Χρειάζεται υπουργός Οικονομικών

Τώρα, με το μπλέξιμο-προς-αδιέξοδο την μια στα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, την άλλη στο “χτίσιμο” του αφορολόγητου μέσω καρτών/ηλεκτρονικού χρήματος, την παράλλη στον συνδυασμό φορολογικής και ασφαλιστικής λειτουργίας στα μπλοκάκια, περιμένετε δε στην συνέχεια την νέα διευθέτηση του ΕΝΦΙΑ…, γίνεται φανερό ότι υπάρχει μια αληθινή και γνήσια έλλειψη. Δεν υπάρχει, ενώ χρειάζεται απεγνωσμένα, Υπουργός Οικονομικών. Δεν υπήρξε, υπουργός Οικονομικών όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, από την εποχή του Μνημονίου-1 ουσιαστικά και μέχρι τώρα.

Ξέρουμε ότι αυτό που λέμε ακούγεται ακραίο, ηχεί ίσως προσβλητικά. Διότι, αυτήν την στιγμή, στο ΥΠΟΙΚ επιχωριάζει τριπρόσωπη θεότητα, με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (τιτουλάριο υπουργό) να είναι μάλιστα από τα κεντρικά πρόσωπα της πολιτικής του σήμερα. με τον Γιώργο Χουλιαράκη (αναπληρωτής, στις δαπάνες) να έχει την αποδοχή των δύστροπων “εταίρων” της Ελλάδας, έχοντας επιπλέον επιβιώσει του Γιανη – με ένα “ν”, φυσικά – Βαρουφάκη, πράγμα που δείχνει εντελώς ιδιαίτερες αντοχές. και την κυρία Κατερίνα Παπανάτσιου (υφυπουργό, στα έσοδα) να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να λειτουργήσει. Όμως, να, λειτουργία υπουργού στο κέντρο των πραγμάτων (και το ΥΠΟΙΚ είναι ΤΟ κέντρο των πραγμάτων!) δεν υπάρχει. Οι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης – είναι και δεν μπορεί παρά να είναι – διαπραγματευτές με την Τρόικα και το Eurogroup και το EuroWorking Group.

Όμως και από την αρχή της μνημονιακής οδού αν πάει κανείς, τι βρίσκει; Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου υπήρξε ναυαγοσώστης τους μήνες του χάους – τελικά ούτε διέσωσε κανένα ή τίποτε (χαρακτηριστικό: πίστεψε ότι η χώρα θα βγει από     το Μνημόνιο-1 σε δυο χρόνια, ή σε ένα!), ούτε ο ίδιος εσώθη. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ασφυκτιούσε ως ΥΠΟΙΚ όταν προσήλθε, με όλο του το πολιτικό βάρος, να σώσει την κατάσταση αλλά λειτούργησε ως Υπουργός-των-πάντων-και-άλλων-τινών, ως κήρυκας του ορθού στο  Eurogroup κοκ. πάντως όχι ως ΥΠΟΙΚ. Στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, υπουργός Οικονομικών de facto ήταν ο ίδιος ο Λουκάς Παπαδήμος, και πάλι όμως λειτουργών ως διαπραγματευτής. Επί Σαμαρά, το τριπρόσωπο είχε επικεφαλής τον Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος την είχε την ευρύτητα και το κύρος, αλλά πάλι έμεινε κυρίως διαπραγματευτής με τους Τροϊκανούς (όταν ο κόμπος έφθασε στο χτένι με τον ΕΝΦΙΑ, χρειάστηκε επιστράτευση του Χρύσανθου Λαζαρίδη για να μην γίνει πλήρης η προσάραξη το 2014…). Ο Γ. Μαυραγάνης μ’ όλη του την φοροελεγκτική εμπειρία (υφυπουργος στις δαπάνες) και ο Χρ. Σταϊκούρας μ’ όλην του την φιλοτιμία (αναπληρωτής στα έσοδα) δεν τα κατάφεραν να “γίνουν” υπουργοί – αν και ο δεύτερος υπήρξε ίσως ό,τι το πλησιέστερο σ’ όλη την 7ετία απο το 2010. Ο Γκίκας Χαρδούβελης κατέληξε… μέηλ.

Βέβαια,  διεισδυτικός παρατηρητής θα πει αφοπλιστικά αν μη απαξιωτικά “Μα, υπουργός Οικονομικών απο το 2010, αντε το 2012 είναι η Τρόικα, το Eurogroup, οι Θεσμοί, κάποιος  τέτοιος!“. Σωστό. Ήδη δε, στο σκέλος των εσόδων ο Γ.Γ. με την υποτιθέμενη μονιμότητα – ο Γιώργος Πιτσιλής – μετά την αστοχία Χάρη Θεοχάρη και την προσάραξη Κατερίνας Σαββαϊδου – δείχνει να ξεκινάει καλά.

Όμως, να, υπουργός Οικονομικών είναι κάτι βαρύτερο, ευρύτερο, κοινοβουλευτικά πληρέστερο! Αυτό, κάποτε θα χρειαστεί να αναδειχθεί: να θυμίζει Κουλουριάνο, Αρσένη, Σουφλιά, Μάνο, Αλέκο Παπαδόπουλο – όσες διαφωνίες κι αν είχε κανείς με επιμέρους στοιχεία τους. Αλλά… με φαρδύτερους ώμους.