Σε ένα παλιό μικροσκοπικό αυτοκίνητο, το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που της έχει απομείνει, κοιμάται και ξυπνάει το τελευταίο διάστημα μια άπορη οικογένεια στη Λάρισα, η ιστορία της οποίας αποτελεί γροθιά στο στομάχι.
Τα πίσω καθίσματα είναι ξηλωμένα για εξοικονόμηση χώρου. Όταν μετατρέπεις το αυτοκίνητό σου σε μόνιμη κατοικία σου, ακόμη και αυτά τα ελάχιστα εκατοστά κάνουν τη διαφορά…
Σεντόνια, κουβέρτες, μαξιλάρια και λίγα ρούχα συμπληρώνουν το σκηνικό της φρίκης. Το άτυπο νοικοκυριό έχει στηθεί πάνω σε τέσσερις τροχούς, αλλά δεν διαφέρει και πολύ από τα χαρτόκουτα στο πεζοδρόμιο. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άστεγοι, μένουν στο δρόμο. Ή πιο σωστά στους δρόμους… της Λάρισας.
Ο εξαθλιωμένος οικογενειάρχης Χ.Λ., στην παραγωγική ηλικία των 41 ετών δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα αυτονόητα στη σύζυγο και τα δύο ανήλικα παιδιά του. Ούτε καν στέγη.
Μέχρι πρότινος κάλυπτε τις βασικές ανάγκες της τετραμελούς οικογένειας με τα λιγοστά χρήματα που εξασφάλιζε από παροδικές εργασίες και δουλειές του ποδαριού.
Οικονομικά προβλήματα υπήρχαν και τότε, όμως το διάστημα των τελευταίων μηνών η πλήρης ανέχεια ήρθε και τους αποτελείωσε.
Ο Χ. έμεινε από δουλειά και άρχισαν τα έντονα προβλήματα με αποκορύφωμα την προ ημερών έξωση από την κατοικία που νοίκιαζαν και την αναγκαστική μετατροπή του αυτοκινήτου σε …σπίτι.
«Δούλευα περιστασιακά τα τελευταία χρόνια. Πρόσφατα πήγα σε ένα εργοστάσιο με φρούτα αλλά δεν πήγαινε καλά η δουλειά και με σταμάτησαν. Τα έξοδα άρχιζαν να μαζεύονται και εγώ δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Τα ενοίκια δεν κατάφερα να τα πληρώσω και έτσι ήρθε η έξωση. Βολέψαμε σε ένα υπόγειο τα πράγματα αλλά εμείς πλέον χρησιμοποιούμε το αμάξι για να κοιμόμαστε» ομολόγησε ο ίδιος πρόσφατα στην τοπική εφημερίδα «Ελευθερία».
Η κόρη του είναι 16 ετών και ο γιος του 15. Έχει χτυπήσει πολλές πόρτες αλλά δεν βρίσκει καμία ανταπόκριση. Όπως λέει, δεν θέλει να γίνει κλέφτης και γι’ αυτό προσπαθεί να εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά, έστω ημιαπασχόληση ή τουλάχιστον κάποια μεροκάματα.
«Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο όμως εδώ και έναν μήνα που βγήκαμε στον δρόμο, ακόμα και για την βενζίνη δεν μας φτάνουν τα χρήματα» εξηγεί.
Ο μεγάλος φόβος του απελπισμένου ανδρόγυνου είναι ο ερχόμενος χειμώνας που πλησιάζει απειλητικά. Οι ίδιοι τρέμουν στην ιδέα ότι οι βροχές και το ψύχος του καταχείμωνου θα τους βρουν στο δρόμο.
«Κάνουμε πραγματικό αγώνα για να βρούμε λίγο φαγητό όμως αυτό που θέλουμε δεν είναι χρήματα. Δεν ζητάμε χρήματα από κανέναν. Εμείς θέλουμε μια στέγη. Ένα δωμάτιο για τα παιδιά μας καθώς ο καιρός αλλάζει τώρα. Βγάλαμε αυτόν τον μήνα που ήταν καλοκαίρι όμως έρχεται χειμώνας και φοβόμαστε» αναφέρει η μητέρα καθώς βγάζει μια σακούλα με λίγο ψωμί και μερικές ντομάτες για να μοιράσει στα παιδιά της.
Εξάλλου, αυτά είναι που πληρώνουν τις συνέπειες της κρίσης χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Δεν έκλεψαν από κανέναν, δεν «έφαγαν» χρήματα άλλων αλλά δεν πρόλαβαν ούτε να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο.
Εδώ καλά-καλά δεν ξέρουν αν θα καταφέρουν να πάνε στο σχολείο. Η ντροπή τους είναι πολύ μεγάλη. Τα προηγούμενα χρόνια η οικογένεια έκρυβε την ανέχεια και τη δυστυχία της πίσω από τους τέσσερις τοίχους.
Τώρα, όμως, ακόμη και οι τοίχοι χάθηκαν και η δραματική περιπέτειά τους έχει εκτεθεί σε δημόσια θέα.
«Πλένουμε τα λίγα ρούχα και τα απλώνουμε στη σχάρα του αυτοκινήτου για να στεγνώσουν. Και τα παιδιά κάνουν υπομονή αλλά δεν έχουμε κάτι καλύτερο να τους προσφέρουμε. Πάω τώρα τελευταία πουλάω κανέναν αναπτήρα αλλά δεν γίνεται τίποτα το ουσιαστικό. Εγώ τα παιδιά σκέφτομαι και γι’ αυτά αγωνιώ όπως όλοι οι γονείς. Εδώ και ένα μήνα σηκωνόμαστε κάθε πρωί και δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο υπόλοιπο της ημέρας. Έχουμε καταντήσει ζητιάνοι. Ποτέ στη ζωή μου δεν το έχω ξανακάνει αυτό. Μια στέγη ζητάμε. Όποιος θέλει και είναι άνθρωπος να μας το κάνει. Ένα δωμάτιο και μια κουζίνα. Ανθρώπινα» τονίζει ο πατέρας.
Το ανθρώπινο δράμα που βιώνει αυτή η οικογένεια δεν άφησε ασυγκίνητο το Δήμο Λαρισαίων που μέσω της Αντιδημαρχίας Κοινωνικής Πολιτικής και συγκεκριμένα του αντιδημάρχου κ. Δεληγιάννη η υπηρεσία ανέλαβε αστραπιαία να τοποθετηθεί η οικογένεια για το Σαββατοκύριακο σε ξενοδοχείο της πόλης και στη συνέχεια να μεταφερθεί στους ξενώνες.
Από εκεί και έπειτα κοινωνική λειτουργός θα επιληφθεί επιστημονικά του περιστατικού ώστε να παρέχει στήριξη στο άπορο νοικοκυριό ενώ μεγάλο ενδιαφέρον για το ζήτημα έδειξε εκπρόσωπος της τοπικής Εκκλησίας, όπως και δεκάδες απλοί πολίτες που ανώνυμα προσφέρθηκαν να βοηθήσουν με οποιοδήποτε τρόπο κυρίως τα μικρά παιδιά της οικογένειας.
