Χωρίς διαβούλευση: ένα δημοκρατικά οπισθοδρομικό νομοσχέδιο…

Ζητείται διαβούλευση. Με αφορμή την σε εξέλιξη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, του νομοσχεδίου για το «Επιτελικό κράτος», τίθεται, πέραν όλων των άλλων, και το πρόβλημα της δημοκρατικότητας των μεθόδων νομοθέτησης. Το συγκεκριμένο νομοθέτημα αυτό καθαυτό, έχει δίκαια και δικαιολογημένα δεχθεί πραγματικό και τεκμηριωμένο σφυροκόπημα τόσο από το ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το ΚΙΝΑΛ αλλά και το Μέρα25, σχετικά με τον πραγματικό του χαρακτήρα, που είναι πλέον σαφής – πρωθυπουργικοκεντρικό, κομματικό, ρεβανσιστικό και μάλιστα χωρίς αναστολές (ενδεικτική η περίπτωση αποπομπής Θάνου ενώ δεν είναι τυχαία και η επείγουσα ερώτηση που κατέθεσε στην Κομισιόν ο ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, Δ. Παπαδημούλης). Πέρα όμως από όλη αυτή την πλήρως τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία, άλλο ένα στοιχείο το οποίο καταδεικνύει ότι αυτό το νομοσχέδιο βάλλει κατά της Δημοκρατίας, αποτελώντας τη θεσμοθέτηση ενός κομματικού, ενός ανδρός αρχής, πλήρως ελεγχόμενου, με διχαστικά στοιχεία, κράτους – που φυσικά στα λόγια βαφτίζονται «αποκέντρωση», «διαφάνεια», «ακεραιότητα στην κρατική λειτουργία», «αποτελεσματικός συντονισμός της κρατικής δράσης» ενώ οι τροποποιήσεις που έγιναν δεκτές δεν αλλάζουν τη φιλοσοφία του -, είναι η κραυγαλέα έλλειψη διαβούλευσης. Ή, για λόγους ακρίβειας, η  απολύτως προσχηματική διαβούλευση – ίσα, ίσα μια ξύλινη, τυπική διαδικασία που ουδόλως παραπέμπει σε πραγματική διαβούλευση με ενεργή συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων, με παρεμβάσεις τους κλπ.

Δεν πρόκειται για ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά για αποκαλυπτική, των προθέσεων και του τρόπου του νομοθετείν, της σημερινής εξουσίας. Αυτή η προσχηματική διαβούλευση, μακριά από την κοινωνία, μακριά από τους συντεταγμένους φορείς της, παραπέμπει σε μια συγκεκριμένη αντίληψη για την άσκηση της εξουσίας: αφ’ υψηλού, χωρίς «συγχρωτισμό» με την κοινωνία των πολιτών, με έμφαση σε μια τεχνοκρατία, η οποία όμως ουδόλως, κοινωνικά και πολιτικά, ουδέτερη είναι. Έτσι, η απέχθεια στην πραγματική διαδικασία διαβούλευσης, είναι απέχθεια στο άνοιγμα στην κοινωνία, στα προβλήματα και τις αντιφάσεις της, σε μια σύνθετη, ζώσα πραγματικότητα, που απαιτεί και ένα ανάλογο σύστημα διακυβέρνησης, σύγχρονο, χωρίς κομματικές παρωπίδες, με διάθεση για πραγματικές παρεμβάσεις – τομές για ένα δημόσιο αξιοκρατικό, με πραγματικούς όρους διαφάνειας και αποτελεσματικότητας. Παρεμβάσεις – τομές σαν αυτές που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. με το Εθνικό Μητρώο Επιτελικών Στελεχών Δημόσιας Διοίκησης στη βάση των αρχών της αποκομματικοποίησης και της αξιοκρατίας για τη δημόσια διοίκηση.

Η νέα φιλοσοφία της ΝΔ βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα τέτοιων παρεμβάσεων, εξ ου και το σημερινό νομοσχέδιο με διαδικασίες fast track, χωρίς διάλογο με την κοινωνία: μια μεθόδευση – καθρέφτης του δημοκρατικά οπισθοδρομικού και πολιτικά επικίνδυνου νομοσχεδίου…

Της Ελένης Τσερεζόλε