Μια και αρχίσαμε να μιλάμε για το ρόλο της Εκκλησίας, καλό είναι να αποσαφηνιστούν ορισμένα πράγματα, καθώς, σε πολλές περιπτώσεις, είναι προφανής η εννοιολογική σύγχυση ή και άγνοια.
Κατ’ αρχήν, για να είμαστε σαφείς. Η συμφωνία, όπως παρουσιάστηκε, δε συνιστά ούτε οδηγεί σε χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, όπως τουλάχιστον την εννοούν ορισμένοι, αλλά σε αποσαφήνιση των ρόλων και εξορθολογισμό των σχέσεων τους.
Έτσι κι αλλιώς, πιστεύουμε ότι και µε το ισχύον θεσμικό καθεστώς, είναι ρητώς διακριτοί οι ρόλοι των δύο χώρων, όπως προκύπτει από την απλή γραμματική διατύπωση του άρθρου 3, του Συντάγματος.
Υπό την έννοια αυτή, η θρησκευτική ουδετερότητα του Κράτους είναι εν τοις πράγματι δεδομένη, χωρίς, βέβαια, να µην προσθέτει στην ακόμη πιο ρητή αποσαφήνιση, η σχετική προσθήκη, που προτείνεται από την πλειοψηφία.
Όσο για τις λοιπές αναφορές, που διατηρούνται στην πρώτη παράγραφο του άρθρου 3, του Συντάγματος, είναι γνωστό, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι αυτή, κυρίως, αποσκοπεί στην αποφυγή της σύγχυσης, μεταξύ της επίσημης Εκκλησίας και διαφόρων αιρέσεων, όπως η πρώτη τις θεωρεί.
Σε κάθε περίπτωση, το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, κατοχυρώνεται απόλυτα και σύμφωνα µε τις σύγχρονες αντιλήψεις περί δικαίου, στο άρθρο 13, οι διατυπώσεις του οποίου δεν αφήνουν οποιοδήποτε περιθώριο, ερμηνευτικής ή πραγματικής αυθαιρεσίας, σε κανένα πολιτειακό φορέα.
Σύμφωνα δε µε την επικρατούσα ερμηνευτική άποψη, αλλά και καθιερωμένη πρακτική, η εν λόγω διάταξη, δεν καλύπτει µόνο το δικαίωμα ελεύθερης λειτουργίας όλων των θρησκευτικών δογμάτων και εκφράσεων και της ακώλυτης άσκησης των λατρευτικών καθηκόντων, των πιστών τους, δεν κατοχυρώνει µόνο την ισονομία όλων, ανεξάρτητα από θρησκευτικές πεποιθήσεις, αλλά διασφαλίζει το δικαίωμα και στην ανεξιθρησκεία, δηλαδή το δικαίωμα να είναι κανείς άθεος ή αγνωστικιστής.
Ακόμη και για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, που είχε προκύψει θέμα εξαιτίας της άρνησης τους, να εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, επειδή κάτι τέτοιο αντίκειται στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, μετά και από σχετικές αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαιοδοτικών οργάνων, βρέθηκε η «χρυσή τομή», µε την παροχή δυνατότητας εκπλήρωσης εναλλακτικής κοινωνικής θητείας. Τούτο δε, µε την ευρύτερη, διασταλτική ερμηνεία της παρ. 4, του άρθρου 13 του Συντάγματος, που επιτάσσει την ισότιμη εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το Κράτος, όλων ανεξαιρέτως των πολιτών.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
