Δε διδάχθηκαν, δεν κατάλαβαν

Αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις, στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, τότε οι ηγεσίες τους, μας θυμίζουν το γνωστό απόφθεγμα, για τη δυναστεία των Βουρβόνων, ότι «τίποτα δεν έμαθαν, τίποτα δε διδάχθηκαν».

Όπως δεν είχαν παραδειγματιστεί από το Brexit και την αποτυχία των δημοσκοπήσεων, έτσι και τώρα, αφού είχαν σπεύσει να συγχαρούν την κ. Κλίντον, για τη «βέβαιη νίκη» της, τώρα… κλαίνε επί των ερειπίων. Μας θυμίζουν τη γνωστή ατάκα του αξέχαστου Λάμπρου Κωνσταντάρα «αν δεν καταλαβαίνετε και τώρα, κυρία Μαιρούλα μας, βράστου ρίγανη». Μαζί τους, όμως, δείχνουν να μην καταλαβαίνουν και κάποιοι «φωταδιστές», που κλεισμένοι στο μικρόκοσμο των βεβαιοτήτων και των απόλυτων ερμηνευτικών σχημάτων τους, αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι ξεφεύγει απ’ αυτά. Φτάνουν, μάλιστα, ορισμένοι εξ αυτών, στο σημείο να εξαίρουν τη «μετριοπάθεια» της κ. Μέρκελ! «Το σύνδρομο της Στοκχόλμης» (η «αγάπη» του «θύματος» για το «δήμιό» του) σε όλο του το μεγαλείο…

Θ’ αρκούσε, ωστόσο, μια απλή ματιά στα ποιοτικά στοιχεία, της προχθεσινής εκλογής, για να γίνει αντιληπτή η «ταξική» χροιά της ψήφου των Αμερικανών πολιτών, λαμβάνοντας, βέβαια, υπόψη, τη διάρθρωση του κοινωνικού σχηματισμού, στην πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη. Ήταν η ψήφος, προς τον καινούργιο ένοικο του Λευκού Οίκου, των «αποκλεισμένων». Ακόμη και στους Αφροαμερικανούς και Ισπανόφωνους, ήταν αισθητή η υποχώρηση των ποσοστών της κ. Κλίντον, σε σχέση με τις αντίστοιχες επιδόσεις του Μπαράκ Ομπάμα. Τίθεται, βέβαια, το ερώτημα και στην Ευρώπη, γιατί, η αποκαλούμενη «αντισυστημική» ψήφος, με τη μοναδική εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ,δεν κατευθύνεται προς τις δυνάμεις της Αριστεράς, ή, έστω, της Κεντροαριστεράς, αλλά σε πρόσωπα και δυνάμεις, που κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ακόμη και στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, οι ψηφοφόροι δεν προτίμησαν την προοδευτική εναλλακτική εκδοχή, που αντιπροσώπευε ο Μπέρνι Σάντερς, του οποίου, όμως, ο ριζοσπαστικός λόγος, με ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, αλλά και η εν γένει αξιοσημείωτη παρουσία, δε στάθηκε ικανή να του εξασφαλίσει, ούτε καν το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο «βρόμικος» πόλεμος, που, πράγματι, δέχθηκε, από το επιτελείο της Χίλαρι Κλίντον, δεν αποτελεί επαρκή εξήγηση, αν αναλογιστούμε, μάλιστα, όσα ακολούθησαν. Μάλλον ισχύει εδώ, όπως και στην Ευρώπη, ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς, ιδιαίτερα δε της Σοσιαλδημοκρατίας, θεωρούνται μέρος του Συστήματος, που απεχθάνονται και επιθυμούν ν’ αλλάξει.