Συνολικά, στο τέλος όταν θα έχουν κριθεί τα πράγματα μπορεί και μέχρι 4 εκατομμύρια συντάξεις να επαναπροσδιοριστουν (δεν είναι υπερβολή: μετρούν και οι διπλές συντάξεις των 2,65 εκατομμυρίων συνταξιούχων). Και δεν λέμε τίποτε για την ανατροπή των ορίων ηλικίας, που ήδη είναι ζήτημα ημερών.
Βέβαια, στην κυβέρνηση/στα ηνία της εξουσίας βρίσκονται σήμερα 40άρηδες: είναι και αυτοί μια εξήγηση, γιατί ετούτη την φορά το πράγμα πάει τόσο βαθύτερα απ’ ότι κάθε προηγούμενη. Είναι και το γεγονός πως ο,τιδήποτε μακροπρόθεσμο (όπως η ρύθμιση του χρέους) δεν θα “επιτραπεί” να ξεκινήσει προτού το πιο μακροπρόθεσμο των προβλημάτων – το Ασφαλιστικό – αληθινά αρχίσει να αντιμετωπίζεται. Τι θα πεί “αληθινά”; Όλοι οι 50άρηδες και πάνω, δηλαδή οι ευνοημένοι του συστήματος όπως είχε στηθεί στην μεταπολίτευση, το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Ήταν πριν 20 χρόνια, περίπου. Ξεκινούσε τότε η διαχείριση Σημίτη, ο οποίος είχε δει να του ανατίθεται η κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ του Αντρέα (κατ’ άλλην διατύπωση: ο οποίος είχε καταλάβει με ειρηνική έφοδο το ΠΑΣΟΚ όπου ανέκαθεν ήταν ο ίδιος ξένο σώμα • κατά τρίτη διατύπωση: ο οποίος είχε ζαλωθεί την ευθύνη ενός ΠΑΣΟΚ που, μπολιασμένο με κυβερνητισμό, δεν διενοείτο να μείνει εκτός εξουσίας μετά το διάλειμμα Τζαννετάκη/Οικουμενικής/Μητσοτάκη). Και, με νωπές ακόμη τις προεργασίες του Εκσυγχρονισμού, του Συνεδρίου του LSE, των μελετών του ΟΠΕΚ – τα θυμάται άραγε κανείς αυτά; φαίνεται πάντως πως ο Κώστα Σημίτης γράφει τώρα τις τελευταίες σελίδες βιβλίου που καλύπτει όλην του την διαδρομή από την δεκαετία του ’50 και μέχρι την ανάληψη της Πρωθυπουργίας υπό την σκιά των Ιμίων – ακούστηκε τότε η πιο ουσιαστική ανατομία του Ασφαλιστικού. Δουλειά με ευθύνη Γιάννη Σπράου, με Πλάτωνα Τήνιο στην λάντζα της κυρίως μελέτης, εξέφρασε το αντίστοιχο του “ο βασιλιάς είναι γυμνός!”. Δηλαδή το “Δεν γεννάμε αρκετά, δεν πεθαίνουμε και αρκετά”.
Ήταν πριν 15 χρόνια, περίπου. Στα μέσα της “εποχής Σημίτη”, με το εγχείρημα του Εκσυγχρονισμού σε πλήρη ανάπτυξη και – υποτίθεται – επιτυχία, με την ένταξη στην Ευρωζώνη γεγονός, τα γνωστά. Διαγιγνώσκεται το επερχόμενο αδιέξοδο του Ασφαλιστικού, που δεν αγγίχτηκε διορθωτικά την πρώτη 4ετία, έχοντας εναποτεθεί στην όποια παρέμβαση του νόμου Σιουφα (δηλαδή… Στέφανου Μάνου). Ανατίθεται η σύνταξη νομοσχεδίου για αληθινή αντιμετώπιση του μέλλοντος στον πλέον εξ απορρήτων του Κώστα Σημίτη, τον Τάσο Γιαννίτση. Ο οποίος προωθεί ένα εξαιρετικά μελετημένο και – πιστέψτε μας, φίλε αναγνώστη! – συγκροτημένο σχέδιο, ακριβώς για να αποφευχθεί ο εκτροχιασμός υπό την κοινωνική πίεση. Η συνέχεια, κλασική! Οι πάντες στρατεύονται εναντίον, ο Σημίτης επιχειρεί να κρατήσει το μέτωπο μόνον με τον Τάσο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ (στις οποίες είχε στηριχθεί η εποχή Σημίτη/Θέμελη/Τσουκάτου, μη έχοντας αληθινά ερείσματα στο Κόμμα) σηκώνουν μπαϊράκι, ή προσπαθεια εγκαταλείπεται.
Αυτή η διπλή εγκατάλειψη/αυτοπροδοσία είναι που τώρα έρχεται και εκδικείται. Για να είμαστε ειλικρινείς, εκδικείται εκείνος που αληθινά διαμόρφωσαν το πρόβλημα δηλαδή τους άνω των 50, που πίστεψαν ότι με ψήφο και με πιέσεις και διαδηλώσεις κερδίζεται η ασφάλεια. Ποτέ δεν ήταν αλήθεια, αυτό. Τώρα η κυβέρνηση των 40άρηδων αυτήν την αλήθεια εφαρμόζει – με λίγη “βοήθεια” είναι αληθεια απο την Τρόικα και την κυρία Λαγκάρντ…
