Απέναντι στην Τουρκία, Νοέμβριος 2016

Στην Τουρκία – όπου δεν θα μεταβεί, σπάζοντας έτσι την παράδοση των Αμερικανών υψηλών αξιωματούχων κάθε φορά που βρίσκονταν στην γειτονιά μας, ο Μπαράκ Ομπάμα αφού αποχαιρετίσει συμβολικά στην Αθήνα την διεθνή διάσταση της Προεδρίας του (στην Γερμανία-τελευταίο σταθμό θα έχει μεν επαφές με τους κορυφαίους της “Ευρώπης”, αλλά τους συμβολισμούς θέλησε να συνδυάσει με Ελλάδα) – θα βρεθεί αυτές τις μέρες ο Φρανκ -Βάλτερ Στάινμαγιερ, Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Με την λογική “να μην κλείσουμε με δύναμη την πόρτα στην Άγκυρα και πετάξουμε το κλειδί“. Προηγήθηκε ήδη ο Θόρμπγιερν Γιάγκλαντ – που συναντήθηκε και με τον ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου και με τον Πρωθυπουργό Μπιναλί Γιλντιρίμ. (Μην σοκαριστεί ο αναγνώστης που δεν γνωρίζει τον Θ. Γιάγκλαντ: Νορβηγός πρώην Πρωθυπουργός, είναι σήμερα πάντως ΓΓ του Συμβουλίου της Ευρώπης). Σκοπός της επίσκεψης του, ναι μεν να διατυπωθούν ανησυχίες και μέριμνα για την ελευθερία της έκφρασης και το Κράτος δικαίου στην Τουρκία (το ψωμοτύρι του Συμβουλίου της Ευρώπης, σωστά;) αλλά και να “συνομιλούν ως εταίροι οι δυο πλευρές“.

Μαζί και με το γεγονός ότι όλα αυτά συμβαίνουν την στιγμή ακριβώς που στην Άγκυρα γίνεται η πιο ανοιχτή δίωξη της ιστορικής εφημερίδας “Τζουμχουριέτ” (σημαίνει “Δημοκρατία”, είναι Κεμαλική, έχει διαδρομή 92 ετών), που στην περιοχή του Καστελόριζου ανακοινώνονται ασκήσεις Τουρκικές με πραγματικά πυρά, που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αφοπλιστικά θυμίζει πως άμα ανοίξει τα σύνορά του 3.000.000 πρόσφυγες θα κινηθούν στην Ευρώπη, ο αστερισμός παρόμοιων Ευρωπαϊκών στάσεων δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Περισσότερο θα μας επιτραπεί να πούμε, κι απο τις τοποθετήσεις του – υποψηφίου για την θέση του επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Ντόναλντ Τραμπ (στο NSC ξεκίνησε την υψηλή πτήση του ο Χένρυ Κίσσινγκερ…) απόστρατου στρατηγού Μάϊκλ Φλυνν (καταγεγραμμένος Δημοκρατικός, με θητεία στην DIA) που θεωρεί, on record, ότι “η Τουρκία πρέπει να είναι κορυφαία προτεραιότητα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ) a αλλά και του ψηφισμένου Αντιπροέδρου Μάϊκ Πενς την άποψη “θα επαναφέρουμε τις σχέσεις μας με την Τουρκία στο προγενέστερο καλό σημείο”. Και αυτά, σε ρητή αντιπαράθεση με τις επιλογές Ομπάμα, που θεωρείται από τον πυρήνα Τραμπ ότι “απέτυχε να κατανοήσει την γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας”.

Tι τα καταγράφουμε όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να βοηθήσουμε στην φθινοπωρινή κατάθλιψη, ούτε για να συμβάλουμε στην αίσθηση ότι η Τουρκία βγαίνει γρήγορα απο την φάση διεθνούς απομόνωσης που την απείλησε με την τάση της στην Συρία/στην Μέση Ανατολή αλλά και με την εσωτερική καταστολή μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα. Επειδή όμως την έχουμε στην Ελλάδα την τάση να “ψωνίζουμε” κάθε φορά προστάτη/συμπαραστάτη/ εγγυητή, και ως εκ τούτου να στολίζουμε τους απέναντι με “εχθρούς” ή πάντως με μηχανισμούς συγκράτησης, τώρα ακριβώς που θα έχουμε τα αποχαιρετιστήρια Ομπάμα στην Αθήνα (με το καλό να μας έρθει τελικά, με το καλό και να τον ξεπροβαδίσουμε…), ας προσπαθήσουμε να συγκρατηθούμε λιγάκι από τις ονειροφαντασίες μας.

Η Τουρκία θα παραμείνει η Τουρκία. Και οι απέναντί της συμπεριφορές του διεθνούς συστήματος, ομοίως. Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε. Εμείς οι ίδιοι.