Σε πρoσφατη αποστροφή του λόγου του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση βρισκόταν μια μεγάλη αλήθεια. Θύμισε ότι “υπο τις συνθήκες του 1974 η δίκη των πρωταίτιων της Χούντας διήρκεσε λιγότερο απο ένα χρόνο”. Τώρα; Τώρα η δίκη για την υπόθεση Siemens σέρνεται – ατιμωτικά – εδώ και χρόνια, με τελευταίο επεισόδιο την μη-έγκαιρη μετάφραση του κατηγορητηρίου στις γλώσσες των κατηγορουμένων (και μπορεί ένας άνθρωπος με Γερμανικό/Ασιατικό επώνυμο και δραστηριοποιουμενος στην Ελβεία να έχει μητρική γλώσσα τα Γαλλικά: ας προσέξουν τις πρόσθετες λεπτομέρειες την επόμενη φορά). Η διαφορετικά διαταρακτική δίκη για τον σφαγέα Ρουπακιά και για την κατά το κατηγορητήριο εγκληματική οργανωση Χρυσή Αυγή σέρνεται – ακόμη πιο επικίνδυνα – από το 2013.
Ενώ τώρα, με την μερική αναίρεση του βουλεύματος από τον Άρειο Πάγο μετά απο πρωτοβουλία της (νυν) Εισαγγελέως του Ξένης Δημητρίου για την υπόθεση του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου, αυτόν θα δικαστεί “για κακουργηματική ψευδή βεβαίωση” (με επιβαρυντική περίπτωση της “ιδιαίτερα μεγάλης αξίας” για τα στοιχεία του ελλείμματος του 2008-9 (λόγω των οποίων το 2010 “μπήκαμε στα Μνημονια”). Η δικαστική διερεύνηση, εδώ, ξεκίνησε το 2013. Η τελευταία αυτή περίπτωση κουβαλάει κι ένα πρόσθετο κεντρί, που οι τωρινές μηντιακές αναφορές στην υπόθεση αρχικά το παρέβλεψαν: σε προηγούμενη στροφή της υπόθεσης, ο εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είχε διευκρινίσει – “χαμηλόβαθμος υπάλληλος” θάλεγαν οι δικοί μας, αλά εκφραστής της επίσημης άποψης της ΕΕ επί της υπόθεσης – ότι τα στοιχεία του ελλείμματος, έτσι όπως τα έδωσε η ΕΛΣΤΑΤ και τα επικύρωσε η Eurostat, είναι τα μόνα που δέχεται ως ισχύοντα η ΕΕ. Αν λοιπόν προχωρήσει η υπόθεση και – έστω – καταδικαστεί ο όποιος Γεωργίου ότι συνέβαλε σε παραποίηση των δημοσιονομικών στοιχείων, θα έχουμε ευθεία σύγκρουση της ανεξάρτητης κλπ. Ελληνικής Δικαιοσύνης με το μπλοκ της Ευρωνομιμότητας . (Μην τυχόν και δεν αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτό, γίνονται ήδη οι κατάλληλες διαρροές απο ΕΕ και από ΕΚΤ για ανησυχία σχετικά με την αμφισβήτηση των στοιχείων της χρονοσειράς του Ελληνικού ελλείμματος).
Και, για να μην μένουμε στα θέματα χρονικής καθυστέρησης ή/και “στα ξένα”, μην κλείσουμε τα μάτια και στην χαρακτηριστική έκρηξη του Π. Πολάκη – ιδιόρρυθμου και απροσδόκητου βέβαια, αλλά… υπουργού της Κυβέρνησης, όχι; – όταν, με αφορμή την σύλληψη στελεχών του Νοσοκομείου Τρικάλων επειδή συνήψαν ατομικές συμβάσεις έργου με καθαρίστριες (αντί των εργολάβων που , έως τοτε εγκατεστημένοι, είχαν προσφύγει στο ΣτΕ και επέτυχαν προσωρινή διαταγή μη-εφαρμογής της κυβερνητικής απόφασης που εφήρμοζαν τα στελέχη του Νοσοκομείου), δήλωνε: “Θεωρώ αδιανόητο κεντρικές επιλογές της Κυβέρνησης […] να βρίσκονται υπό την αίρεση ή την ακύρωση κάποιου δικαστικού λειτουργού που εκδίδει προσωρινές διαταγές μη-εφαρμογής κυβερνητικών αποφάσεων έως την συζήτηση των κύριων προσφυγών στο ΣτΕ”.
(Και βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την εκπληκτική αντιδικία Βγενόπουλου-Θάνου, με την μήνυση του πρώτου κατά της κορυφής της Δικαιοσύνης “για απόπειρα εκβίασης και δωροληψία”. Σε εξέλιξη και η ουσία της υπόθεσης Βγενόπουλου, βέβαια, αλλά και η ακραία αυτή καταγγελία παραμένει εκκρεμής).
Με τέτοια μέτωπα ανοιχτά, ένα πελώριο ερώτημα επικρέμαται: ” Μπορούν οι άνθρωποι της Δικαιοσύνης να υπερασπιστούν τον εαυτό τους; Δηλαδή τις στάσεις τους και τις αποφάσεις τους; Θα συνεχίσουμε σ’ αυτό το ναρκοπέδιο αύριο.
