Δεν είναι όλες οι μειώσεις δίκαιες…

Η κυβέρνηση τούτες τις μέρες προβάλλει διαρκώς το επιχείρημα ότι μειώνει τον έναν φόρο μετά τον άλλο, επιχειρώντας αφενός να δείξει πως είναι η πρώτη μετά το Μνημόνιο που προχωρά σε ελαφρύνσεις, αφετέρου να αποδείξει πως τιμά τις προεκλογικές δεσμεύσεις της. 

Βεβαίως, η αλήθεια είναι πως οι ελαφρύνσεις ξεκίνησαν αμέσως μόλις βγήκαμε από το Μνημόνιο, καθώς η προηγούμενη κυβέρνηση είχε προλάβει, παραδείγματος χάρη, να μειώσει τον ΕΝΦΙΑ. Όμως, η πραγματικότητα είναι πως στη συλλογική μνήμη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έμεινε ως κυβέρνηση που μείωσε τους φόρους, καθώς τα τρία από τα τέσσερα χρόνια της θητείας της ήταν «μνημονιακά». 

Πάμε, όμως, στο σήμερα: πράγματι, η κυβέρνηση μειώνει φόρους. Ωστόσο, δεν είναι όλες οι μειώσεις φόρων αναπτυξιακές. Και, καταφανώς, δεν είναι όλες δίκαιες –τουλάχιστον όσο η Ελλάδα δεν μοιάζει οικονομικά και κοινωνικά με την Ελβετία ή το Μονακό. 

Για παράδειγμα, έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα και έχουν αρθεί όλες οι φορολογικές αδικίες για να καταργηθεί ο φόρος γονικής παροχής για περιουσίες έως 800.000 ευρώ ανά γονέα –δηλαδή 1,6 εκατομμύρια ευρώ για το ζευγάρι των γονιών; Όσο κι αν οι κυβερνητικοί προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου, ένας γονιός που μπορεί να μεταβιβάσει στο παιδί του περιουσία –κινητή και ακίνητη- συνολικού ύψους 800.000 ευρώ δεν είναι μεσαία τάξη. Επίσης, οτιδήποτε καταργείται χωρίς προοδευτική κλίμακα –όπως η εισφορά αλληλεγγύης- είναι επίσης άδικο. Γιατί, είναι προφανές ότι αλλιώς μπορεί να συμβάλει στα δημόσια οικονομικά –και εν τέλει στην κοινωνία- κάποιος που έχει εισόδημα 200.000 ευρώ τον χρόνο και διαφορετικά κάποιους που έχει 20.000 ευρώ. 

Συν τοις άλλοις, αναρωτιέται κανείς πόσο αξίζει η μείωση της φορλογογίας των κερδών των επιχειρήσεων από το 24 στο 22% (που για τις περισσότερες δεν έχει και καμία σημασία…) όταν ακόμη οι ασφαλιστικές εισφορές καθιστούν δύσκολες τις νέες προσλήψεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, το θέμα με τις γονικές παροχές και τις κληρονομιές φέρνει στο προσκήνιο ένα ακόμη δίλημμα: προέχει να απαλλάξουμε από την φορολογία τις μεταβιβάσεις περιουσιών και τα εισοδήματα που προκύπτουν από μη παραγωγικές δραστηριότητες (όπως το εισόδημα από ακίνητα…) ή να μειωθούν κι άλλο τα βάρη της μισθωτής εργασίας; 

Σε ένα κράτος που θέλει να δώσει την αίσθηση της προοδευτικής και αναλογικής επιβάρυνσης των πολιτών ανάλογα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους, οι απαντήσεις στα ως άνω ερωτήματα είναι αυτονόητες. Πολλώ δε μάλλον όταν οι μισές από τις –πραγματικές- ελαφρύνσεις που ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες από την κυβέρνηση δεν «ακουμπούν» καν τη μεσαία τάξη, αλλά έχουν κάνει μόνο την «ελίτ» να χαίρεται…

ΥΓ: Και όποιος αμφιβάλλει, ας μιλήσει με κάποιον φίλο ή γνωστό του συμβολαιογράφο και τότε θα καταλάβει. 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ