Ο Τρικούπης επιδίωξε την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων με τους ξένους πιστωτές, ώστε να προσδιοριστούν οι όροι του πτωχευτικού διακανονισμού και η Ελλάδα να επανακτήσει στην Ευρώπη την χαμένη της αξιοπιστία. Οι κρατικές δαπάνες ήταν υπέρογκες, τα δημόσια έσοδα ανεπαρκέστατα και η χώρα διακαώς χρειαζόταν νέα δάνεια για την χρηματοδότηση των διογκούμενων ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού. Πώς να αυξηθούν όμως τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού και να συρρικνωθούν τα πελώρια δημοσιονομικά ελλείμματα, όταν η οικονομία ήταν βαλτωμένη στην ύφεση και οι δημόσιες δαπάνες ήταν δυσθεώρητες λόγω των τεράστιων στρατιωτικών δαπανών;
Η κυβέρνηση δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τις αναγκαίες πηγές χρηματοδότησης των κρατικών ελλειμμάτων, καθότι μετά την πτώχευση του Δεκεμβρίου 1893, η χώρα απομονώθηκε πλήρως από τις χρηματαγορές του Λονδίνου, του Παρισιού και του Βερολίνου. Η καταχρεωμένη και με δυσεπίλυτα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα φτωχή Ελλάδα, αντικειμενικά ήταν αδύνατον να ανταποκριθεί στην εξυπηρέτηση του κολοσσιαίου εξωτερικού χρέους των 199.000.000 δολαρίων, που αποτελούσε το 172% του ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας. Το εξωτερικό χρέος ήταν αδιανόητο να διαγραφεί μονομερώς από την Ελλάδα. Τα διδάγματα της ιστορίας σκληρά και αμείλικτα. Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον, χώρες σαν την Ελλάδα, με πλήρη εξάρτηση από τις προστάτιδες δυνάμεις, έχουν την πολιτική-στρατιωτική-οικονομική ισχύ, να προβούν σε μονόπλευρη διαγραφή σημαντικού μέρους του εξωτερικού τους χρέους. Και μάλιστα όταν το εξωτερικό χρέος είναι 530 δις ευρώ, όπως είναι σήμερα η συνολική αξία του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας.
Οι προστάτιδες δυνάμεις απαίτησαν από τον Τρικούπη την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στη χώρα μας, αποβλέποντας στην είσπραξη σημαντικού μέρους από τα έσοδα του ελληνικού κράτους. Για την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην Ελλάδα, οι μεγάλες δυνάμεις κινητοποίησαν εναντίον της κυβέρνησης Τρικούπη, τα φερέφωνα των ανακτόρων, τα ανδρείκελα του επιχειρηματικού κόσμου σαν τους Βλαστό και Συγγρό και πάσης φύσης πεμπτοφαλαγγίτες για την υπονόμευση και την υποταγή του Τρικούπη στις δόλιες απαιτήσεις τους. Διαπιστώνοντας ότι ο Τρικούπης δεν έπεφτε στην παγίδα της υποτέλειας, με δούρειους ίππους τον βασιλιά Γεώργιο, τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο και αχυράνθρωπους του ντόπιου επιχειρηματικού κατεστημένου, άρχισαν να κινούν τα νήματα ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης. Στη μηχανορραφία αποπομπής του Τρικούπη από την πρωθυπουργία, είχαν ενεργή συμμετοχή και οι κύριοι πολιτικοί του αντίπαλοι, όπως οι Θ. Δηλιγιάννης, Δ. Ράλλης, Σ. Σωτηρόπουλος, Κ. Καραπάνος, Κ. Κωνσταντόπουλος, κ.ά.
Προστάτιδες δυνάμεις, ανακτορική καμαρίλα, πολιτικοί και μεγαλοεπιχειρηματίες, αφιερώθηκαν στην ανατροπή της κυβέρνησης Τρικούπη. Ο Θ. Δηλιγιάννης ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τη σφηκοφωλιά των ανακτόρων, προκαλώντας την περαιτέρω επιδείνωση του ήδη βεβαρημένου πολιτικού κλίματος. Η λύσσα και το μίσος όλων στο πρόσωπο του Τρικούπη, υπήρξαν απύθμενα και αβυσσαλέα. Στο βρώμικο παιχνίδι ανατροπής του Τρικούπη μπήκε και ο στρατός. Τον Νοέμβριο του 1894 χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού ίδρυσαν την Εθνική Εταιρία, με σκοπό την ενεργή συμμετοχή της στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Ουσιαστικά καλλιεργήθηκε ένα οξύτατο κλίμα μίσους και φθόνου στο πρόσωπο του Τρικούπη, διχάζοντας έτσι τον ελληνικό λαό σε τρικουπικούς και αντιτρικουπικούς. Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά την πτώχευση του 1893, η Γερμανία ενίσχυσε τις πολιτικοοικονομικές της σχέσεις με την Τουρκία, θίγοντας άμεσα τα εξωτερικά συμφέροντα της Ελλάδας. Κάτω υπό αυτές τις αποκαρδιωτικές συνθήκες, η Ελλάδα οδηγείτο σε εμφύλιο σπαραγμό και παράλληλα διάφορα κυκλώματα άρχισαν να καλλιεργούν ψυχροπολεμικό κλίμα στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Ο Τρικούπης στις 12 Ιανουαρίου του 1895 υποχρεώθηκε να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του στο βασιλιά Γεώργιο. Ο βασιλιάς διόρισε υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Δηλιγιάννη (1845-1910). Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 16 Απριλίου του 1895. Θριαμβευτής των εκλογών ήταν ο Θ. Δηλιγιάννης, το κόμμα του οποίου από τις 207 βουλευτικές έδρες έλαβε τις 150. Το κόμμα του Τρικούπη κέρδισε μόλις 20 έδρες. Αξιομνημόνευτο είναι ότι ο Τρικούπης δεν εκλέχτηκε βουλευτής, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος της μακράς πολιτικής του καριέρας.
