του αείμνηστου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, με το ιστορικό διάγγελμά του, τον Απρίλιο 2004. Να θυμίσουμε απλώς, πως κρίσιμο μέγεθος και τότε, ήταν η συναντίληψη Αθήνας και Λευκωσίας…
