ΑρκετEς φορές εστιάζουμε τις αναλύσεις μας σε θέματα τα οποία άπτονται, όχι μόνο της τρέχουσας οικονομικής επικαιρότητας, αλλά και σε θέματα που έχουν τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά και αποτελούν αντικείμενο επιστημονικής διαμάχης. Ένα από τα θέματα αυτά είναι ο ρόλος του “χρήματος” στην οικονομία και ειδικότερα η αιτιώδης σχέση μεταξύ “προσφοράς χρήματος” και “συνολικής οικονομικής δραστηριότητας”. Ως γνωστόν, το πραγματικό ΑΕΠ αποτελεί το σημαντικότερο μακροοικονομικά δείκτη και ο ρυθμός μεταβολής του απεικονίζει τις ετήσιες αναπτυξιακές επιδόσεις της οικονομίας μιας χώρας. Η χρεοκοπία της Ελλάδας το 2009 και οι αποτυχημένες μνημονιακές οικονομικές πολιτικές που ακολούθησαν, έφεραν στην επιφάνεια το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή της στο νομισματικό καθεστώς της δραχμής. Πολιτικά κόμματα, καθηγητές πανεπιστημίων και πολιτικοοικονομικοί αναλυτές, υποστηρίζουν ότι η επαναφορά της Ελλάδας στο νομισματικό σύστημα της δραχμής, σαν από μηχανής Θεός θα μας επίλυε όλα μας τα οικονομικά προβλήματα, το δημόσιο χρέος θα καθίστατο βιώσιμο και η ευημερία θα άνθιζε στα σπίτια των πολιτών.
Μεγάλος αριθμός πολιτικών και δημοσιογράφων που δεν έχουν γνώση των επιστημονικών πεδίων της Εφαρμοσμένης Μακροοικονομικής (Applied Macroeconomics) και των Διεθνών Οικονομικών (International Economics), εκούσια ή ακούσια, ισχυρίζονται ότι η κεντρική τράπεζα μιας χώρας με το εκδοτικό της προνόμιο, δύναται να παράγει όσο χρήμα επιθυμεί και με το χρήμα αυτό οι κυβερνήσεις να χρηματοδοτούν τις κρατικές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, υγειονομική και φαρμακευτική κάλυψη, κοινωνικά επιδόματα, κ.λπ. Οι αδαείς πολίτες ακούοντας στα τηλεοπτικά παράθυρα τις αρλούμπες τους, νομίζουν ότι η Τράπεζα της Αργεντινής ή η Τράπεζα της Βενεζουέλας ρίχνουν στην οικονομία όσα δις πέσο ή μπολίβαρ επιθυμούν, ώστε οι κυβερνήσεις να χρηματοδοτούν τις δαπάνες τους στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Αξιοσημείωτο είναι ότι καιροσκόποι πολιτικοί αφήνουν να εννοηθεί, ότι, χώρες σαν την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα, τη Ζιμπάμπουε, το Μπουρούντι, το Σουδάν, κ.λπ., δύνανται να εξοφλούν τα εισαγόμενα προϊόντα τους από άλλες χώρες με το εγχώριο νόμισμά τους.
Οι συγκεκριμένοι πολιτικοί θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν, γιατί η Βενεζουέλα έχοντας εθνικό νόμισμα το μπολίβαρ, αντιμετωπίζει οξύτατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Για παράδειγμα, γιατί στη Βενεζουέλα ο πληθωρισμός τον Μάιο του 2016 έτρεχε με 450% και ο αναπτυξιακός της ρυθμός προβλέπεται σε -9% το 2016 έναντι -5,7% το 2015; Γιατί η Βενεζουέλα στερείται συναλλάγματος και δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις εισαγωγές σε τρόφιμα, φάρμακα, κ.λπ., όταν οι εισπράξεις της από τις εξαγωγές πετρελαίου φτάνουν τα 50 δις δολάρια; Το νόμισμα που κυκλοφορεί στην οικονομία μιας χώρας δεν συνιστά τον παράγοντα που προσδιορίζει τις μακροοικονομικές της επιδόσεις. Η διαχρονική εξέλιξη του ΑΕΠ, του δημοσίου χρέους, των κρατικών δαπανών, των δημοσίων εσόδων, των κρατικών ελλειμμάτων, της ανεργίας, των εξαγωγών, των εισαγωγών, του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και μιας πλειάδας σημαντικών μακροοικονομικών μεταβλητών, εξαρτάται από αντικειμενικούς παράγοντες που προσδιορίζουν τα επίπεδα ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας του οικονομικού συστήματος.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε τουλάχιστον 40 χώρες της υφηλίου, όπως Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Μπουρούντι, Καμπότζη, Τσαντ, Αιθιοπία, Λιβερία, Μοζαμβίκη, Σιέρα Λεόνε, Σομαλία, κ.ά., με συνολικό πληθυσμό που ξεπερνά τα δύο δις άτομα, οι ημερήσιοι μισθοί είναι χαμηλότεροι των τριών ευρώ. Αυτές οι χώρες έχουν Κεντρικές Τράπεζες που τυπώνουν και διοχετευτούν στην κυκλοφορία τα εθνικά τους νομίσματα. Επίσης, Κεντρικές Τράπεζες που τυπώνουν τα δικά τους νομίσματα έχουν χώρες σαν τις Δανία, Σουηδία, Σιγκαπούρη, Νότια Κορέα, Ελβετία, Μ. Βρετανία, δηλαδή χώρες που τα μεροκάματα υπερβαίνουν τα 40 ευρώ. Γιατί μεταξύ των χωρών αυτών υπάρχει χαοτική απόσταση στα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας; Αν η Αιθιοπία ή το Αφγανιστάν είχαν εθνικό νόμισμα τη σουηδική κορώνα ή το ελβετικό φράγκο, θα γινόντουσαν Σουηδία ή Ελβετία; Και ο πιο άσχετος με το αντικείμενο της οικονομικής επιστήμης, αντιλαμβάνεται ότι τα αναπτυξιακά επιτεύγματα χωρών σαν της Ελβετίας ή της Σουηδίας οφείλονται σε αντικειμενικούς και όχι νομισματικούς παράγοντες.
